Η αγάπη έχει χρώμα!

Αποφράδα μέρα.
Τα αυτιά μου άρχισαν να βουίζουν, το δωμάτιο ξαφνικά άρχισε να μικραίνει και η σοβαρή κυρία απέναντι μου, απομακρύνονταν σαν να ήταν στο matrix. Ένιωσα το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι τόσο απότομα, ένιωθα τον παλμό της καρδιάς μου στο λαιμό μου γοργό. Για μια στιγμή εκείνη μόνο την στιγμή, ένιωσα να χάνομαι.
<em «Το παιδί σας δεν θα μάθει ποτέ να δένει κορδόνια. Δεν θα καβαλήσει ποτέ του ποδήλατο. Θα είναι πάντα μυστήριος και παράξενος, αλλά συνάμα ένας σοφός. Ίσως να μην γίνει ποτέ του αυτόνομος, αλλά είναι νωρίς ακόμα.»

Διάγνωση: αυτισμός.

Δεν μπορούσα να πιστέψω τα αυτιά μου. Αυτισμός. Τι είναι, πως το απέκτησε, τι κάνουμε;
Στήριξη και κατανόηση μηδέν, nothing, 0. Εκεί βλέπεις ποιος σε αγαπάει πραγματικά. Αυτός που μένει δίπλα σου. Στην αρχή ΚΑΝΕΝΑΣ. Και αργότερα μην φανταστείτε, λίγοι, πολύ λίγοι.

Πόσες φοράς άκουσα, «είσαι τρελή, το παιδί είναι μια χαρά». Που να καταλάβουν. Ο αυτισμός δεν φαίνεται, δεν τον φοράς σαν ρούχο, δεν έχει την μορφή κάποιας «αναπηρίας». Νευρολογική διαταραχή προφανώς κληρονομική. Κάποιοι παράγοντες μπορεί να αποκρύψουν ή να εκδηλώσουν πιο γρήγορα μια κατάσταση. Έτσι κι εμάς. Μέχρι το νήπιο τίποτα δεν μαρτυρούσε την οποιαδήποτε αδυναμία, ή δεν ήξερα τι να ανιχνεύσω, τι να έχω στο νου μου. Έμαθα όμως. Πως θα μπορούσα να καταλάβω, ότι ένα παιδί που μίλησε στους 10 μήνες, περπάτησε στους 11, είχε ισχυρή γνώμη από τις πάνες. Πάνες. Τι θυμήθηκα. Μια μέρα τις έκοψε απλά μονός του, στα 2 έτη. Διάβασε τα πρώτα παραμύθια πριν το νήπιο, μέτραγε μέχρι το 100, εκτελούσε μαθηματικές πράξεις απλές, πριν διδαχτεί καν την έννοια της πρόσθεσης. Έφτιαχνε δικές του λέξεις.

Είχε πρόγραμμα. Ένα όμως, πολύ πιστό πρόγραμμα. Συναισθήματα εξέφραζε, αλλά μόνο σε οικείους. Αγγίγματα, το ίδιο. Για τον Γ. το συναίσθημα είχε χρώμα. Ήμουν η μπλε του. Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι εννοούσε το λιμάνι του, την ηρεμία του.

Κάποιες φορές με κοίταζε έντρομος, απλά ακούγοντας με να λέω ίσως. Μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι. Αργότερα κατάλαβα, έμαθα, ενημερώθηκα, ότι έχουν δυσκολία στο να καταλάβουν τον μεταφορικό λόγο.

Διάγνωση δεύτερη επτάμιση ετών. Ήταν σε ηλικία για το διαγνωστικό τεστ νοημοσύνης. Nούμερο 140! Τρομακτικό μου ακούστηκε. Μεγάλη ευθύνη. Τι πρέπει να κάνω;

Ο γιος σας σκόραρε στα ανώτερα επίπεδα νοημοσύνης σε πολύ μικρή ηλικία. Σκεφτείτε ότι ο Αϊνστάιν στην ενήλική ζωή είχε 150. (εικάζεται πλέον ότι είχε Asperger).
Αντί να χαρώ, ήθελα να κλάψω. Πως είναι δυνατόν τότε να μην κατανοεί απλά καθημερινά πράγματα; Ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Δεν καταλάβαινα ακόμα. Κάθε χρόνο και από μία ακόμα διαφοροποιημένη διάγνωση.

