Κυπριανός Παπαλέξης :«Αθέατος ακροβάτης»

Ο Κυπριανός Παπαλέξης είναι ένας συγγραφέας με δύναμη, φυσικότητα και ατόφιο ταλέντο.

“Αθέατος ακροβάτης» είναι ο τίτλος του κοινωνικού μυθιστορήματος του Κυπριανού Παπαλέξη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

Ο Κυπριανός Παπαλέξης γεννήθηκε το 1987 και ζει στο Χαλάνδρι μαζί με τη σύζυγό του, Βέρα, και τα δύο τους παιδιά. Είναι δικηγόρος, και στον ελεύθερό του χρόνο λατρεύει να αραδιάζει τις σκέψεις του στο χαρτί και να χάνεται μέσα σε όσα του φέρνουν νοσταλγία. Θεωρεί τη σιωπή ως ύψιστη μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, και τη βαθιά αγάπη τον θεμέλιο λίθο και την κινητήριο δύναμη του κόσμου μας. Ο «Αθέατος ακροβάτης» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.

Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου για το FemaleVoice

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πνοή το βιβλίο σας με τίτλο «Aθέατος ακροβάτης». Θέλετε να μάς μιλήσετε γι’ αυτό και πώς ξεκινήσατε να το γράφετε; Θυμάστε το αρχικό ερέθισμα;

 

Ο «Aθέατος ακροβάτης» αποτελεί το πρώτο μου μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Πνοή. Θέλω να τις ευχαριστήσω δημόσια για την εμπιστοσύνη και για τη στήριξή τους σε αυτό μου το εγχείρημα. Το αρχικό ερέθισμα για τη συγγραφή του αποτέλεσε το τέλος του βιβλίου, η ιδέα πως ο ανθρώπινος νους έχει τέτοια ανυπέρβλητη δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο, ακόμα και εκείνο που μοιάζει ακατόρθωτο. Έχοντας αυτήν την ιδέα σαν θεμέλιο λίθο στη συνέχεια οικοδομήθηκε το υπόλοιπο έργο.

 

Το βιβλίο σας είναι μεστό και διαβάζεται ευχάριστα. Υπάρχει κάποιο απόσπασμα από αυτό με το οποίο θα το συστήνατε σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτό;

“Η φύση βρίσκεται σε συνεχή κίνηση. Τα πάντα κινούνται, το κάθε πλάσμα για τον σκοπό που έχει ταχθεί, αενάως προς πάσα κατεύθυνση, χωρίς παράπονα, απορίες, στενοχώριες. Ξέρεις γιατί στόλισα στο αυτί σου αυτό το κόκκινο τριαντάφυλλο; Παρατήρησα καλά αυτό το τριαντάφυλλο και κατάλαβα πως γνωρίζει καλύτερα από εμάς τον σκοπό της ύπαρξής του. Νομίζεις πως παραμένει ακίνητο επειδή είναι δεμένο πάνω στην τριανταφυλλιά και στο κοτσάνι του, αλλά αλίμονο! Μπορεί ένας άνθρωπος να παραμένει ακίνητος και την ίδια ώρα να αλλάζει και να εξελίσσεται; Το τριαντάφυλλο στέκεται σίγουρο, αμίλητο. Η ομιλία Μαίρη είναι δείγμα φόβου.

Αν ήμασταν σίγουροι, δεν θα χρειαζόταν καμιά λέξη στον κόσμο μας. Αν ήμασταν σίγουροι για μάς και από το τι υλικό ήμασταν φτιαγμένοι, θα παραμέναμε σιωπηλοί, χωρίς να προσπαθούμε με τη λογική και τις λέξεις να εξηγήσουμε τα πάντα. Αντιθέτως, θα μας έφτανε να απολαμβάνουμε το μεγαλείο της ζωής. Το τριαντάφυλλο αλλάζει πάνω στον ανθό χωρίς να μετακινηθεί, αναπτύσσεται, μεγαλώνει, ξεδιπλώνει τα φύλλα του και μοσχοβολάει, κινείται χωρίς να κινηθεί και χαρίζει το άρωμά του απλόχερα χωρίς να περιμένει κάποιο αντάλλαγμα από κανέναν και τίποτα! Εμείς, Μαίρη μου, νομίζουμε πως κινούμαστε, αλλά παραμένουμε στο ίδιο σημείο τελικά, στοιχειωμένοι από την ίδια μας την ύπαρξη”.

 

Βρήκατε τον προορισμό σας στη συγγραφή;

Νομίζω πως τον βρήκα, εάν και είναι ακόμα νωρίς να υποστηρίξω κάτι τέτοιο. Προορισμός μου είναι να αποτυπώσω στο χαρτί τη ζωή εκείνων των συνανθρώπων μας που ζουν στο περιθώριο, των καταπονημένων και των κατατρεγμένων, των άμοιρων και των ανθρώπων του μόχθου.

