Ίσως στο επόμενο φευγίο, να είμαι ελεύθερη..

Πάντα ήξερες πού να με βρεις στις στιγμές του μεγάλου μου φευγιού.
Έμεινες λίγο στη ζωή μου, αλλά έμαθες τα βασικά.
Πότε δεν πρέπει να με σταματάς όταν φεύγω και πότε πρέπει να φεύγεις εσύ.
Θυμάμαι ακόμα εκείνη την πρώτη μας βόλτα, εγώ με αυτοκίνητο, εσύ με μηχανή.
Πειραιάς – Βάρκιζα, πλάι πλάι, στάση πρώτη.
Και μετά χωρίς σταματημό, μαζί, στο αυτοκίνητο.
Χωρίς στάσεις. Χωρίς ανάσα. Χωρίς προορισμό.

Έκανες πάντα τα δύσκολα να μοιάζουν εύκολα.
“Χαλάρωσε..” μου έλεγες και το κατάφερνες.
Έτσι και σήμερα.
Δεν χρειάστηκε να σε δω ότι ήρθες.
Σε είχα νιώσει.
Δεν χρειάστηκε να δω το βλέμμα σου να με ακολουθεί.
Το είχα δει.
Ούτε και τα λόγια χρειάστηκε να πούμε.

Όχι, δεν είναι ακόμα η στιγμή.
Μετράω ακόμα πληγές.
Ανήκω ακόμα στο κενό μου.
Ξέρω πως έχεις γυρίσει από καιρό αλλά εγώ, δεν είμαι ακόμα εκεί.
Δεν ξέρω κι αν καταφέρω να φτάσω ποτέ..

Δεν είμαι η ίδια που σε άφησε κάποτε μ’ ένα φιλί κι ένα χαμόγελο.
Δεν είμαι η ίδια που σε έπαιρνε και παίζατε κρυφτό μέσα στην πόλη.
Δεν είμαι εκείνο το κορίτσι της Πέμπτης..
Της κάθε Πέμπτης σου για μήνες ολόκληρους!

Είμαι κάποια άλλη.
Κάποια που στο ενδιάμεσο ερωτεύτηκε πολύ.
Αγάπησε πολύ.
Αγαπήθηκε πολύ.
Πόνεσε πολύ.
Προδόθηκε πολύ.
Και για πρώτη φορά, δεν έφυγε!
Ακόμα..

Γι’αυτό σου λέω…
Μην βιάζεσαι να μου λες πόσο χαίρεσαι που με βλέπεις τυχαία ή “τυχαία” τόσο συχνά.
Μην βιάζεσαι να μου θυμήσεις την αγκαλιά σου, το άγγιγμά σου, το φιλί σου..
Δεν είναι που έχω ξεχάσει.. είναι που δεν με ξέρεις πια.
Ούτε κι εγώ με ξέρω.
Μα να, κοιμάμαι πάντα μ’εκείνη τη βαλίτσα έτοιμη.
Θυμάσαι;

Ίσως στο επόμενο φευγιό, να κάνω στάση στην πόρτα σου..
Ίσως στο επόμενο φευγίο, να είμαι ελεύθερη..
Ίσως..

Loveletters.gr