Εύη Ανδριανού :” Ένας μαύρος μαρκαδόρος” 

 

Η Εύη Ανδριανού γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Είναι απόφοιτος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία), με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή (Κέντρο Μελέτης Ψυχοφυσιολογίας και Εκπαίδευσης του ΕΚΠΑ). Σπούδασε παράλληλα υποκριτική στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Μαίρη Βογιατζή Τράγκα», κλασικό πιάνο, αρμονία και τραγούδι στο Ωδείο Γ. Πολιτόπουλος και στο Ωδείο Νέα Τέχνη. Εργάστηκε ως ηθοποιός στο Θεσσαλικό Θέατρο, στο Θέατρο Ημέρας, στο Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα, και ως βοηθός σκηνογράφου και σκηνοθέτη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, στο Εθνικό Θέατρο, στο Θέατρο Τέχνης και στο Limbury Theatre Covent Garden. Ως παιδαγωγός εργάστηκε σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία της Αττικής, καθώς και στο Κέντρο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΚΕΔΑ) στο ερευνητικό πρόγραμμα «Εκπαίδευση των Παιδιών Ρομά» το 2012-2014, και συμμετείχε εθελοντικά σε εκπαιδευτικές δράσεις σε καταυλισμούς. Από το 2015 έως το 2019 εργάστηκε ως νηπιαγωγός στο CGS (Εκπαιδευτήρια Κωστέα Γείτονα). Σχεδιάζει και υλοποιεί εκπαιδευτικά προγράμματα σε μουσεία, θέατρα, σχολεία, χώρους πολιτισμού (Ελευσίνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2023, Beetroot Desigh Group, Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου/Τεχνόπολις, Μουσείο Μπενάκη, Μουσείο Ελληνικής Γαστρονομίας, Κέντρο της Γης). Από το 2012, που εκπαιδεύτηκε στην καινοτόμο μέθοδο του Γνωσιακού Συμπεριφορικού Δράματος της δρα Χ. Καρνέζη έως σήμερα, είναι μόνιμη συνεργάτιδα του Κέντρου ΓΔΣ για παιδιά με αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας και επικοινωνιακές δυσκολίες. Μεγαλώνει δύο παιδιά, αλλά θα ήθελε να τα μεγαλώνει όλα.

 

Η Εύη Ανδριανού στο παραμύθι της”Ένας μαύρος μαρκαδόρος” μας μιλά για τη διαφορετικότητα.Ειναι ένα ξεχωριστό παραμύθι για μικρά αλλά και μεγάλα παιδιά που βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

 

 

Επιμέλεια συνέντευξης : Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου 

 

 

Μιλήστε μας για το παραμύθι σας «Ένας μαύρος μαρκαδόρος».

 

 

 

Έγραψα το παραμύθι πριν κάποια χρόνια όταν δούλευα ως παιδαγωγός στο Πρόγραμμα “Εκπαίδευση των παιδιών Ρομά” (ΚΕΔΑ/ΕΚΠΑ). Τότε πήγαινα καθημερινά σε πέντε νηπιαγωγεία εναλλάξ, στο Ζεφύρι, στα Άνω Λιόσια, στον Ασπρόπυργο και στην Αγία Βαρβάρα, δηλαδή, όπου υπήρχαν παιδιά Ρομά. Η ιδέα μου ήρθε όταν προσπαθούσα να εντάξω στο παιχνίδι ένα συνεσταλμένο κοριτσάκι που καθόταν μόνο του σε μια άκρη, δεν μιλούσε σε κανέναν και κανένας δεν του έδινε σημασία. Ήταν το μοναδικό παιδί Ρομά σε εκεινη την τάξη. Ο Μαύρος Μαρκαδόρος είναι αυτό το κοριτσάκι και κάθε παιδί που τα βάφει μαύρα, που δεν κολλάει με τους άλλους ή που νομίζει πως δεν κολλάει με τους άλλους, που νιώθει μόνο, παραγκωνισμενο και διαφορετικό. Όμως η αλήθεια είναι πως κανείς δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται. Όλοι είμαστε διαφορετικοί κι όλοι συμπεριφερόμαστε διαφορετικά σε διαφορετικά περιβάλλοντα, ηλικίες ή συναισθηματικές καταστάσεις. Ο μπλε μαρκαδορος πάνω στο κίτρινο χαρτι γίνεται πράσινος. Οι συνθήκες και η αποδοχή παίζουν καθοριστικό ρόλο.

 

 

Η πανδημία πόσο σας ωρίμασε;

 

 

 

Η πανδημία στην αρχή με τρόμαξε αλλά όσο προχωρούσε η καραντίνα συνήθισα κάπως και τολμώ να πω ότι ξεκουράστηκα και διάβασα πολύ. Παρα το ότι είχα δυο παιδιά στο σπίτι (το ένα στην εφηβεία και το άλλο σχεδόν μωρό), το ότι δεν είχα συνέχεια υποχρεώσεις και δουλειές εξωτερικές, με εκανε να προσέχω περισσότερο τα πράγματα που έχουν σημασία για εμένα. Όπως, ας πούμε, ότι προτιμώ το ψωμι με προζύμι, ότι όταν μεγαλώσω και βγάλω λεφτά θα πρέπει να βρω σπιτι με μεγαλύτερη απόσταση από γείτονες κι ότι ο Γιοζεφ Ροτ είναι σπουδαίος συγγραφέας.

