Νίκου Σιδέλικ :«Χάνοντας το προσχέδιο»
Ο Νίκος Σιδέλικ γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα, πόλη στην οποία ζει και εργάζεται σήμερα. Είναι μηχανολόγος μηχανικός, με σπουδές στη δημοσιογραφία και έντονο ενδιαφέρον για την ιστορία, τα κοινωνικά κινήματα, την ψυχολογία και τις τέχνες. Ξεκίνησε από νεαρή ηλικία την ενασχόλησή του με τη μουσική και τους στίχους. Πέρασε στη λογοτεχνία το 2016, με άρθρα, μικρά διηγήματα και τις πρώτες απόπειρες ποίησης μέσα από το blog του, το οποίο διατηρεί έως σήμερα. Παράλληλα έχει συνεργαστεί με λογοτεχνικές ιστοσελίδες όπως η «Στίξη» και οι «Αποδυόπτες», ενώ το 2020 οργάνωσε το φωτοποιητικό zine «Stray Thoughts vol. 1», ένα μείγμα αστικής φωτογραφίας και πεζοποίησης. Αντλεί έμπνευση από τους αγώνες των «από τα κάτω», τις διαρρηγμένες ανθρώπινες σχέσεις, τον κινηματογράφο και τους αποτυχημένους έρωτες. Η ποιητική του συλλογή «Χάνοντας το προσχέδιο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, για έναν ποιητή της νέας γενιάς, με αιχμηρό λόγο και ωραίες απόψεις για τη ζωή .
Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου για το Femalevoice
Χάνοντας το προσχέδιο. Πείτε μας δυο λόγια για την ποιητική σας συλλογή.
Η ποιητική συλλογή πραγματεύεται την διαρκή διαπάλη για την επιβίωση στο σύγχρονο αστικό τόπο. Τόσο την εσωτερική, με τις διάφορες εκφάνσεις της, όσο και την ενταγμένη στο ευρύτερο ταχύρυθμο πλαίσιο στο οποίο ζούμε. Οι σχέσεις, η δουλειά, ο φόβος του άγνωστου και το βόλεμα, όλα παίζουν τον ρόλο τους και αλληλεπιδρούν με τους πρωταγωνιστές.
Τι είναι για σας οι αμαρτίες. Σε ένα ποίημα λέτε ότι είναι «πταίσματα»…
Πταίσματα είναι σε σχέση με τη μεγάλη εικόνα, την επίτευξη του πολυπόθητου συμπεράσματος. Κυνηγάμε κάθε στόχο άκριτα και με μανία βουτώντας ενίοτε στον βούρκο. Γιατί; Θεωρώ ότι πίσω από όλα κρύβεται η ανάγκη να φτάσουμε στην εξήγηση, η περιέργειά μας.
Η σημερινή εποχή γιατί σας απογοητεύει;
Δεν θα έλεγα πως με απογοητεύει, περισσότερο με κάνει να απορώ. Ένα μεγάλο γιατί: ενώ η γνώση, η οργή και η επιμέρους θέληση υπάρχει, γιατί ο κόσμος μένει στάσιμος; Όλη αυτή η απάθεια με προβληματίζει.
Κολυμπάτε σε αχαρτογράφητα ύδατα όπως το ποιητικό υποκείμενο στο ποίημα Σαϊρόν;
Τα ύδατα αλλάζουν κάθε στιγμή που περνάει. Μόνο τα έλη μένουν στάσιμα οπότε θέλοντας και μη, βουτάω στα βαθιά. Σε αντίθεση όμως με τον Σαϊρόν, εδώ το πνεύμα χαρτογραφείται από το πρώτο βήμα προς την ακτή.
Πότε ανθίζει για σας το σκυρόδεμα;
Όταν η σκέψη βαραίνει περισσότερο από τον φόβο. Όταν ο σπόρος της αμφισβήτησης φυτευτεί έστω και από τύχη. Τότε είναι που το ακατόρθωτο παίρνει σάρκα και οστά σαν από μηχανής θεός. Η μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει κάτι και μάλλον η μοναδική. Η ευκαιρία και η τύχη είναι ξαδέρφια.
Τι σας έδωσε ώθηση για την ποιητική σας συλλογή;
Δοκιμάζοντας να γράψω πιο οργανωμένα τις ωμές σκέψεις που ήδη αποτύπωνα σε μορφή πειραματικών ποιημάτων, παρατήρησα έναν κοινό τόπο μεταξύ των θεμάτων, των βιωμάτων που με ενέπνεαν. Σύγχρονα και λαξευμένα από την ένταση της νιότης. Μπήκα σε σκέψεις λοιπόν να κάνω κάτι πιο συμπαγές σαν μια ευκαιρία να βελτιώσω τη γραφή μου και να βρω κίνητρο να πορευτώ. Το ένα έφερε το άλλο.
Γράφετε κάτι καινούργιο;
Είμαι στη διαδικασία οργάνωσης κάποιων ιδεών, σε πεζή μορφή. Μια συλλογή διηγημάτων με αρκετά κινηματογραφικά στοιχεία εντός της.
Ποιον στίχο σας θέλετε να αφιερώσετε στους νέους;
«Η κουρτίνα μοιάζει με μαΐστρα,
μαζί και τα σωθικά σου.
Πότε φουσκώνουν μανιασμένα από την έξαψη,
πότε μαζεύουν, βαραίνουν, τσαλακώνονται.
Βυθός είν’ το κρεβάτι,
τα μαξιλάρια βράχια και τα δάκρυα νερό
που σε σκεπάζει».
«Λέγε με αυτοεκτίμηση του φωνάζει…» Πόση αξία έχει η αυτοεκτίμηση στον άνθρωπο;
Η αυτοεκτίμηση είναι καλά κρυμμένη και δυσεύρετη. Είναι τόσο σπάνια που έστω και για όσο τη βιώνει κανείς, δρα σαν φωνή στο πίσω μέρος του νου του. Το λάθος θα γίνει, όμως η αυτοεκτίμηση είναι που θα ξυπνήσει τις δεύτερες σκέψεις για να έρθει το συμπέρασμα που λέγαμε παραπάνω.
Σαν οπισθόφυλλο
Με την ποιητική συλλογή «Χάνοντας το προσχέδιο», ο ποιητής επιχειρεί μια προσέγγιση στον μικρόκοσμο του ανθρώπου των πόλεων. Οι διαφορετικές προκλήσεις, η απόγνωση μετά την ελπίδα, η μοναξιά που γεννά ξεσπάσματα. Το άτομο εντάσσεται στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αγαπά, μισεί, πονά και ενώνει τη φωνή του με άλλα τόσα, περνώντας δια πυρός και σιδήρου. Η αποκρυσταλλωμένη εικόνα για τα πράγματα ανατρέπεται, θέτοντας σε αμφισβήτηση τον εγωκεντρισμό του σύγχρονου ανθρώπου.
