Μαμά είσαι εδώ
Δίνεις το μικρό σου χεράκι για να περάσουμε τον δρόμο μαζί.Ένα μικρό χεράκι από τα δεξιά, ένα λίγο μεγαλύτερο απο τα αριστερά.Σκέφτομαι πως κάποτε ήμουν σαν εσάς,ενα μεγάλο χέρι κράταγε το δικό μου,με προστάτευε.
Στο βλέμμα σας μοιάζει πολλές φορές ζωγραφισμένη η αγωνία … το άγχος και κάποιες φορές δυο μεγάλα ερωτηματικά …
Κάποτε έπιασε και το δικό μου χέρι ενα μεγάλο χερι για να σταθώ όρθια και να μάθω να περπατάω. Να μάθω να γράφω.
Να μάθω να περνάω τον δρόμο.
Σκούπισε τα δάκρυα μου πολλές φορές,αφού πρώτα μου είχε δώσει μια στον ποπο γιατι είχα κάνει ζημιά.Ή επειδή ένα παιδί στο σχολείο με είχε κοροϊδέψει.
Σκέφτομαι πως όλες οι μάνες έχουν ενα κοινό στόχο … την ασφάλεια των παιδιών τους …
Πως να σου εξηγήσουν ομως,πως οι μάνες απλώνουν τα χέρια τους πάντα
Τα ανοίγουν για να χωθούμε στην αγκαλιά τους τις ωρες που πονάμε
Πώς πάντα τα δάχτυλα τους θα μας σκουπίζουν τα δάκρυα μας;
Πώς πάντα τα λόγια τους θα μας κλείνουν τις πληγές μας ;
Πως να σου εξηγήσουν πως θα ειμαστε πάντα εδώ για σας;
Πως να σας εξηγήσουν πως τις στιγμές που νευριάζετε επειδή έκαναν φακές ή επειδή σας απαγόρευσαν τα ταμπλέτ γιατί δεν διαβάσατε σωστά, μέσα τους εύχονται να μη τις μισείτε,αλλα μετα καθησυχάζουν τον εαυτο τους…. θυμούνται πως μεγάλωσαν και κατάλαβαν τις δικές τους μάνες !!!!
Οι μάνες καταρρέουν μεσα τους πολλές φορές. Μουσκεύουν τα μαξιλάρια τις νύχτες απελπισμένες… ανάμεσα στο άγχος και τις αγωνίες.
Μα το πρωί μικρο μου χεράκι θα ειναι πάντα εκει να σε ξυπνήσουν τρυφερά με ενα χάδι με το μεγάλο τους χέρι.
Θα εχουν πάντα ενα χαμόγελο ζεστό για σου δίνουν θάρρος.
Δε θα σου κρατάνε κακία οσες φορές κι αν νευριασεις και τους βάλεις τις φωνές,ακριβώς οπως έκαναν αυτες μαζι σου!!!
Θα σου θυμίζουν πάντα να φοράς ζακέτα ναι,αλλα κι οταν δε θα φορέσεις και αρρωστήσεις,θα ειναι αυτες που θα σε περιποιούνται με αγάπη,γκρινιάζοντας αλλα με απεριόριστη αγάπη!!!
Θα ειναι πάντα στο σπίτι και οταν γυρίζοντας απο συνήθεια το πρωτο πραγμα που λες θα ειναι
«Μαμά που είσαι;»
Θα απαντάει εδω ειμαι παιδί μου.
Χαμογελάω στη σκέψη,εκανα ακριβως το ίδιο και η δική μου μαμά σταμάτησε να γκρινιάζει οτι καθε μερα κανω το ιδιο λες και που θα πηγαινε
Όταν πια έγινα κι εγώ μάνα και τώρα πια λέει απλά… εδώ ειμαι !!!
Αλλάζουν οι καιροί μικρο μου χεράκι,κάποτε δε θα χρειάζεσαι το χέρι μου τοσο συχνά.
Οταν ομως το χρειάζεσαι θα ειναι πάντα εκεί για να σε αγκαλιάσει…να σου σκουπίσει τα δάκρυα αλλα και να χειροκροτήσει απο χαρά με κάθε ευχάριστο νέο που θα της πείς.
Να μην ξεχνάς ομως οταν μεγαλώσεις να σκέφτεσαι πως οι μάνες θα ζουν πάντα μεσα μας … γιατι οι καιροί αλλάζουν κι οταν το μικρο χεράκι σου μεγαλώσει το δικο μας θα εχει ζαρώσει και …. θα πρεπει να συνεχίσετε μονα σας … καποτε …
η φωνή σας με βγάζει απ’τις σκέψεις μου
-Μαμά μαμά πράσινο,περνάμε τωρα
-Περνάμε παιδιά,ναι ….
σας απελευθέρωσα τα χέρια και με ενα νόημα του κεφαλιού μου περάσατε μόνοι απέναντι,για πρώτη φορα !!!
J.Iakovidou
