Κατερίνα Χλωροκώστα: H blogger πίσω από τις σελίδες kapaworld και lifecircles

Το maxmag.gr μίλησε με την blogger Κατερίνα Χλωροκώστα, η οποία βρίσκεται πίσω από τις σελίδες  www.kapaworld.gr  και lifecircles.gr.  Mας αποκάλυψε πώς μπήκε στο χώρο του blogging, τις δραστηριότητές της, τις αγαπημένες της αναρτήσεις αλλά και για την συγγραφή και το επάγγελμά της. Η Κατερίνα Χλωροκώστα είναι ένα λαμπερό πρόσωπο που αγαπά τον άνθρωπο,τα παιδιά ,τα ζώα και ζει με έρωτα που για αυτή είναι … μυρωδιά από φρεσκοψημένο τσουρέκι στην Αριστοτέλους!

Εκείνη τη εποχή διάβαζα πολλά κι ενδιαφέροντα blogs, κυρίως ξένα. Με ενθουσίαζε όλο αυτό το μοίρασμα των σκέψεων. Οι εικόνες που με ταξίδευαν και με έβαζαν στην ζωή απλών καθημερινών ανθρώπων, που είχαν τις δικές μου αγωνίες, τις δικές μου ανάγκες. Άρχισα να το σκέφτομαι σοβαρά, μα περίμενα να βρω ταυτότητα. Το τι, το πώς να ορίσω τις λεπτομέρειες. Τελικά αυτά δεν είχαν σημασία. Αγωνίες ήταν για να αποφύγω το πρώτο κλικ…την μεγάλη έκθεση!

Νομίζω πως ο κρυφός πόθος ήταν η δοκιμή στο γραπτό λόγο. Να δοκιμαστώ, να εκτεθώ μέσα από την γραφή μου και να εκθέσω τις σκέψεις μου γραπτά Να τις επικοινωνήσω. Χαίρομαι πολύ που το έκανα.

Ναι . Η πρώτη ανάρτηση είναι μια ανάρτηση που κάναμε μαζί με τον σύντροφο μου. Ένα κομμάτι έγραψε εκείνος κι ένα εγώ. Το blog θέλαμε να έχει κάτι από τους δυο μας. Άλλωστε έτσι άρχισε και το όνομα του ακόμη είναι τα αρχικά μας. Κα από το Κατερίνα και Πα από το Πανταζής. Γράψαμε λοιπόν την ανάρτηση Ανδροπαρέα τον Σεπτέμβρη του 2011…κι έτσι απλά ξεκίνησαν όλα!

Έχω πια γράψει πολλές αναρτήσεις για να μπορώ να ξεχωρίσω κάποια αλλά νιώθω πως η ανάρτηση Το Αμερικάνικo Όνειρο είναι από εκείνες που ακόμη σαν την διαβάζω την βρίσκω χαριτωμένη και πολύ καλά τοποθετημένη κι εκφράζει ακριβώς την τότε αλήθεια μας, μιας και γράφτηκε 7 χρόνια πριν!

Γενικότερα οι αναρτήσεις που ξεχωρίζω είναι συνήθως οι πολύ προσωπικές , που μοιράζομαι εμπειρίες που με σημάδεψαν, όπως την γέννηση του δευτέρου γιου μου, την ανάβαση μου στον Όλυμπο, τις δρομικές μου εμπειρίες από τους Μαραθώνιους, ο χαμός ενός προσώπου αγαπημένου, την μάχη μου με τις κρίσεις πανικού. Είναι αυτές οι αναρτήσεις, που με πάνε συνήθως ένα βήμα μπροστά…

Οι στιγμές είναι πολλές πραγματικά. Είναι εντυπωσιακό το πώς οι άνθρωποι ταυτίζονται μέσα από τα γραπτά και μου στέλνουν μηνύματα και μοιράζονται μαζί μου προσωπικές ιστορίες. Μου στέλνουν φωτογραφίες και σκέψεις τους… Αυτή η επικοινωνία άλλαξε πολύ την ζωή μου και τον τρόπο που σκέφτομαι και με γέμισε ευγνωμοσύνη. Πελώριες πραγματικά είναι οι στιγμές που γνώρισα προσωπικά ανθρώπους που μοιραζόμασταν σκέψεις μόνο μέσω γραπτών μηνυμάτων και αναπτύχθηκαν έτσι ξεχωριστές σχέσεις και φιλίες.

