Κόκκινο λαμπερό. ..

Κουράστηκαν οι λέξεις, αποκοιμήθηκαν σε σελίδες λευκές
Ήθελα να σου πω απόψε όλες τις ιστορίες που δεν πρόφτασα
Να βρω ένα φως κι αμέτρητες κηλίδες του να φέξουν
κόκκινο λαμπερό μέσα στο γκρίζο σου
Τον ουρανό σου να γεμίσω μ’ άστρα
Κούραση,
είναι μεγάλη ακόμα η νύχτα, μην το ξεχνάς
και πάντα τον Γενάρη κάνει ψύχρα
Πιάνω το μολύβι σταθερά, οι λέξεις μεγαλώνουν άξαφνα
Σαν Αίολος τις φύσηξα κι αυτές ανθίσαν
Πέντε είναι, δεν χρειάζομαι περισσότερες
Εγώ η πρώτη, να σου χαϊδέψει το βλέμμα
Είμαι μετά, ν’ αγγίξει τα σφιγμένα χείλη
Η, τόσο συνηθισμένα απαρατήρητο
Αλήθεια η τέταρτη, βιάζεται να πετάξει
Σου και τέλος…
Δεν περιμένω χειροκρότημα, μήτε άλλα ψέματα παρόμοια
Ό,τι είχα να πω, το είπα
Φόρεσα πια στην αλήθεια μου το ένδυμα του μύθου τ’ ολοκόκκινο
Και ησύχασα
Τζίνα Ψαρρη