Ημέρα των ζώων: Αλήθεια, γιατί βρίζουμε στο όνομά τους;

Αναρωτιέμαι αν κάθε φορά που βάζουμε στο στόμα μας τα ζώα για να βρίσουμε, αναλογιζόμαστε τι ακριβώς λέμε και σε ποιον αναφερόμαστε. Αν καταλαβαίνουμε ότι παρομοιάζουμε τους εαυτούς μας με όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα που είτε ζουν στο σπίτι μας είτε έξω, στους αγρούς, στα δάση, στη ζούγκλα και στις θάλασσες, κάπου στην Ασία, στην Αυστραλία ή την Αφρική….

Μιλάμε για τα άγρια ένστικτά τους και ξεχνάμε τα δικά μας. Για την επιθετικότητα που βγάζουν, κυρίως όταν τα πειράξεις, και δεν θυμόμαστε την δική μας, είτε μας πειράξουν είτε όχι.

Αναφερόμαστε στις βρωμιές και την ακαταστασία που προκαλούν, λες και εμείς είμαστε καθαροί και τα έχουμε όλα σε τάξη.

Φαίνεται πως παραβλέπουμε και ξεχνάμε τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, που έχει και μυαλό και συνείδηση.

Πόσες φορές μας έχει αφήσει άναυδους η, κακώς εννοούμενη, δημιουργικότητα και φαντασία του είδους μας.

Και κυρίως πόσο απάνθρωπος έχει αποδειχθεί, με τα ζώα.

Και μην πάμε πολύ μακριά: Μέσα στο ίδιο μας το σπίτι τα κρούσματα «ανθρωπιάς» ξεπερνάνε κάθε προηγούμενο.

Πόσες και πόσες φορές ένα σκυλάκι, δώρο στο παιδί, βρέθηκε στον δρόμο γιατί αποδείχθηκε σκανδαλιάρικο, χαλούσε τα έπιπλα και τελικά ενοχλούσε τους γονείς.

Ακόμα θυμάμαι την ιστορία που μου διηγήθηκε φίλη με εκείνο το αυτοκίνητο στην Εθνική, που ξαφνικά άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και «ελευθέρωσε» τον σκύλο στους πέντε δρόμους -ευτυχώς πρόλαβαν και τον περιμάζεψαν. Οταν καταφέραν να τους σταματήσουν, βρήκαν μέσα ένα παιδί να κλαίει και δύο γονείς να δηλώνουν ότι «το σκυλί θα ήταν πρόβλημα στις διακοπές»…

Αλλωστε και το ξενοδοχείο που πήγαιναν δεν δεχόταν τετράποδα -δεχόταν, όμως, δίποδα!

Κάποιοι, όντως, δεν έμαθαν να τα αγαπούν. Κρίμα, για εκείνους. Αλλά από εκεί μέχρι την εγκατάλειψη και την κακοποίηση, η απόσταση είναι μεγάλη. Και πάνω σ΄αυτή πρέπει να δουλέψουμε όλοι.