Μαρία Ιωάννου:”Μια τοξική σχέση γέννησε τη γυναίκα που αγάπησα”

Η Μαρία Ιωάννου είναι σήμερα μαζί μας για να μας μιλήσει για το βιβλίο της “Η γυναίκα που αγάπησα”.

Η Μαρία Ιωάννου γεννήθηκε σε ένα χωριό της Κύπρου τον Δεκέμβριο του 1968. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή στην Αθήνα. Αργότερα πήρε πτυχίο στις Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έχει μεταπτυχιακό στην Επικοινωνία. Εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές. Έγραψε διηγήματα και ποιήματα που βραβεύτηκαν σε πανελλήνιους διαγωνισμούς και ένα θεατρικό με θέμα τη βία κατά των γυναικών που ανέβηκε στη σκηνή με την αρωγή του Εθνικού Μηχανισμού για τα δικαιώματα της γυναίκας. Έχει δύο αδυναμίες, την κόρη της την Ιφιγένεια και τον σκύλο της τον Όττο.

Από πού εμπνευστήκατε την ιδέα του βιβλίου, κυρία Ιωάννου;

Η μαγιά για το βιβλίο αυτό ήταν ένα προσωπικό βίωμα, μια σχέση τοξική και καταστροφική. Με αφορμή λοιπόν την δική μου ιστορία έκανα βουτιά στο μέσα μου ώστε να ανακαλύψω εμένα. Παράλληλα όμως άνοιξα μάτια και αυτιά και αφουγκράστηκα την γυναίκα δίπλα μου, την μάνα, την αδελφή, τη φίλη, τη γειτόνισσα.  Η έμπνευση λοιπόν είναι η κάθε γυναίκα και κυρίως αυτή η καθημερινή της διπλανής πόρτας που λένε, του απέναντι γραφείου, η κρυμμένη πίσω από ένα παράθυρο.  Αυτή που έχει χάσει τη φωνή της.

Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες που θα θέλατε να επικοινωνήσετε μέσα από το βιβλίο;

  Θέλω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να μιλήσω. Για όλες εκείνες της γυναίκες που σιώπησαν και σιωπούν. Να παρακινήσω αν είναι δυνατόν όλες να βγουν από τα καλούπια που τις έχουν τοποθετήσει και να ζήσουν. Να αγαπήσουν τον όμορφο εαυτό τους. Το ξέρω γιατί το έζησα και το ζω, πως είναι μια διαδικασία επώδυνη. Αλλά το αποτέλεσμα αξίζει τον κόπο. Θα κοιτάξουν στους καθρέφτες της ψυχής τους και θα δουν τι είναι, τι αξίζουν, τι μπορούν να πετύχουν.

Το εξώφυλλο είναι πραγματικά εμπνευσμένο.Ποιανου ιδέα ήταν;

Το εξώφυλλο μας είναι αποτέλεσμα της δημιουργικής ομάδας του Ελκυστή. Και δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω την οικογένεια του εκδοτικού μου, της οποίας μέλος είμαι πια και εγώ. Τον Αχιλλέα Τριαντόγλου, την Εφιάννα, και τον Θεόφιλο  Γιαννόπουλο που με αγκάλιασαν με αγάπη. Το εξώφυλλο λοιπόν, γυναίκα που σιωπά. Αλλά κοιτάξτε πίσω. Τέλος στη σιωπή. Και δείτε τα πιόνια στο σκάκι. Ανατρέπουμε το παιχνίδι που στήθηκε ερήμην μας και με κανόνες από άλλους.

