Μάθε να διεκδικείς στη ζωή σου πριν να είναι αργά!
Κάποτε κάποιος μου είχε δώσει μια συμβουλή: “Να εκφράζω πάντα αυτό που νιώθω”. Ζούμε σε εποχές που η ρουτίνα και η δύσκολη καθημερινότητα μας απομακρύνουν από άλλα απλά σημαντικά πράγματα. Κι όταν λέω σημαντικά πράγματα αναφέρομαι στους ανθρώπους που επιλέγουμε να κρατήσουμε στη ζωή μας. Η οικογένεια, οι φίλοι, οι σύντροφοι, οι συγγενείς είναι μερικά από τα πρόσωπα τα οποία οι περισσότεροι από εμάς έχουμε στην καρδιά μας και παλεύουμε να κρατήσουμε στη ζωή μας γιατί δίχως αυτούς νιώθουμε μισοί. Κατά πόσο όμως αυτό είναι εφικτό;
Συνηθίζουμε να αφήνουμε πράγματα για μετά και χάνουμε ακόμη πιο σημαντικές στιγμές. Λέμε δε βαριέσαι; Εδώ θα είναι οι γονείς μου θα περάσω να τους δω κάποια στιγμή. Εδώ είναι και οι φίλοι, δε χανόμαστε. Θα προλάβω να στείλω μήνυμα στο κορίτσι μου μόλις τελειώσω τη δουλειά. Θα πάω μετά στη γιαγιά μου να τη δω αφού είναι άρρωστη. Μετά. Όλα μετά. Γιατί έτσι είμαστε. Αφήνουμε τα πράγματα για αργότερα και δεν έρχονται ποτέ. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όμως είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Κανείς δε σου λέει ότι θα βρεις τους ανθρώπους σου εκεί τη στιγμή που θες εσύ. Μην προσαρμόζεις πάντα τα πράγματα έτσι όπως βολεύουν εσένα. Κάνε την εξαίρεση! Λίγο ενδιαφέρον στα γενέθλια, λίγο στις δύσκολες στιγμές και στις αρρώστιες, λίγο μετά από ένα ταξίδι, μια αγκαλιά και ένα φιλί και όλα καλά. Και στέλνεις ένα μήνυμα για να βγεις από την υποχρέωση, και πας 5 λεπτά να δεις τους δικούς σου και ανυπομονείς να μείνεις ξανά μόνος. Γιατί έτσι έχουν επιλέξει οι άνθρωποι να ζουν πλέον. Μακριά από όλους κι από όλα. Όχι γιατί το θέλουν αλλά γιατί έτσι έτυχε. Έτσι τα έφερε η ζωή.
Η αγάπη θέλει συνεχώς επιβεβαίωση. Η αγάπη δεν έχει αργίες και διακοπές. Ή αγαπάς ή όχι. Δεν έχει αργότερα. Δεν ξέρεις καν αν αργότερα θα προλάβεις. Όσο μακάβριο κι αν μπορεί να φαίνεται ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις το αύριο. Με το να βάζεις τους ανθρώπους σε λίστα αναμονής το μόνο που κερδίζεις είναι να τους απομακρύνεις όλο και περισσότερο. Και ποιος σου είπε ότι ένας χαιρετισμός, μια αγκαλιά, ένα φιλί, λίγα μονάχα λεπτά είναι αρκετά; Όχι δεν είναι. Ποιος σου είπε ότι τέτοιες χειρονομίες είναι πάντα ένδειξη αγάπης; ίσως να είναι και αυτά κομμάτια της ρουτίνας. Δε θέλουμε να αφήσουμε τη ρουτίνα μας αλλά ούτε και να αφήσουμε τους ανθρώπους που αγαπούμε. Να μάθεις να εκφράζεις την αγάπη σου καθημερινά, να αγωνιάς, να τρελαίνεσαι, να ανυπομονείς και να αναζητάς συνεχώς νέους τρόπους για να κάνεις τα άτομα γύρω σου χαρούμενα και ευτυχισμένα. Σπάσε εσύ το κανόνα της ρουτίνας. Κάνε εύκολη τη ζωή σου και πάλεψε γι αυτή. Κανείς δεν επιβιώνει μόνος του εδώ πάνω. Αν είσαι μόνος εδώ, αν είσαι εγωιστής τώρα “εδώ κάτω” το ίδιο θα συμβεί και όταν πας “εκεί πάνω”.
Θα σου πω όμως τι γίνεται. Ποιους αποκαλώ δικούς μου ανθρώπους. Αυτούς λοιπόν που θα παλέψουν για το “εμείς” και όχι για το δικό τους “εγώ”. Αυτούς που καθημερινά θα προσπαθούν να σε κάνουν χαρούμενη, θα ενδιαφέρονται συνεχώς για σένα, θα έχουν τη “συγγνώμη” μπροστά στη γλώσσα τους για να μη σε δουν ποτέ κλαμμένη, αυτούς που όταν θα συζητάς μαζί τους θα σε ακούν με προσοχή ακόμη κι αν αναφέρεις τα προβλήματά σου για πολλοστή φορά και θα σε βοηθήσουν σε κάθε τι που μπαίνει εμπόδιο στη ζωή σου σαν να σε ακούν για πρώτη φορά. Αυτούς που δε σε θεωρούν δεδομένη και που αγωνίζονται συνεχώς για να μη σε χάσουν από τη ζωή τους. Αυτούς τους ανθρώπους είναι ευλογία να τους έχει κανείς στη ζωή τους. Κράτησέ τους γερά κι εσύ λοιπόν. Μην αφήνεις πράγματα για αύριο. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα υπάρξει. Να είσαι καλός λένε! Να αγαπάς και να διεκδικείς κάθε τι σε κάνει χαρούμενο! Κι αν νιώθεις πως σε ξεχνούν, αν νιώθεις πως κάτι χάνεται απομακρύνσου για λίγο. Μόνο τότε θα συνειδητοποιήσεις αν αξίζει να παλέψεις για τους φίλους, τους συγγενείς, τους συντρόφους, όλους αυτούς που εσύ θεωρείς δικούς σου ανθρώπους. Ισχύει το ίδιο για αυτούς; Γνωστοί πολλοί, φίλοι όμως λίγοι.
Κανείς δε ξέρει αν θα υπάρξει αύριο ή όχι. Κανείς δε ξέρει αν οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας εξακολουθούν αν είναι δίπλα μας την επόμενη μέρα. Γι΄ αυτό το λόγο μην εγκαταλείψεις ποτέ τους γονείς σου που τόσο αγαπάς και σε αγαπούν, μην αφήνεις τους φίλους σου στην άκρη, δεν ξέρεις τη στροφή που μπορεί να πάρουν. Ίσως απομακρυνθούν και επιλέξουν να ζήσουν μακριά σου εξαιτίας της αδιαφορίας σου. Ακόμη, μην αγνοείς το συναισθηματικό κομμάτι. Μίλα όταν δεν νιώθεις καλά. Το ίδιο και όταν νιώθεις καλά. Δεν είναι ντροπή να δείξεις αδυναμία. Μάθε να συνυπάρχεις και να ζεις με άτομα γύρω σου! Πάρε τη ζωή στα χέρια σου και δώσε της τα δικά σου χρώματα! Δική σου η ζωή, δικό σου και το πινέλο!
Μαρία Μπρέντα
