Κάθε φόρα, όλες τις φορές, το “μαζί” θα διαλέγω

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Αν ήξερα πως εκείνη η μέρα, θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα, δε θα ερχόμουν μ’ αυτά τα ρούχα.
Θα είχα φορέσει το blue Jean που σου άρεσε και την καινούρια μου πορτοκαλί μπλούζα. Την είχα αγοράσει για σένα.
Για να δεις πως τελικά κέρδισες το στοίχημα. Κατάφερες να με κάνεις να φορέσω οτιδήποτε πορτοκαλί πάνω μου.
Αν ήξερα πως εκείνη η μέρα, θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα, δε θα έβαζα τα γυαλιά ηλίου.
Δε θέλω να με θυμάσαι με βουρκωμένα μάτια. Αν ήξερα πως εκείνη η μέρα, θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα, δε θα σου έλεγα “αντίο”. “Μου λείπεις” θα σου έλεγα. Μου λείπεις τώρα και σε κάθε “τώρα” μου. Αν ήξερα πως εκείνη η μέρα, θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα, δε θα σε κοιτούσα απ’τον καθρέφτη του αυτοκινήτου όταν έφευγες.
Θα τον έσπαγα για να μην έβλεπα ποτέ πόσο άσχημος μοιάζει ο άνθρωπος που μας διαλύει. Που μας πονάει. Πόσο ξένος. Πόσο άλλος.
Αν ήξερα πως εκείνη η μέρα, θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα, δε θα ερχόμουν ποτέ στο ραντεβού μας.
Θα εμένα στο σπίτι μου και θα προσποιούμουν πως κάτι μου συνέβη. Θα προσποιούμουν πως το τέλος μας δεν συνέβη ποτέ.
Κι αν ήξερα απ’ την αρχή, πόσο πολύ θα σε ερωτευόμουν και πόσο πολύ θα με πόναγες, δε θα άλλαζε τίποτα. Πάλι το “μαζί σου” θα διάλεγα.
Πάντα το “μαζί σου” διαλέγω. Κι αν κάποια μέρα σε ξαναδώ, πάλι “μου λείπεις” θα σου πω.
Πάντα μου λείπεις…

Loveletters.gr