Γιατί κάποιοι ακόμα και σήμερα κακοποιούν γυναίκες;

Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω με ευκολία  αυτό το ερώτημα. Και ξέρετε γιατί είναι τόσο δύσκολο; Γιατί το προφίλ του θύτη δεν είναι συγκεκριμένο Μπορεί να είναι ένας εργάτης αλλά και ένας δικηγόρος, ένας απόφοιτος δημοτικού και ένας πανεπιστημίου. Βέβαια πολλές φορές κάποιοι παράγοντες εντείνουν το φαινόμενο.  Όπως για παράδειγμα η ανέχεια, η χρήση ουσιών, ο τρόπος που μεγάλωσε κάποιος. Είναι όλα αυτά αλλά πιστεύω κατά κύριο λόγο είναι οι δομές της κοινωνίας που ευνοούν τόσο πολύ την πατριαρχία, τις ανισότητες με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα περιβάλλον που θεωρείται αποδεκτή η βία και η επιβολή του ούτω καλούμενου ισχυρού φύλου στο ασθενές.  Αυτή η νοοτροπία δυστυχώς ακόμη υπάρχει.

Οι ήρωες και οι ηρωίδες μου είναι οι καθημερινοί άνθρωποι, αυτοί που είναι δίπλα μας. Είμαστε εμείς όλοι.  Είναι η αδελφή , η φίλη, η συνάδελφος, ο σύντροφος, ο πατέρας.  Αλλά και το κουτσό και αδέσποτο σκυλί, ο βασιλικός στις γλάστρες.  Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι που αγαπούν, που πονούν, που σιωπούν  που φωνάζουν. Είναι εκείνοι που ζουν στο σκοτάδι αλλά και στο φως.

Χαριτολογώντας θα σου πω πως δυστυχώς κυριαρχούν στη ζωή μας και κυριαρχούν τη ζωή μας. Τι θα κάναμε χωρίς τον έρωτα; Την τρυφερότητα, την φροντίδα, αλλά και τη θλίψη.  Λένε οι επιστήμονες πως τα συναισθήματα είναι πηγάζουν από διεργασίες του εγκεφάλου. Πως μπορούν να τα ελέγξουν να τα κατευθύνουν. Γίνεται άραγε κάτι τέτοιο;  Ποιος ξέρει; Εκείνο που ξέρω είναι πως χωρίς συναισθήματα δεν θα είμασταν άνθρωποι. Εντούτοις ίσως θα πρέπει μερικές φορές να προσπαθούμε να τα τιθασεύουμε. Για το καλό μας και για το καλό των άλλων.

Από παιδί γράφω. Είναι το κουσουράκι μου. Έβρισκα διέξοδο στο γράψιμο, από ότι μου συνέβαινε. Πονούσα, έγραφα, ερωτευόμουν, έγραφα.  Είναι η ανάσα μου το γράψιμο, η ζωή μου.

Πόσον καιρό σας παίρνει να ολοκληρώσετε ένα βιβλίο και ποιο σημείο της συγγραφής θεωρείτε ότι είναι το δυσκολότερο κομμάτι της;

Το συγκεκριμένο βιβλίο μου πήρε δύο χρόνια.  Αρέσκομαι στο να παρατηρώ και παίρνω σημειώσεις. Οπού και αν βρίσκομαι. Τώρα αυτά τα μαζεύω και τα συναρμολογώ. Το πιο δύσκολο μέρος είναι να βάλω στο χαρτί συναισθήματα. Είναι τέτοια η δύναμη τους που δεν νομίζω να μπορούν να αποδοθούν τόσο εύκολα.

Τι άλλαξε στη ζωή μας ο κορωνοΐος και η πανδημία του covib 19;

 Θέλω να ελπίζω πως παρά τα όσα αρνητικά έχει φέρει, θα μας αφήσει καλύτερους ανθρώπους. Να μπορούμε να εκτιμούμε τα απλά, τα καθημερινά, αυτά που θεωρούσαμε μέχρι χτες αυτονόητα. Την αγκαλιά, το χάδι, το φιλί. Την ανθρώπινη επαφή.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την κουβέντα μας. Να είστε καλά και να προσέχετε και να αγαπάτε τον εαυτό σας.

Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο της Μαρίας Ιωάννου.

Βασιλική Ευαγγέλου -Παπαθανασίου