Η ΝΤΙΒΑ
Η ΝΤΙΒΑ
Τινάζει το μαλλί μια τελευταία φορά
Μια μπούκλα που το σκάει διορθώνει!
Σουφρώνει τα χείλη της ηδονικά
Και το λιπ γκλος γενναία απλώνει!
Την άδεια της ματιά δεν συναντά
Το βλέμμα χαμηλώνει.
Συνήθισε στο ψέμα της να ζει
Και με μια τσιμπιά στο μάγουλο
Το ρουζ της πιο γενναία απλώνει!
“Δεν πρέπει να με δουν πως έκλαψα
Ποτέ!
Δεν πρέπει να το μάθουν πως κουράστηκα
Ούτε πως το μέσα μου άδειο καταρρέει!”
Την πλάτη απότομα στον καθρέφτη της γυρνά
Με αυτοπεποίθηση, με χάρη
Δύναμη και ζωντάνια όλο γεμάτη
Χαμογελά και σε τυφλώνει!
Και μέσα της ο πόλεμος αλυχτά
Κι απ’ τις κραυγές της η ψυχή της δεν μερώνει!
Όσο και να χαμογελά
Όσο και να προσποιηθεί σκληρά
Μόνη η αλήθεια στέκει
Στα δυο της μάτια τ’ αδειανά..
Λίγο-λίγο πεθαίνει από μέσα πια!
{Ρένα Γέρου}
Πρώτη δημοσίευση 8/12/2015
