Λιόγερμα στην Καλντέρα
Την ώρα που ο ήλιος γέρνει στην δύση του
την στιγμή που ο ουρανός φλέγεται
η ψυχή μου παίρνει φωτιά
τα μυστήρια μέσα μου ενεργοποιούνται…
Ανοίγω την ψυχή μου στα πέρατα
κοινωνώ των αχράντων μυστηρίων του έρωτα
ενταφιάζω μέσα μου όλες τις ωδίνες
γονατίζω με δέος την Σοφία της φύσης..
Κλειδώνω τις σκέψεις μου
στην ανυπαρξία του αύριο
στο όνομα των χαμένων ερώτων
που ποτέ δεν ευώδοσαν
για κάποια ασήμαντη αιτία…
Το σώμα μου τρομαγμένο στην ανυπαρξία
ουρλιάζει απέναντι σε όλα τα πρέπει
χαράζει δρόμους ανέφικτους
εκεί που μόνο τα θέλω έχουν θέση…
Τα όνειρα σπασμένα φτερά Αγγέλων
που δεν πρόλαβαν
επιθυμίες να εκπληρώσουν
μένουν εκεί στο έδαφος
λιώνουν στην απραξία…
Τα ρίχνω και αυτά στον ουρανό
να καούν, να κοκκινίσει η φύση πιότερο,
να κολυμπήσει η ψυχή μου
μέσα στης δύσης το κόκκινο
στο μπλε της θάλασσας
να καθαγιαστώ…
Μαστιγώνομαι βάναυσα
αφήνομαι έρμαιο της υφαιστειακής λάβας
ξεπλένω όλες μους τις αμαρτίες
στα βαθειά νερά της καλντέρας…
Νυχτώνει αφήνω πίσω μου
όλα τα παλιά που έγιναν στάχτη
ελπίζω στο νέο το αγνό
εξαγνισμένος, γυμνός από όλα,
ντύνομαι με το πιο όμορφο ρούχο…
Την αγάπη…σε περιμένω…
Αντώνης Σαμολαδάς