Νομίζω η πρώτη φορά που θυμάμαι κάτι που με έκανε να νιώσω πολύ δυνατά ήταν στις πρώτες Ψηφιακές Γειτονιές ένα συνέδριο ουσιαστικά του ιντερνετικού κόσμου στην Ελλάδα, όπου είχαν καλεστεί bloggers και ιδιοκτήτες ιστοσελίδων από όλη την Ελλάδα μα και το εξωτερικό. Ήταν μια υπέροχη σύνδεση που μου έδωσε ώθηση και νόημα να συνεχίσω!

Η δεύτερη φορά ήταν σε μια ανακοίνωση μου κάποια χρόνια πριν για την ανάγκη να μαζευτούν χρήματα για τον έφηβο ανιψιό μου που έπρεπε να μεταβεί στο εξωτερικό καθώς είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας. Το μοίρασμα της πληροφορίας και η υποστήριξη σε χρόνο μηδέν, ήταν κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο. Δυστυχώς ο μικρός μας δεν τα κατάφερε, μα όλο αυτό το κύμα αλληλοϋποστήριξης γέμισε την καρδιά μας με αγάπη.

Τέλος, για εμένα νομίζω η πιο κορυφαία στιγμή είναι η ανακοίνωση της έκδοσης του πρώτου μου βιβλίου όπου οι αναγνώστες και φίλοι πια, όπως και οι αγαπημένοι φίλοι bloggers, ξαφνικά έστησαν μια ιντερνετική γιορτή μοιράσματος…και με στήριξαν σε βαθμό απίστευτο!

Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να απαντήσω με καθαρότητα και κριτική σκέψη σε αυτή την ερώτηση. Νιώθω πως εκτός από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά που είναι όμως πολύ σημαντικά σε μια ιστοσελίδα, δηλαδή οι όμορφες εικόνες, η καλή αισθητική, η εύκολη πρόσβαση και το «άνετο» σερφάρισμα στην ιστοσελίδα, σημαντική είναι και η αλήθεια του blogger.

Το μοίρασμα δηλαδή να έχει μέσα κομμάτια αληθινά δικά του, χωρίς όμως να νουθετεί ή να υποδεικνύει.

Νιώθω πως αυτό είναι που μέτρησε εδώ. Το ότι μοιράζομαι την αλήθεια μου, με τα λάθη και τις ανοησίες μου, με την αυτοκριτική μου.

Δεν περίμενα τίποτε, μόνο ήλπιζα μα κι αυτό που ήλπιζα, δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα σήμαινε!

Η απήχηση και πάλι θεωρώ έχει να κάνει με την αλήθεια μου και με το ότι η γραφή μου έχει ίσως μια απλότητα, που συμβαδίζει με την πραγματικότητα μου.

Σαφέστατα και πιστεύω στα Blog. Νιώθω πως είναι εργαλεία και δημιουργικοί χώροι μαζί. Είμαι ευγνώμων μου ζω σε μια τέτοια εποχή μοιράσματος. Τα blogs δίνουν την ευκαιρία σε απλούς καθημερινούς ανθρώπους να αποκτήσουν δημόσια φωνή. Αυτό για εμένα είναι θαυμάσιο, με όλα τα επακόλουθα βέβαια. Εγώ προσωπικά όμως το νιώθω ως δώρο!

Όσο για το μέλλον δεν ξέρω πραγματικά τι θα ήθελα. Νιώθω πως το ίδιο το blog με οδηγεί και μου δίνει κατεύθυνση, όποτε θα δούμε…

Νομίζω πως αυτή είναι η πλευρά μου που έδωσε και στο blog, μιαν άλλη προσέγγιση και κατεύθυνση. Το ότι δηλαδή επικεντρώνομαι πολύ στον άνθρωπο και στις ανάγκες του. Το ότι δουλεύω με ανθρώπους κι έχω μια μεγάλη γκάμα εμπειριών μέσα από την ενασχόληση μου μαζί τους και βέβαια πολλή πληροφόρηση. Νομίζω πως αυτό από μόνο του έδωσε στον τρόπο που σκέφτομαι και γράφω μια ταυτότητα.

