Με την πλάτη στον τοίχο

Οι άνθρωποι ή ταιριάζουν ή οχι, εμείς όμως ήμασταν πολύ ερωτευμένοι για να δούμε την αλήθεια.
Ονειρευτήκαμε μια ζωή μαζί,μια οικογένεια,μια ζωή γεμάτη ευτυχία και χαμόγελα.
Ποια αγάπη μπορεί να ζητάει μόνο θυσίες ; Ποιος έρωτας μπορεί να επιβιώσει μόνο με οπισθοχωρήσεις ;
Ποσα βήματα μπορεί κάποιος να κάνει προς τα πίσω για να κρατήσει μια σχέση σε ευτυχία ;

Η αγάπη απαιτεί μόνο να αποδέχεσαι τον άλλον όπως είναι,με τα καλά του και τα κακά του,να αγαπήσεις καθετι που είναι δικό του.
Κι εσύ το μόνο που έκανες ήταν να μου ζητάς να κάνω βήματα πίσω,ώστε να κερδίζεις εσύ βήματα μπροστά.
Έχτισες πάνω μου οτι ονειρεύτηκες πλάθοντας με όπως με είχες φανταστεί κι όχι όπως ήμουν.
Δεν ήμουν το ιδανικό για σένα,σκέφτηκες όμως πως αυτο μπορεί να αλλάξει.
Πόσο λλάθο πλάνο ; Ένα πλάνο πλάνη ….

Έτσι φτάσαμε εγώ με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο κι εσύ και πάλι ανευχαριστητος,παλι κατι ήρθες να ζητήσεις,μια αλλαγή,μια οπισθοχώρηση,ενα ακόμη βήμα πίσω.
Εσυ έβαζες τον εγωισμό μπροστά κι εγωυ πάντα τον άφηνα πισω μου.
Έχασα εμένα, έχασα τους στόχους μου,ξέχασα ποια ειμαι, από που ξεκίνησα και που ήθελα να πάω.
Ήσουν το μονο πράγμα που είχα ως έννοια στη ζωή μου.
Ετσι είτε θα έσπαγα τον τοίχο πισω μου,είτε θα έσπρωχνα εσένα και θα έκανα πλέον μόνο μπροστά.
Διάλεξα το δεύτερο,οτιδήποτε πίσω μου με άφηνε αδιάφορη πλέον…
Έκανα μπροστά κι έτρεξα να βρώ εμένα,χωρίς εσένα αυτή τη φορά.
Σε είχα απορρίψει πια,όπως ακριβώς είχες κάνει κι εσυ σχεδόν απο την αρχή…

«Μην περπατάς πίσω μου, δε μπορώ να σε οδηγήσω. Μην περπατάς μπροστά μου, δε μπορώ να σε ακολουθήσω. Περπάτα πλάι μου και γίνε φίλος μου».
Αλέκος Παναγούλης.

Nicole.