Η στιγμή μας…

Betty-Boop!!!

Bettyboop_statusvoice@yahoo.com

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανακαλύψει νέους ωκεανούς αν δεν έχει το θάρρος να απομακρυνθεί από την ακτή.

 Ήτανε σίγουρος πως αυτή ήταν η ευκαιρία του. Έπρεπε να την εκμεταλλευτεί στο ακέραιο γιατί ίσως να μην είχε άλλη στιγμή μαζί της. Να ήταν η πρώτη και η τελευταία του. Ο φόβος να χάσει αυτή την προσφορά που του χάριζε απλόχερα το σύμπαν δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον φόβο της απόρριψης απο εκείνη. Εξάλλου μέσα του είχε καλή διαίσθηση για το αποτέλεσμα.

 Το ξάφνιασμα και το χαμόγελο στο πρόσωπό του μόλις την είδε σ’αυτήν την τυχαία βραδινή τους συνάντηση στο πάρκινγκ κεντρικής οικοδομής και μάλιστα την ώρα που δεν υπήρχε ψυχή ολόγυρά τους, του έδιναν το θάρρος, το θράσος να τολμήσει. Την άφησε λιγάκι να απομακρυνθεί. Όχι πολύ, ίσα ίσα ώστε όταν μιλήσει να τον ακούσει χωρίς να χρειαστεί να φωνάξει. Και το έκανε…

 -Ελα να σε πάρω μια αγκαλιά της είπε με φωνή γεμάτη αυτοπεποίθηση! Αναγνώρισε αμέσως τη φωνή του!Γύρισε γρήγορα θαρρείς και περίμενε το κάλεσμα του για χρόνια. Κοντοστάθηκε για μια στιγμή και κατόπιν με σταθερά αργά βήματα πλησίασε προς το μέρος του. Ο βηματισμός της ηταν επίτηδες αργός. Όχι απο φόβο μήπως του δείξει αρκετά νωρίς τι αισθάνονταν για εκείνον. Ούτε στην περίπτωση που το μετάνιωνε τελευταία στιγμή να έχει το χρόνο να φύγει, αλλά για να είναι σίγουρη και συνειδητοποιημένη πως κάνει τη σωστή επιλογή.

Να είναι σίγουρη πως όσο τον ποθεί το κορμί της άλλο τόσο τον επιθυμεί και η καρδιά της. Όταν έφτασε εμπρός του δύο χέρια ορθάνοιχτα την περίμεναν για να την αγκαλιάσουν. Σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε τα μάτια του που γυάλιζαν σαν να πετούσαν φλόγες ξεχωρίζοντας μέσα στο μισοσκότεινο υπόγειο. Άνοιξε τα χέρια της και χώθηκε μέσα στην αγκαλιά του τόσο φυσικά τόσο ξεδιάντροπα λες και το έκανε καθημερινά! Ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει τόσο έντονα τόσο γρήγορα πάνω στα στήθοι της που αισθάνθηκε οτι ο δικός της χτύπος ειχε παραδωθεί πλήρως στους παλμούς της δικής του καρδιάς.

 – Ασε με να ταξιδέψω κοριτσάκι μου, της είπε και φίλησε τρυφερά το μετωπό της νιώθοντας τα βλέφαρα της να τρεμοπαίζουν στο σαγόνι του. Δεν αποκρίθηκε, πως θα μπορούσε άλλωστε. Το στόμα της εκείνη την στιγμή καιγόταν απο πόθο να αγγίξει τα χείλη του και όχι για να μιλήσει. Υπο το φως της λάμπας του γκαράζ αντάλλαξαν το πρώτο τους φιλί.

Ενα φιλί υπόσχεσης, παραδοχής, δήλωσης…σε θέλω, σε ποθώ, θα σε διεκδικήσω, θα σε κερδίσω!! Με οποιοδήποτε κόστος. Πόσο ήθελε να την πάρει να την κάνει δική του εκείνη την ώρα. Να νιώσει την καυτή ανάσα της στο λαιμό του, το ισχνό βογγητό της όταν θα πλημμύριζε μέσα της. Έδιωξε αμέσως αυτή του την επιθυμία, αυτή τη σκέψη μακρυά αν και αισθάνονταν πως αν το προχωρούσε θα έβρισκε ανταπόκριση μια που εκείνη του είχε πλήρως παραδοθεί.

Την ποθούσε τόσο πολύ ώστε να περιμένει όσο θα χρειαζόταν για να την είχε όπως το φανταζόταν όπως το ονειρευόταν τόσο καιρό. Δεν θα ευτέλιζε με τίποτα την στιγμή, δεν θα έβαζε την επιθυμία του κορμιού του πάνω απο τα αισθήματα του για εκείνη.

 Δεν αντάλλαξαν κουβέντα μετά το φιλί τους παρά μόνο γρήγορες αναπνοές. Χώρισαν αθόρυβα μέσα στο σκοτάδι γνωρίζοντας πως τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο για όλους!!