 

 

 

Το μαύρο μπήκε ως περίγραμμα στα σχέδια των παιδιών και άλλαξε ο τρόπος που το είδαν. Πώς βλέπουν τα παιδιά το διαφορετικό;

 

 

 

Τα παιδιά τρελαίνονται με το διαφορετικό. (συνήθως) με την καλή έννοια. Ας σκεφτούμε μόνο ότι από την αρχή της μικρής τους ζωής έρχονται σε επαφή με εκατομμύρια πρωτόγνωρα διαφορετικά πράγματα και έχουν την ευελιξία να τα επεξεργάζονται και να εξοικειώνονται με αυτά σταδιακά. Όταν βέβαια μεγαλώνουν σε συνθήκες που ευνοούν αυτήν την ποικιλία καταστάσεων και ερεθισμάτων. Γιατί αν ζουν σε οικογένειες ή περιβάλλοντα που μισούν το διαφορετικό σε κάθε του έκφανση και το εκφράζουν με χίλιους δυο τρόπους, τότε τα παιδιά θα προσαρμοστούν ανάλογα και ύστερα χρειάζεται τριπλή προσπάθεια για να ξεριζώσεις από μέσα τους παράλογες νοητικές και συναισθηματικές κατασκευές. Ένας έμμεσος αλλά πολύ αποτελεσματικός τρόπος σταδιακής απαγκίστρωσης από νοσηρές σκέψεις και αντιλήψεις, δηλαδή το πιο δυνατό όπλο της δασκάλας, είναι το παραμύθι. Μια φορά κι έναν καιρό …ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Και το παιδί ηρεμεί, κοιμάται, γελάει, ξαφνιάζεται, συγκινείται, απορεί, σκέφτεται, ρωτάει, κι αν έχεις τύχη και χρόνο …αλλάζει.

 

 

 

Τι σας κάνει πραγματικά ευτυχισμένη;

 

 

 

Ένα καλό βιβλίο. Φιλιά και αγκαλιές από τους αγαπημένους μου. Ύπνος σε χνουδωτό καναπέ. Γιουβαρλάκια αβγολέμονο. Παιδικές φωνές και γέλια κουτσοδόντικα. Φιλοσοφικές συζητήσεις με καλή παρέα ως το πρωί. Μουσική στα αυτιά ειδικά όταν γύρω ο κόσμος γκρινιάζει.

 

 

 

Ανακαλείτε στιγμές μεγάλων συναισθημάτων στη ζωή σας; Κι από πού πηγάζουν;

 

 

 

Ευτυχώς δεν έχω σταματήσει να ζω στιγμές μεγάλων συναισθημάτων από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Άρα δεν χρειάζεται να τις ανακαλέσω. Το απο που προέρχονται θα σας το πω όταν το ανακαλύψω.

 

 

Ο χρόνος δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον τρόπο που τον αντιμετωπίζεις. Πώς αντιμετωπίζετε τον χρόνο;

 

 

 

Με όποιον τροπο κι αν αντιμετωπίσεις τον χρόνο, θα σε νικήσει: θα τελειώσει, θα γεράσεις, θα πεθάνεις. Άρα το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το πάρεις απόφαση νωρίς και να ζήσεις όσο μπορείς πιο καλά σύμφωνα με το δικό σου σύστημα αξιων. Utere, non numera, όπως λέγαν κι οι λατίνοι.

 

 

 

Σκέφτεστε το τέλος;

 

 

 

Πιο συχνά από όσο θα ήθελα. Ειδικά από τότε που έγινα μάνα, σκέφτομαι συνέχεια ότι θα ήθελα να προλάβω να ζήσω τα παιδιά μου σε όσο πιο πολλές φάσεις της ζωής τους είναι δυνατό. Θα ‘θελα να μαθαίνω συνέχεια όλο και περισσότερα. Να κάνω ταξίδια, να γνωρίσω ανθρώπους, να προλάβω να διαβάσω όλα τα βιβλία που αγοράζω με τις στοίβες. Θα ‘θελα να τελειώσει το μελάνι μου στα βαθιά γεράματα και να έχω προλάβει να αφήσω κάτι χρήσιμο πίσω μου για τους νεότερους ώστε αν ποτέ θελήσουν να με «αναστήσουν» να μην τους φανεί ζόρικο.

 

 

 

Πάμε πίσω. Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;

 

 

 

Τα καλοκαίρια στην Πάλαιρο με την παρέα μου, τις τεράστιες φέτες με μερέντα στην παραλία, το παγωτό ξυλάκι πατούσα, τον Γκάλη και το τραγούδι “τιρινίνι” (σημ. “The Final Countdown” των Europe), τις κασέτες της Μαρινέλλας που έβαζαν οι γονείς μου στο αυτοκίνητο στα ατελείωτα ταξίδια μας, το σχολείο μου και τα παιχνίδια στα διαλείμματα, τα κρυφά σημειώματα που ανταλλασσαμε με τις φίλες μου την ώρα του μαθήματος, τα χαζά τραγούδια που γράφαμε και παίζαμε στο πιάνο, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, τους “Απαράδεκτους”, τα απαίσια κουρέματα πλειμομπιλ και τα κακόγουστα ρούχα σετακι πάνω κάτω, το απόλυτο δικαίωμα στη χαζομάρα.

 

 

 

Αισθάνεστε πως έχετε δημιουργήσει ένα αξιόλογο παραμύθι;

 

 

 

Αν δεν το αισθανόμουν δεν θα το δημοσίευα. Όταν το έγραψα είχα συγκεκριμένο στόχο και για καλή μου τύχη, λειτούργησε. Ελπίζω να φανεί χρήσιμο σε όσους περισσότερους γίνεται για να δικαιωθεί και η έκδοση του. Ειδάλλως, η ανακύκλωση χαρτιού είναι μια εναλλακτική.