Η απομυθοποίησή σου, ήρθε πολύ νωρίς, χωρίς καμία έκπληξη.
- Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής
Χάρις εσένα έπαψα να αποθεώνω τον έρωτα. Έπαψα να τον θαυμάζω. Εκείνη η νύχτα ήταν αρκετή για να τον ρίξω από τον θρόνο του. Εκείνη η νύχτα. Σ’ εκείνο το παγκάκι.
Η συνεχής εξιδανίκευσή σου, με ωθούσε στο να θέλω περισσότερα απ’ όσα είχα πραγματικά ανάγκη. Αλλά τώρα ξέρω… Τώρα πια ξέρω.
Τώρα μπορώ και σε βλέπω ακριβώς όπως είσαι. Δίχως όλα εκείνα τα πετρόλ και τα μωβ «φτιασίδια» σου. Δίχως αρώματα και εντυπωσιακά ρούχα. Σε βλέπω ακριβώς όπως είσαι. Εκθρονισμένη. Μισο-πνιγμένη στο βωμό της απομυθοποίησης. Κάνεις την ύστερή σου προσπάθεια να με πείσεις. Να με πείσεις, γιατί;
Τις σκότωσα τις πλάνες. Και μαζί με εκείνες φρόντισα να «σκοτώσω» μέσα μου κι εσένα.
Δε μου κάνεις έκπληξη πια. Ίσως γιατί η δικαίωση που περίμενα, ήρθε πολύ νωρίς… Η απομυθοποίηση ήρθε πολύ νωρίς. Κατέρρευσαν όλα εν μια νυκτί. Θόλωσε τόσο πολύ η εικόνα σου, σχεδόν ξεθώριασες. Κι αυτό το «σχεδόν» δε με βασανίζει πλέον όπως με βασάνιζε πριν από καιρό.
Σου είπα. Σε «σκότωσα». Και δεν ήταν η πρώτη φορά που σκότωσα κάποιον μέσα μου… Το έχω ξανακάνει. Κι αν χρειαστεί θα το ξανακάνω. Δεν είναι απλά μια διαδικασία άμυνας. Είναι καθαρά θέμα επιβίωσης. Τους «πεθαίνω» μέσα μου, αλήθεια. Τους ανθρώπους που φεύγουν από δίπλα μου, τους «πεθαίνω». Άν δεν το έκανα θα είχα αυτοκτονήσει. Θα σκότωνα εμένα. Οπότε είναι προτιμότερο να «σκοτώνω» εκείνους.
Δεν με νοιάζει που κρύβω μέσα μου ένα μικρό «νεκροταφείο συναισθημάτων». Αλήθεια δε με νοιάζει. Έχω μάθει να ζώ με δαύτο. Ίσως να μην μπορούσα καν να ζήσω χωρίς αυτό.
Καλώς η κακώς στον κόσμο των μεγάλων, το παιχνίδι παίζεται διαφορετικά…
LoveLetters.gr
