Φτάνει πια
Φτάνει πια το αίμα
μα δεν βλέπεις !!!
δεν στεκόμαστε ούτε στα πόδια μας
έλεος !!!
…και εσύ , και εσύ καπνίζεις αδιάφορα
έτσι πρέπει πάλι εγώ να μιλήσω , να σε εμπιστευτώ.
Αύριο , αύριο ποιος ξέρει τι θα συμβεί
δεν ξέρω ποιος Θεός θα είναι αύριο
εγώ μιλώ μόνο για μένα .
Ναι εγώ πιστεύω στην αγάπη
αυτήν από την μεριά της καρδιάς
αυτήν που βγαίνει απ’ τα χέρια,
αυτήν που δεν πατάμε με τα πόδια
στην αγάπη μυστήριο
ακόμα και σε εκείνη των σκύλων,
ακόμα και των λουλουδιών που σου χαμογελούν ενώ τα κόβεις .
Ξέρω , καταλαβαίνεις
αλλά είμαι εγώ που δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Πολύ αίμα εδώ κι εκεί
κάτω από λαμπερούς ουρανούς και αστέρια
σε απέραντες νεκρικές ησυχίες.
Ποιος ξέρει αν θα αλλάξει
δεν ξέρω αν σε αυτό το μαύρο και σκοτεινό μέλλον κάτι αλλάξει.
Ο πόνος
είναι ο πόνος που θα μας αλλάξει
και μετά ποιος ξέρει αν θα ειδωθούμε και σε ποια πόλη ,
άσχημη , κρύα , στενή σαν και τούτη
κάτω από έναν ουρανό χωρίς έλεος
μα εγώ θα σε ψάχνω στα σκοτεινά βρώμικα κρύα βράδια
άσχημα σαν αυτό απόψε
…ίσως να σε φωνάξω
γιατί βλέπεις , εγώ , πιστεύω ότι η αγάπη θα μας σώσει.
Βλέπεις εγώ , πιστεύω στην αγάπη.
Γιάννης Ποταμούσης
