έτσι κι αλλιώς δε με αντέχεις ως ανάμνηση…
Έτσι κι αλλιώς τόσοι και τόσοι χειμώνες περάσαν που μια ανάμνηση ήσουνα… έτσι κι αλλιώς δεν ξεχώριζαν…είχαν εξορίσει και την άνοιξη..είχαν φυλακίσει σε κάποιο κάστρο μακριά τα καλοκαίρια βάζοντας φύλακα την απόγνωση νυχθημερόν…
έτσι κι αλλιώς δεν περίμενα να ξαναβουτήξω στα μάτια σου μήτε να βρω εκεί τον κρυμμένο θησαυρό.. έτσι κι αλλιώς σαν όνειρο έμοιαζες και ξέχασα πως μπορείς να γίνεις κάτι το απτό..
το μόνο που δε μπορούσα να ξεχάσω είναι πως το άγγιγμά σου θύμιζε φιλί περιστεριού τη μια κι ενίοτε φύση τρελού..δε γινόταν να μη μνημονώ χείλη που ήταν πηγή έχοντας μέλι για νάμα και δάχτυλα που ζέσταιναν σαν ηλιαχτίδες στο απώγειο…
έτσι κι αλλιώς ήξερα πως πάλι έτσι θα ήταν αν ποτέ θα σε ξανάβλεπα…και να ήθελα να ξεφύγω πως; τέτοια δίχτυα δεν ξανάδα…
έτσι κι αλλιώς κανένα παραμύθι δε μένει μισό… μα πίστεψα πως τούτο δεν θα γνωρίσει ολοκλήρωση ..όχι σε τούτη τη ζωή, αφού διακόπηκε με βία..με παραλογισμό…με αναπάντητα..με έλευση χειμώνα καταμεσίς καλοκαιριού…μα έσφαλλα..
καταμεσίς καλοκαιριού έτσι κι αλλιώς θα ερχόμουν αν ήταν να έρθω…δε θα γύρευα το τέλος του παραμυθιού μήτε θα το απαιτούσα..θα το έγραφα και θα το επέβαλλα…έτσι κι αλλιώς ελπίδα δεν θα’χες διότι δεν ξέχασες…παραδέξου ότι περίμενες αφού το μαρτυρούν όλα πάνω σου…
έτσι κι αλλιώς δε με αντέχεις ως ανάμνηση…κι αν τώρα οργιάζει ο χειμώνας ξανά..εγώ είμαι εδώ..έτσι κι αλλιώς…
ΘΩΜΗ ΜΠΑΛΤΣΑΒΙΑ