Τώρα κατατάχθηκε στο Asperger.
Δημοτικό Σχολείο. Το μεγαλύτερο αγκάθι όλων. Φυσικά και δώσαμε την διάγνωση, για καλό. Καλό όμως δεν είδαμε. Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα από εκεί, ούτε και ο ίδιος ο Γ. Γνώρισε την σκληρότητα και την απομόνωση πολύ μικρός. Μόλις στα 8 του.

Δεν ήταν καλός στην μπάλα, ούτε στο μπάσκετ. Επίσης ήταν λιγάκι ατσούμπαλος και έκανε ένα (γλυκό για τα μάτια μου) πετάρισμα στα δάχτυλά του. Ο γλυκός μου δεν άντεχε το «απίστευτα δυνατό κουδούνι», γιατί κανένα δεν μπορούσε να εκτελέσει την εντολή να πάει στην σειρά του. Ο Γ όμως ήταν εκεί και έκλεινε τα αυτιά του. Εάν δεν σε τρέλαινε δεν σταμάταγε το χτύπημα.

Το μυστήριο παιδί. Σαν χτες θυμάμαι που ήρθε με δάκρυα στα μάτια στο σχόλασμα και μου είπε : «Μαμά τι είναι απροσάρμοστο; Ήρθε η μαμά της Χ. στα κάγκελα του σχολείου και μου το είπε. Επίσης με είπε χαζό».

Εννοείται στα πάρτι ο μόνος ακάλεστος. Γιατί να καλέσουν το μοναχικό παιδί, που στην ουσία δεν ήταν, απλά δεν ήξερε πως να είναι ίδιος με όλους τους άλλους. Αυτούς που δεν μπορούν να δεχτούν το διαφορετικό. Όχι δεν φταίνε τα παιδάκια, φταίνε οι γονείς τους, φταίει η ημιμάθεια. Μην ξεχάσω να σας πω, ότι κάποιες φορές τον κλείδωσαν για παραδειγματισμό στην τάξη.

Φυσικά και είχαμε αρχίσει τον χορό των θεραπειών. Σε κέντρα, στο σπίτι. Εργοθεραπεία και αγάπη, λογοθεραπεία και αγάπη, ψυχοθεραπεία και αγάπη, συμβουλευτική και αγάπη. Ο Γ. έδεσε τα κορδόνια και έμαθε ποδήλατο μόλις στα 7 του. Θυμήθηκα τα λόγια της πρώτης κυρίας. Το ποτέ δεν υπήρχε για εμάς. Ο Γ. είναι δυνατός και θα τα καταφέρει.

Μπορώ να γράφω ώρες για τον Γ. και τις περιπέτειες μας μαζί. Έτσι τις ονομάσαμε. Με πολύ δουλειά και αγάπη, ο Γ. και κάθε Γ. μπορεί να γίνει ο καλύτερος εαυτός του.

Άριστος πλέον στο σχολείο, στην συμπεριφορά του, στον αυτοέλεγχο. 

Βλέπετε αναγκάστηκε να ωριμάσει γρηγορότερα. Δεν μας χαρίστηκε όμως τίποτα, ο δρόμος ήταν δύσκολος. Ίσως σας γράψω μια άλλη φορά για αυτόν . Δουλέψαμε με όλα τα θετικά και τα μπορώ του και το αποτέλεσμα μας επιβράβευσε. Και συνεχίζουμε…

Ο αυτισμός δεν είναι τέρας, είναι μία κατάσταση απλά. Εάν τον κατανοήσεις και τον αγαπήσεις, θα βγάλει τον καλύτερό του εαυτό.

Ευχαριστώ τον Γ. που μου δίδαξε την ανιδιοτέλεια, την αγάπη, την ειλικρίνεια, τη δικαιοσύνη, τη φαντασία, τη δημιουργικότητα, τη χαρά του να ζεις την στιγμή. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο.

Η Μπλε Μ.

Γ.Λ.