Και τώρα που έγινα όπως με ήθελες, δεν με θέλω εγώ!

Πάντα σε συγκρίνω και πάντα κερδίζεις. Αν ο έρωτας έχει τίμημα,αυτό είναι το δικό μου. Κάθε μέρα πληρώνω, και κάθε βράδυ χρωστάω ακόμα. Ζώντας μαζί σου έναν απόλυτο, σχεδόν σαρωτικό, έρωτα όλα τα υπόλοιπα αισθήματα, μου φαίνονται σαχλά.

Έχοντας φιλήσει τα δικά σου χείλη, όλα τα προηγούμενα και όλα τα επόμενα φιλιά,είναι τόσο μα τόσο αδιάφορα. Κανένα χέρι δε με έχει αγγίξει όπως το δικό σου και καμιά φωνή δεν ηρεμεί το μέσα μου. Τα μάτια σου, όπου κι αν κοιτάξω, δε θα μπορέσω να τα δω ξανά.

Σ’ όποιο κρεβάτι κι αν βρεθώ,θα φύγω τρέχοντας μετά από λίγο. Και καθώς θα οδηγώ για να γυρίσω στο σπίτι μου και να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου, σ’ εκείνο το κρεβάτι που εσύ ποτέ δεν ξάπλωσες, θα έρχεσαι εσύ και θα με αναγκάζεις να παραδεχτώ πως έχασα κι απόψε. Όπως έχασα κι όλες εκείνες τις φορές που είπα “Τώρα μπορώ. Τώρα είναι αλλιώς”. Θα έρχεσαι εσύ, για να μ’ ακούσεις να παραδέχομαι τις ήττες μου μία προς μία και για να μου αποδείξεις πως χωρίς εσένα,τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο.

Όσες φορές σε ψάξω, τόσες και θα σε χάσω. Τίποτα δε θα είναι το ίδιο,γιατί δεν είμαι εγώ πια η ίδια. Γιατί χάνοντας εσένα, έχασα και κάτι από μένα. Κι αυτό που απέμεινε από εκείνο το χαρούμενο, νέο κορίτσι που γνώρισες, είναι ένα μάτσο κόμπλεξ και οι κρυμμένοι φόβοι του πίσω από τον – και καλά – τσαμπουκά του. “Δεν πονάω” τους λέω και η ψυχή μου ματώνει. “Δε φοβάμαι” τους λέω και τα πόδια μου τρέμουν. “Εγώ; Εγώ δεν κλαίω” τους λέω και η καρδιά μου σπαράζει.

Με βλέπεις; Βλέπεις τι καλά που τα κατάφερα; Δεν είμαι πια εκείνο το κορίτσι, που σε έφερνε σε δύσκολη θέση με τον αυθορμητισμό και τα έντονα συναισθήματά του. Πού είσαι ρε γαμώτο να με δεις; Έγινα αυτό που ήθελες κι εσύ δεν είσαι εδώ να με καμαρώσεις! Έγινα αυτό που ήθελες και τώρα δε με θέλω εγώ! Έγινα αυτό που ήθελες και τώρα… Και τώρα άντε και γαμήσου κι εσύ!

Loveletters.gr