Να είστε δύο γελάστα μαύρα πρόβατα σ’έναν κόσμο γεμάτα λευκά κι αγέλαστα.
Γράφει η Luna Punk
Κι αν φορούσες στο λαιμό την κλεψύδρα της ζωής σου, και κάθε πρωί που ξύπναγες έβλεπες έναν κόκκο να πέφτει, ίσως μόνο τότε καταλάβαινες πόσο μονάκριβος και πολύτιμος είναι ο χρόνος σου και δεν αξίζει να τον σπαταλάς σε κανέναν που σου χαρίζει μοναχά ψίχουλα.
Να είσαι με ανθρώπους που σε κάνουν να γελάς, να γελάς δυνατά μέχρι δακρύων, να γελάς με όλη σου την ψυχή.
Όλοι κουβαλάνε τα μπαγκάζια τους, βαλίτσες γεμάτες ανασφάλειες, φόβους, πληγές, χαμένους έρωτες, σπασμένα όνειρα, απωθημένα.
Όλοι ψάχνουν το άλλο τους ”μισό”. Κάποιον που να έχει όλα όσα δεν έχουν οι ίδιοι για να γεμίσουν τα δικά τους τα κενά. Και μόλις τους κάνεις χώρο στη ζωή σου είναι έτοιμοι να ξεφορτώσουν τις βαλίτσες τους στον χώρο σου και ν’ανοίξουν τους ασκούς του αιόλου για να μοιραστούν λίγο το βάρος που τόσο καιρό μόνοι κουβαλούσαν.
Εσύ σταμάτα να ψάχνεις το άλλο σου ”μισό”. Να ψάχνεις ένα ολόκληρο.
Έναν ολόκληρο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που δεν θα θέλει απλά να ικανοποιήσει το αδηφάγο του ”εγώ” προβάλλοντας επάνω σου αυτά που τον στοιχειώνουν. Έναν άνθρωπο που θ’αγαπάει τον εαυτό του όπως και’σύ τον δικό σου και θα περπατάτε σε δρόμους παράλληλους. Έναν άνθρωπο που δεν θα αναλώνεται στα πρότυπα μιας ξεχαρβαλωμένης κοινωνίας, μα θα τολμάει να κάνει τη διαφορά.
Έναν άνθρωπο που μαζί θα προσπαθήσετε ν’αλλάξετε τον κόσμο.
Έναν κόκκος πέφτει κάθε μέρα.
Κάθε μέρα έχει μέσα της 86.400 δευτερόλεπτα. Πόσα απ’αυτά πραγματικά σου ανήκουν;;;
Και περνάνε γρήγορα τ’ άτιμα.
Άσε τα ψίχουλα για τους κοντορεβυθούληδες που ψάχνουν να βρούν τον δρόμο να γυρίσουνε στο σπίτι.
Άφησε τη μιζέρια και τη γκρίνια γι’αυτούς που δεν αντέχουνε να ζούν γελώντας.
Άφησε τους τοξικούς κι ενεργειακούς βρυκόλακες να ρουφάνε την αύρα των ”θυμάτων” που τους δέχονται στις ζωές τους για να’χουν μετά αφορμή να ξεθωριάζουν και να χλωμαίνουν.
Εσύ, έχεις πιό σημαντικά πράγματα να κάνεις.
Έχεις κάποιους πολύτιμους κόκκους και δεν θα τους χαραμίσεις.
Να πίνεις καλό καφέ, να τραγουδάς, να κάνεις έρωτα και σέξ, να χορεύεις με την πρώτη ευκαιρία κι ας μην ξέρεις τα βήματα, να τολμάς, να μην υπεραναλύεις καταστάσεις, και να γελάς…να γελάς με όλη σου τη δύναμη.
Να βρείς έναν άνθρωπο που σε κάνει να γελάς.
Και να γελάτε μαζί.
Να είστε δύο γελάστα μαύρα πρόβατα σ’έναν κόσμο γεμάτα λευκά κι αγέλαστα.
Και τότε…όλη η πλάση θα μοιάζει γελαστή.
Να είσαι με ανθρώπους που σε κάνουν να γελάς, να γελάς δυνατά μέχρι δακρύων, να γελάς με όλη σου την ψυχή.
Όλοι κουβαλάνε τα μπαγκάζια τους, βαλίτσες γεμάτες ανασφάλειες, φόβους, πληγές, χαμένους έρωτες, σπασμένα όνειρα, απωθημένα.
Όλοι ψάχνουν το άλλο τους ”μισό”. Κάποιον που να έχει όλα όσα δεν έχουν οι ίδιοι για να γεμίσουν τα δικά τους τα κενά. Και μόλις τους κάνεις χώρο στη ζωή σου είναι έτοιμοι να ξεφορτώσουν τις βαλίτσες τους στον χώρο σου και ν’ανοίξουν τους ασκούς του αιόλου για να μοιραστούν λίγο το βάρος που τόσο καιρό μόνοι κουβαλούσαν.
Εσύ σταμάτα να ψάχνεις το άλλο σου ”μισό”. Να ψάχνεις ένα ολόκληρο.
Έναν ολόκληρο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που δεν θα θέλει απλά να ικανοποιήσει το αδηφάγο του ”εγώ” προβάλλοντας επάνω σου αυτά που τον στοιχειώνουν. Έναν άνθρωπο που θ’αγαπάει τον εαυτό του όπως και’σύ τον δικό σου και θα περπατάτε σε δρόμους παράλληλους. Έναν άνθρωπο που δεν θα αναλώνεται στα πρότυπα μιας ξεχαρβαλωμένης κοινωνίας, μα θα τολμάει να κάνει τη διαφορά.
Έναν άνθρωπο που μαζί θα προσπαθήσετε ν’αλλάξετε τον κόσμο.
Έναν κόκκος πέφτει κάθε μέρα.
Κάθε μέρα έχει μέσα της 86.400 δευτερόλεπτα. Πόσα απ’αυτά πραγματικά σου ανήκουν;;;
Και περνάνε γρήγορα τ’ άτιμα.
Άσε τα ψίχουλα για τους κοντορεβυθούληδες που ψάχνουν να βρούν τον δρόμο να γυρίσουνε στο σπίτι.
Άφησε τη μιζέρια και τη γκρίνια γι’αυτούς που δεν αντέχουνε να ζούν γελώντας.
Άφησε τους τοξικούς κι ενεργειακούς βρυκόλακες να ρουφάνε την αύρα των ”θυμάτων” που τους δέχονται στις ζωές τους για να’χουν μετά αφορμή να ξεθωριάζουν και να χλωμαίνουν.
Εσύ, έχεις πιό σημαντικά πράγματα να κάνεις.
Έχεις κάποιους πολύτιμους κόκκους και δεν θα τους χαραμίσεις.
Να πίνεις καλό καφέ, να τραγουδάς, να κάνεις έρωτα και σέξ, να χορεύεις με την πρώτη ευκαιρία κι ας μην ξέρεις τα βήματα, να τολμάς, να μην υπεραναλύεις καταστάσεις, και να γελάς…να γελάς με όλη σου τη δύναμη.
Να βρείς έναν άνθρωπο που σε κάνει να γελάς.
Και να γελάτε μαζί.
Να είστε δύο γελάστα μαύρα πρόβατα σ’έναν κόσμο γεμάτα λευκά κι αγέλαστα.
Και τότε…όλη η πλάση θα μοιάζει γελαστή.