 

 

«Το σώμα φυλακίζεται σε τέσσερις τοίχους, η ψυχή όμως ;» Τι απαντάτε στο ερώτημα του βιβλίου;

Η ανθρώπινη ψυχή δεν αναμετράται με τον υλικό μας κόσμο, ούτε μπορεί ποτέ να εγκιβωτιστεί σε αυτόν και να αιχμαλωτιστεί. Γεννιέται και κατοικεί μέσα στο σώμα μας, μα την ίδια στιγμή μας ξεπερνά και μας διαφεντεύει. Την παρομοιάζω με έναν θεό που υπάρχει εντός μας, με έναν θεό που δεν είναι τέλειος και απρόσιτος, μα σμιλευμένος με ανθρώπινες αδυναμίες, πάθη, ελπίδες και όνειρα.

 

 

Με ποιο τραγούδι θα ντύνατε το βιβλίο σας;

Με το τραγούδι των Pink Floyd “Wish you were here” και πιο συγκεκριμένα με τους στίχους:

“We’re just two lost souls swimming in a fishbowl, year after year. Running over the same old ground, what have we found? The same old fears”.

Δυο ψυχές, σαν αυτή του Ντελ και της Μαίρης, που μοιράζονται τους ίδιους φόβους, μα συνάμα και τα ίδια όνειρα.

 

 

Η φιλία τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;

Μια πολύτιμη φιλία κάνει τη ζωή μας λιγότερο οδυνηρή, αποτελώντας λυτρωτικό καταφύγιο στη βαναυσότητά της. Αρκούν ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο, ένα απαλό άγγιγμα στον ώμο, μια ενθαρρυντική κουβέντα για να ανακουφιστεί η ψυχή μας και να πάρει την ώθηση που χρειάζεται για να συνεχίσει να μάχεται και να ελπίζει. Μια τέτοια φιλία αποτελεί καύσιμο για τη ζωή που μας περιμένει και μοναδική συντροφιά των αναμνήσεων που μας ακολουθούν για πάντα.

 

 

Τι γνώμη έχετε για τη θανατική ποινή;

Ως νομικός, επιλέγω τον σωφρονιστικό χαρακτήρα της δικαιοσύνης, αυτόν της επιμόρφωσης και της ομαλής επανένταξης του εγκληματία στην κοινωνία. Η θανατική ποινή, ως κορωνίδα της τιμωρητικής και εκδικητικής δικαιοσύνης, αποτελεί ακόμα ένα έγκλημα ανθρωποκτονίας, που προέρχεται αυτή τη φορά, μάλιστα, από το ίδιο το κράτος.

 

 

 

Λίγο πριν τη θανατική ποινή ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει φίλους καρδιάς;

Υπάρχουν στιγμές της ανθρώπινης ζωής που η λογική παραμερίζεται και τα συναισθήματα κυριαρχούν, έτοιμα να ορμήσουν από μέσα μας σαν χείμαρρος. Μια τέτοια στιγμή είναι λίγο πριν την εκτέλεση της θανατικής ποινής. Τότε, η ανθρώπινη ψυχή αναζητά εναγωνίως κάπου να ακουμπήσει, κάποιον να την αφουγκραστεί και να αναλάβει μέρος από το δυσβάσταχτο φορτίο της. Κάποιον που θα κάνει το τέλος της λιγότερο οδυνηρό. Αναζητά μια ψυχή που, ακόμα και εάν τη γνώρισε προ ολίγου, θα παραμείνει για πάντοτε χαραγμένη μέσα της η θύμησή της.

 

 

 

Και με ποια λόγια θα συστήνατε τον εαυτό σας σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτα για εσάς;

Τίποτα περισσότερο από έναν σκεπτόμενο άνθρωπο που έχει όνειρο να κάνει τον κόσμο μας μια σταλιά πιο όμορφο με τις πράξεις του και με τα γραπτά του.

 

Οπισθόφυλλο:
Το σώμα μπορείς να το φυλακίσεις· είναι δυνατόν όμως να εγκλωβίσεις τον ανθρώπινο νου σε τέσσερις τοίχους;
Στη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Ντοκ, ένας νεαρός άντρας, ο Ντελ, χτίζει μια πολύτιμη φιλία, λυτρωτικό καταφύγιο μέσα στη βαναυσότητα της φυλακής. Η σχέση αυτή διαταράσσεται μετά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις που θα δοκιμάσουν την άκαμπτη ηθική του.
Σε ένα μικρό χωριό, ο ατίθασος Μάθιου αναστατώνει το σχολείο του, ζώντας μια ανέμελη παιδική ζωή, πασαλειμμένη με αθώα φλερτ και σκανταλιές, ώσπου ένα αναπάντεχο γεγονός θα τον συνταράξει.
Στα στενά όρια ενός ορφανοτροφείου, ένα μικρό αγόρι βιώνει τη θλιβερή απουσία της παιδικής αθωότητας, ουρλιάζοντας εναγωνίως για μια διέξοδο.
Χωράει αυτοδικία εκεί που ο ανθρώπινος νόμος νοσεί; Ομορφαίνει ο κόσμος μας με θυσίες, ακόμα κι αν αυτές είναι βαμμένες με αίμα; Αλλάζει ο κόσμος μας άραγε μια σταλιά αν μια κοπέλα πάψει να φοβάται; Αν ανακαλύψει και πάλι το χαμένο της χαμόγελο;
Τρεις ιστορίες κι ένας έρωτας που γεννιέται από φόβο, μα θεριεύει και ανθεί σαν κόκκινο τριαντάφυλλο, αποτυπωμένος σιωπηλά στις γραμμές ενός ημερολογίου.