Γιατι με βλέπουν ως αναίσθητο πλέον …. Το παράπονο ενός φιλου….

Να σας πω,όλοι μας λίγο πολύ κουβαλάμε τον σταυρό μας… μεγάλο,μικρό,βαρύ ή ελαφρύ.
Όλοι περνάμε άσχημες καταστάσεις.
Περνάμε από φίλους που δεν μας αξίζουν και μας σημάδεψαν,από έρωτες που χάσαμε ενώ παλέψαμε τόσο να κρατήσουμε.
Από αγάπες βαθιές που θα θυμόμαστε πάντα.
Από ασθένειες που μας γονάτισαν,αλλά παλέψαμε και νικήσαμε.
Από θανάτους που μας πόνεσαν τόσο,που για πολλά χρόνια δε μπορέσαμε να ξεπεράσουμε και το κενό ήταν δυσβάσταχτο,κι όμως ευλογήσαμε τον θάνατο,με τέτοιο τρόπο που τον κάναμε ζωή!!!!

Από κάποια  ηλικία και μετά αναθεωρείς!!!!
Ναι,έρχεται μια στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που τα κάνει όλα λαμπόγυαλο,γιατί έκανε τόση υπομονή,ανακυκλώθηκε σε κοτσομπολιά σε ανθρώπους που δεν άξιζαν μια,πόνεσε,έκλαψε,μάτωσε,ανακάλυψε πως δίπλα του είχε ανθρώπους που μόνο να πάρουν ήθελαν.
Ίσως να φταίει και ο ρομαντισμός της νεότητας.Αυτός που νομίζουμε πως τίποτα λαθός δε θα κάνουμε . Κανείς δε θα μας προδώσει.

Κι όμως η προδοσία είναι τόσο εύκολο να γίνει,όσο να κόψεις ένα λουλούδι για να το προσφέρεις στον αγαπημένο σου!!!!
Την κάνει και την προσφέρεις ρε αδερφέ,απλά επειδή δεν είσαι εντάξει,περιμένεις μετά να σου δώσει πίσω κι  ο άλλος ένα λουλούδι,ένα λουλούδι που λέγεται συγχώρεση.
Κάπου εκεί όμως έρχεται  και η κούραση,η ψυχική κούραση. Που δεν σου περνάει με ύπνο,με βιταμίνες. Θα νιώσεις καλά όταν τα γκρεμίσεις όλα και τα ξαναχτίσεις από την αρχή.

Τα τραβάς όλα μια ισοπέδωση λοιπόν,τους πετάς όλους έξω από τη ζωή σου.
Και επιστρέφεις μετά από λίγο ένας άλλος.
Κατάλαβες τώρα γιατί φαίνομαι αναίσθητος  ρε άνθρωπε;;;
Γιατί κουράστηκα να δίνω τον εαυτό μου σε ανθρώπους που δε θα με καταλάβουν ποτε!!!! Σε εκείνους που ειναι στη ζωή μου,μονο για να με δούνε οταν γονατίζω,αν θα επιβιώσω και πως θα τα καταφέρω να σηκωθώ.
Ειμαι ευαίσθητος μονο με όσους το αξίζουν,αυτό όμως το κρίνω μόνο εγώ.
Είμαι χαμογελαστός κι ας έχω χίλιους λόγους να μην είμαι,γιατί η ζωή μόνο όταν της χαμογελάσεις θα σου επιστρέψει το χαμόγελο.
Έχω περικόψει τους τόσους ανθρώπους στη ζωή μου,κι έχω κρατήσει μονό αριθμό γιατί μόνο αυτοί μου κάνουν!!!!

Με βλέπεις κι απορείς πως είμαι ετσι,ενώ θα έπρεπε να είμαι κατηφής,με τη δική σου λογική πάντα,γιατί το πέρασα και κανείς δεν ήταν εκεί να με κάνει να χαμογελάσω,να μου απλώσει το χέρι να σηκωθώ,να μοιραστεί το βάρος μου,κι αυτός που ήταν  χααα!!!! Τον έκανα εικόνισμα και τον φιλώ,του Χαμογελώ και του λέω Ευχαριστω,καθε μερα σαν το πιο σημαντικό πράγμα που έχω,γιατί το αξίζει!!!! Τον συγχωρώ επειδή με συγχώρεσε,του λέω πως θα ειμαι εκεί πάντα,επειδή ήταν εδώ πάντα για μένα.

Αυτά λοιπόν με έκαναν να φαίνομαι αναίσθητος !!!Στην πραγματικότητα όμως δεν είμαι,απλά μεγάλωσα και κουράστηκα να δίνω και τα ρέστα μου και να παίρνω …. το τίποτα.
Κανείς δεν αξίζει το δάκρυ μου αν δεν έχει κλάψει μαζί μου,αν δεν ήταν εκεί να μου το σκουπίσει.
Γι αυτό σου λέω μην με κρίνεις,είμαι απλά “μεγάλος” για να παίζω την ψυχή μου στην ρουλέτα.Οσο μεγαλώνω αυτά που έχω να δωσω είναι πολύτιμα,γατί πέρασα πολλά!!!
Και τώρα πιο δυνατός από ποτέ,θα χαμογελάω αναίσθητα.Και θα χαρίζω κάτι από τον εαυτό μου σε αυτούς,που έχουν να δώσουν κάτι από τον δικό τους.

J.Iakovidou