Με κάνεις και γελάω.. κι όσο σου γελάω, σ’ερωτεύομαι!

Γράφει η Cookie Dough

Με κάνεις και γελάω..
Με κοιτάς με αυτό το παιδικό σου βλέμμα και με λιώνεις..
Με πειράζεις και γελάμε δυνατά, σαν να μην υπάρχει κόσμος τριγύρω..
Με αγκαλιάζεις σφιχτά και τα χέρια σου τυλίγονται γύρω από τη μέση μου τόσο προστατευτικά..
Με φιλάς κι ο κόσμος σταματά να υπάρχει, μέσα στον πολύβουο δρόμο, ανάμεσα σε αυτοκίνητα και περαστικούς..
Μου μιλάς και η φωνή σου αντηχεί στα αυτιά μου καθαρή, ειλικρινής..
Με κρατάς πάνω στην καρδιά σου και ο χτύπος της μου ζεσταίνει την ψυχή, ρυθμίζει ανεξήγητα και τους δικούς μου παλμούς, τους λαχανιασμένους..
Δεν τρέχω να προλάβω τίποτα πια.. Κάνω μια όμορφη βαρκάδα αντίκρυ σου, μέσα στην κρυστάλλινη λίμνη της χειμωνιάτικης παγωνιάς..
Το χέρι σου ψάχνει το δικό μου και το αδράχνει, μπλέκονται τα δάχτυλά μας και ανταλλάσσουν χάδια, σαν όντα ανεξάρτητα από εμάς..
Μου ζεσταίνεις τα ακροδάχτυλα και την παγωμένη καρδιά μου..
Με κάθε ευκαιρία, με κάθε αφορμή, με κάθε τρόπο.
Με σκέφτεσαι, όχι μόνο τις νύχτες που κοιμόμαστε χώρια, μα και τις ώρες που η δουλειά και η ζωή τρέχει..
Με αναστατώνεις και με ηρεμείς, ξέρεις τον τρόπο..
Είσαι πραγματικός, υπάρχεις, σε αγγίζω, σε μυρίζω..
Έλα, πιάσε μου το χέρι, την ώρα που οδηγώ.. κι εγώ θα βάλω πρώτη με το αριστερό!

LoveLetters.gr