Με φέρανε στον κόσμο τους χωρίς να με ρωτήσουν

Ακόμα συνεχίζουν να μη με ρωτάνε αν μ’ αρέσει αυτός ο κόσμος ή αν θέλω κάτι να αλλάξει.
Δεν με ρωτάνε αν είμαι ευτυχισμένη.
Δεν με ρωτάνε αν πονάω, αν αντέχω.
Δεν με ρωτάνε πως αισθάνομαι, πως νοιώθω.
Δεν με ρωτάνε αν συμφωνώ με όσα συμβαίνουν γύρω μου.
Δεν με ρωτάνε τί θέλω, τί δεν θέλω.
Δεν με ρωτάνε γιατί κλαίω. Γιατί γελάω.
Δεν με ρωτάνε τί όνειρα έχω. Ούτε αν έχω όνειρα.
Δεν με ρωτάνε αν μ’ αρέσει η δουλειά μου.
Δεν με ρωτάνε γι’αυτά που κρύβω μέσα μου.
Δεν με ρωτάνε τί σκέφτομαι.
Δεν με ρωτάνε γιατί γράφω αυτά που γράφω.
Δεν με ρωτάνε αν είμαι ερωτευμένη, αν πιστεύω στον έρωτα.
Δεν με ρωτάνε αν αγαπάω. Αν μισώ.
Δεν με ρωτάνε για τη βία που δέχομαι.
Δεν με ρωτάνε γιατί πίνω μόνη μου.
Δεν με ρωτάνε γιατί ακούω την μουσική που ακούω.
Δεν με ρωτάνε από πού νοιώθω ότι κατάγομαι.
Δεν με ρωτάνε το λόγο που δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια.
Δεν με ρωτάνε γιατί με πνιγεί το ίδιο μου το σπίτι.
Δεν με ρωτάνε γιατί συνέχεια θυμώνω.
Δεν με ρωτάνε γιατί νοιώθω ξένη.
Δεν με ρωτάνε αν μ’αρέσει ο γάμος.
Δεν με ρωτάνε. Απλά υποθέτουν και ελπίζουν.
Δεν τους νοιάζει κι όλας. Και καλά κάνουν.
Με ρωτάνε όμως πόσα παίρνω στην δουλειά.
Με ρωτάνε όμως τι βαθμούς έβγαλα.
Με ρωτάνε όμως πού πήγα διακοπές.
Με ρωτάνε όμως πού πήγα το Σάββατο.
Με ρωτάνε όμως τι ψώνια θα κάνω.
Με ρωτάνε όμως τι νούμερο φοράω.
Με ρωτάνε όμως αν βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση.
Με ρωτάνε όμως τι κινητό έχω.
Με ρωτάνε όμως αν πάω εκκλησία.
Με ρωτάνε όμως αν παίρνω ναρκωτικά.
Με ρωτάνε όμως τι ψήφισα.
Με ρωτάνε όμως με πόσους έχω πηδηχτεί.
Με ρωτάνε όμως αν έχω Facebook.
Με ρωτάνε όμως τι ταινίες βλέπω.
Με ρωτάνε όμως τι αμάξι έχω.
Με ρωτάνε όμως αν ξέρω ποιός χώρισε με ποιόν.
Με ρωτάνε επίσης πού είναι η τάδε οδός.
Γενικά με ρωτάνε σημαντικά πράγματα, που αυξάνουν την απάθεια ανάμεσά μας.
Αυτήν την απάθεια που μας ενώνει.
Αν αυτό είναι που μας ενώνει τότε εγώ είμαι μόνη μου.
Ναι μία ΞΕΝΗ ανάμεσα σε ΞΕΝΟΥΣ.
Και αφού ποτέ δεν ρωτήσατε γιά πολλά πράγματα, πώς νοιώθουν τα παιδιά σας, μην φοβηθείτε όταν θα είναι απέναντι σας ή στο χώμα, προσπαθώντας μόνα τους να σας δείξουν με πράξεις όλα αυτά που ποτέ δεν τα ρωτήσατε.
Το μόνο που σας ένοιαζε πάντα ήταν οι βαθμοί του σχολείου, τί δουλειά θα βρεί το παιδί σας, τα ένσημα, να βρει μια γυναίκα ή έναν άνδρα και να ανοίξει ένα σπίτι.
Και να συνεχίσει την ιστορία από κει που την αφήσατε εσείς… απ’ το σαλόνι-φυλακή.
Δουλειά – σπίτι – σπίτι – δουλειά.
Άντε καμμιά μέρα, να λασκάρει το λουρί να ξεχαστούμε στο ποιός μας φταίει που είμαστε έτσι και πάμε και ξεφτιλιζόμαστε στα σκατά του καπιταλισμού. ”
Ωραίο Σάββατο θυμάσαι;”
Να έχουμε να λέμε, και να τα μετράμε αυτά τα Σάββατα στα γεράματα να ψοφήσουμε δήθεν ευτυχισμένοι.
Να πούμε ότι ζήσαμε ρε παιδί μου.
Ο φασισμός και η βία περνάει και μες στο σπίτι μας το ίδιο, από τα άτομα που αγαπάμε και μας αγαπάνε.
Όταν θες να εκφραστείς, να αντιδράσεις, να δράσεις, να φωνάξεις, να πεις ΟΧΙ, να διεκδικήσεις.. έρχεται η μαμά, ο μπαμπάς, η αδερφή, ο αδερφός, ο φίλος, η γυναίκα σου, ο άνδρας σου και σου λέει “πού πας τώρα να μπλέξεις;
Μια χαρά είμαστε! Τι πορείες και αντίσταση και απεργείες μου λες? Θες να χάσουμε και αυτά που έχουμε;
Έλα κάτσε σπίτι να δούμε τηλεόραση τώρα”.
Και επειδή εγώ δε βλέπω πιά τηλεόραση, είπα σήμερα να γράψω αυτά που δεν με ρώτησαν..
Άλλη μιά μέρα μόνη.
Κάρυ Γκλεζάκου.