Εσύ κι εγώ, δεν γίναμε τελικά ποτέ ένας μεγάλος έρωτας.
Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης
Σαν αστείο κακό ακούγεται αυτό όλο.
Εσύ κι εγώ, δεν γίναμε τελικά ποτέ ένας μεγάλος έρωτας.
Ούτε καν ένα φλογερό παρελθόν!
Γίναμε μια ανάμνηση συμπαθητική, χωρίς ένταση, χωρίς ουσία, χωρίς πάθος.
Εμείς, χαμένοι στην καθημερινότητα, ξεχασμένοι στα “πρέπει” κι αναλωμένοι σε ξένα σώματα και αγκαλιές αδιάφορες.
Εμείς που τελικά δεν αντέξαμε.
Κι ας ήσουν εσύ ο λόγος για να χαμογελάω.
Κι ας ήσουν εσύ ο λόγος για να δημιουργώ.
Κι ας ήσουν εσύ που πίστευες σε εμάς!
Εσύ κι εγώ, δεν γίναμε τελικά ποτέ ένας μεγάλος έρωτας.
Ούτε καν ένα φλογερό παρελθόν!
Γίναμε μια ανάμνηση συμπαθητική, χωρίς ένταση, χωρίς ουσία, χωρίς πάθος.
Εμείς, χαμένοι στην καθημερινότητα, ξεχασμένοι στα “πρέπει” κι αναλωμένοι σε ξένα σώματα και αγκαλιές αδιάφορες.
Εμείς που τελικά δεν αντέξαμε.
Κι ας ήσουν εσύ ο λόγος για να χαμογελάω.
Κι ας ήσουν εσύ ο λόγος για να δημιουργώ.
Κι ας ήσουν εσύ που πίστευες σε εμάς!
Κι έμεινα εγώ, να πιστεύω σε εμάς, χωρίς εμάς.
Σε ένα τέλος που δεν προβλέψαμε αλλά ζήσαμε.
Σε ένα τέλος που δεν προβλέψαμε αλλά ζήσαμε.
Τι κρίμα κορίτσι μου, εσύ κι εγώ, να μην γίνουμε ποτέ ένας έρωτας που άξιζε να τον ζήσουμε!
Loveletters.gr
