…Ματώνουν οι σιωπές.

Τα τριαντάφυλλα ποτέ δεν πρόκειται
να γίνουν κίτρινα…
Μόνο το χρώμα του αίματος σου θα έχουν,
καθώς μ΄ έχεις ποτίσει με κάθε φλέβα σου…
Μια πληγή ανοιχτή θα είσαι πάνω μου,
βάζοντας την τρέλα μου πιο πάνω
από την λογική σου.
Δυνατά συναισθήματα έμαθες να ποτίζεις
το στήθος μου, την καρδιά μου, την ζωή μου…
Ευτυχία γίνεσαι σε όλων των γλωσσικών κυμάτων, μαθαίνοντας να κολυμπάς μέσα μου.
Δεν είμαι από εκείνους που «σε αμφισβητούν»,
πραγματικά υπάρχεις μέσα μου,
σπάζοντας κάθε σιωπή μου
στην απουσία.
Δεν μου λείπουν οι απουσίες σου.
Αλλά οι σιωπές σου
είναι αυτές που με τρομάζουν…
Αιμορραγεί η ψυχή όσο
δεν ακουμπάς την πληγή με το σάλιο σου…
Μα βλέπεις, έμαθα να κλέβω κάθε σκέψη σου
σε μια ματιά σου, σ΄ ένα χαμόγελο σου,
Έμαθα να κλέβω εσένα
και να σε κάνω εικόνα μου
για ακόμη μια φορά…
Κάθε φορά με κάνεις πιο δυνατό.
Μαθαίνεις να πολεμάς με το εγώ σου,
με το θέλω σου…
Μαθαίνεις να ζεις για έναν λόγο…

Κωνσταντίνος Μήλιος