Όσο για την συγγραφή, είναι μια πλευρά μου που ξεδιπλώθηκε μέσα από το blog αφού γράφοντας άρχισα να γίνομαι όλο και πιο τολμηρή και να μην φοβάμαι την έκθεση. Η συγγραφή, ήταν πάντα κρυφή ανάγκη και πόθος κι όταν οι αναγνώστες μου άρχισαν να μου δίνουν ώθηση να εκδώσω κάτι άρχισα να τους ακούω σοβαρά. Νομίζω πως στο blog και στους αναγνώστες μου οφείλω την έκδοση των βιβλίων μου. Δεν εννοώ την συγγραφική μου δράση, μα το ότι πήρα τελικά το ρίσκο και τόλμησα να επικεντρωθώ στην έκδοσή των γραπτών μου!

Αγάπη είναι πολλά. Καταρχήν το να αγαπάς κάποιον, σημαίνει να μην εγκαταλείπεις τον εαυτό σου. Να μην εγκαταλείπεις τα όνειρα σου. Να μην εγκαταλείπεις τις ανάγκες σου. Όταν μαθαίνεις να μην εγκαταλείπεις εσένα και να τραβάς μπροστά, τότε μπορείς να γίνεις αγάπη και να την σκορπίσεις απλόχερα στους αγαπημένους σου και όχι μόνο. Οπότε για εμένα το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Αν αγαπάς τα παιδιά, τον σύντροφο, τους γονείς, τους φίλους σου… μην εγκαταλείπεις εσένα. Δεν μπορείς να αγαπήσεις κανέναν με καθαρότητα, αν δεν νιώθεις αγάπη για τον εαυτό σου…

Αγάπη είναι η αφοσίωση!

Το να δοθείς σε κάτι σε κάποιον, με όλη σου την ψυχή. Να χαρίσεις χρόνο, συναίσθημα, να εκτεθείς, να παρατηρήσεις, να ενσωματωθείς σε μια σχέση, να την αφομοιώσεις και να αφομοιωθείς. Η αγάπη απαιτεί αφοσίωση …σε αντίθεση με την λέξη θυσία, που για χρόνια υπήρχε στην συνείδηση μας. Η αφοσίωση είναι αγάπη γιατί εμπεριέχει επιλογή και καθαρότητα, γι΄αυτό είναι πάντα στόχος για εμένα.

Αγάπη είναι Πίστη. Πίστη σε εσένα, στα όνειρα και τις δυνατότητες σου. Πίστη σε κάποιον που έχεις στην καρδιά σου, στα όνειρα και τις δυνατότητες του. Αγάπη είναι η Ελευθερία. Αγάπη είναι η φροντίδα. Αγάπη είναι η μνήμη….

Τελικά Αγάπη είναι η ίδια η Ζωή!

Η Αισθητική: Είναι παιδεία!

Η Μόδα: Η άνεση μου…

Η Αγάπη : …είναι ζάλη….

Η Τέχνη: Είναι ελευθερία!

Ο Λόγος: Επικοινωνία!

Η Σκέψη: Δύναμη!

Το Στυλ: Είναι η προσωπικότητα μας.

Η Φιλία: Οι συγγενείς που διαλέξαμε…

Ο Ανθρωπισμός : Το χρέος μας στο δώρο της ζωής.

Η Γυναίκα: Ένας αγώνας. Μια φωτιά και μια καταιγίδα μαζί!

Η καταπίεση: Απαραίτητη για να υπάρξει αντίσταση κι αλλαγή!

Το παιδί: Τα ουράνια τόξα της ζωής! Τα αστέρια σε ένα σκοτεινό ουρανό. Τα στολίδια του κόσμου…

Ο έρωτας: Το αλατοπίπερο στο φαγητό. Η ζάχαρη στα γλυκά. Το λεμόνι στη σαλάτα και η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού έξω από ένα φούρνο…ή μάλλον η μυρωδιά του φρεσκοψημένου τσουρεκιού στην Αριστοτέλους….