Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΜΠΟΥΚΑΛΙ…

Μην προσπαθείς να αλλάξεις, όσα δεν πλάστηκαν ν’αλλάζουν. Μην επεμβαίνεις σε αυτή την αρχέγονη ομορφιά, επειδή εσύ αλλιώς το λαχταράς και το φαντάζεσαι. Αποδέξου αυτά που χιλιετίες τώρα, έτσι πάνε και έρχονται. Έτσι όπως τα θαυμάσαμε, έτσι όπως τα αγαπήσαμε, έτσι όπως τα σιγοτραγουδήσαμε. Μόνο έτσι θα τα απολαύσεις και εσύ…

Δεν φυλακίζεται η αλμύρα. Η αλμύρα πλάστηκε να’ναι λεύτερη και να απλώνει τ’αρώματα και τη φρεσκάδα της, ολούθε. Φτιάχτηκε να κρύβεται μέσα σε σταγόνες βροχής που τις κουβαλάει ο αγέρας και να σκάει πάνω σε πρόσωπα, που τα κάνει να κλείνουν τα μάτια και να χαμογελούν. Η αλμύρα είναι γεννημένη λεύτερη. Δεν εμφιαλώνεται. Πεθαίνει.

Δεν τιθασεύεται η αντάρα. Με ένα κομμάτι φελό, δυνατά σφηνωμένο σε έναν γυάλινο λαιμό, δεν κρατάς τη δύναμη που έχει μέσα του το κύμα. Όταν η θάλασσα είναι αγριεμένη, άστην μόνη της. Μην μπεις, όταν βλέπεις μπουρίνι στα μάτια της. Χάζευε την ορμή και το θυμό της και απόλαυσε τις μικρές αλμυρές σταγόνες που θα σου στέλνει στα χείλη, με τη βοήθεια του ένοχου του αγέρα. Του ένοχου του παντοδύναμου αγέρα που εκείνος την τσάντισε και τον λόγο δεν θα τον μάθεις. Δεν θα στον πουν. Χιλιετίες τώρα τσακώνονται μεταξύ τους και κουβέντα δεν τους πήρε κανείς. Μήτε να κακιώσεις τον αγέρα, επειδή σου τσάντισε τη θάλασσα π’αγαπάς. Δεν θα βγάλεις άκρη. Δεν μπορείς να μπεις ανάμεσα τους, να βρεις το μίτο της Αριάδνης, γύρω απ’τον καυγά τους. Άστους. Χρόνια τώρα τσακώνονται και πάντα φιλιώνουν. Ο αγέρας είναι οι σκέψεις της θάλασσας. Μπορεί και να τον προκαλεί κι αυτή, που το ξέρεις?… Γι’αυτό σου λέω, άστο και μην μπλέκεσαι.

Τη θάλασσα να την αποδεχθείς ως έχει. Να μάθεις να την χειρίζεσαι σαν τους ιστιοπλόους. Αυτοί ξέρουν πότε να βγαίνουν στ’ανοιχτά, πότε να λιμενίζουν και πότε να βγαίνουν εντελώς έξω απ’το νερό. Ξέρουν πως να την απολαμβάνουν. Γι’αυτό σου λέω. Μην προσπαθήσεις να την αλλάξεις τη θάλασσα. Θα χάσεις. Θα συντριβείς. Θα αλλάξεις εσύ στο τέλος… Τη θάλασσα να την σέβεσαι. Να την παρατηρείς και να την αγαπάς. Έχει να σου μάθει πολλά. Αυτή μπορεί να σου γεννήσει τους μεγαλύτερους φόβους σου, αυτή και να σε βοηθήσει να τους ξεπεράσεις.

Η θάλασσα δεν αλλάζει. Δεν μπαίνει σε μπουκάλι… Θα σου προσφέρει τον ήλιο, καθώς θα κυλάει μέσα της, στο δείλι. Θα σου στέλνει αλμύρα να σε δροσίζει και παφλασμό να σε ηρεμεί σαν αγαπημένη μελωδία. Αλλά δεν θα ορίσεις εσύ, πότε θα παφλάζει και πότε θα λυσσομανά. Μόνο ο Ποσειδώνα την ορίζει. Θα αρκεστείς σε αυτό που γνώρισες. Έτσι όπως την ερωτεύτηκες και την σιγοτραγούδησες, δίπλα σε μια φωτιά στην παραλία, κάτω από φεγγάρια Αυγουστιάτικα. Να σέβεσαι πάντοτε την υπόσταση της. Ερωτεύεσαι και αγαπάς, αυτό που γνώρισες, αυτό που βρήκες. Όχι αυτό που ονειρεύεσαι να έρθει. Δεν θα’ρθει.

Η θάλασσα δεν μπαίνει σε μπουκάλι, μάτια μου. Και αν το κάνεις, θα την χάσεις… Ακόμη και αν κλείσεις μερικές χούφτες θάλασσας μέσα σε γυάλινο κελί, λίγες ώρες θα ζήσει. Λίγες ώρες το νερό της θα αντέξει, πριν κλείσει τα μάτια του για πάντα. Θα θολώσει και θα βρωμίσει. Γοργά και επίτηδες. Για να σου δώσει να καταλάβεις, πόσο λάθος ήταν να φυλακίσεις, το αιώνια λέφτερο…

Η θάλασσα θέλει σεβασμό. Όσοι τη σεβάστηκαν, μόνο όμορφες στιγμές πήραν. Θύμησες ανεξίτηλες. Όσοι την υποτίμησαν και θέλησαν να τη δαμάσουν, ζημιώθηκαν. Οπότε κάτσε και σκέψου, αν θες τη θάλασσα ως έχει, αλλιώς μη ζυγώσεις. Μη ζυγώσεις εκτός και πιστεύεις, πως ένας άνθρωπος μονάχος του, μπορεί να δαμάσει τα μπουρίνια της και τις τρικυμίες της, που λιώνουν ακόμη και τα βράχια…

Η θάλασσα είναι πλασμένη να πηγαίνει και να έρχεται αέναα. Να παφλάζει και να λυσσομανά. Να μοσχομυρίζει και να λαμπυρίζει στο φως. Να παίρνει τον ήλιο μέσα της τα ηλιοβασιλέματα και να αφήνει το φεγγάρι να την ζωγραφίζει τα βράδυα. Είναι δική σου, αλλά είναι λέφτερη. Λέφτερη και δυνατή. Αδάμαστη.

Έτσι είναι και κάποιοι άνθρωποι… Θάλασσες… Δεν μπαίνουν σε μπουκάλι…

Γιώργος Τοψης