Εσύ για μένα ήσουνα

Μα δεν κατάλαβες ποτέ.
Τί ήσουνα για μένα.
Αγάπη τόσο δυνατή.
Σαν του ήλιου αχτίδα φωτεινή.
Που απ’ την καρδιά μου έσβησε.
Όλα τα περασμένα.
Μα δεν κατάλαβες ποτέ.
Τί ήσουνα για μένα.
Ένα ταξίδι στη ματιά.
Σε μία θάλασσα πλατιά.
Που μέσα της ταξίδευα.
Χανόμουνα σε σένα.
Μα δεν κατάλαβες ποτέ.
Τί ήσουνα για μένα.
Φωτιά που καίει ότι βρει.
Μα τρέμει η φλόγα.
Μ’ ένα φύσημα του ανέμου.
Κι ένα ολόγιομο φεγγάρι να κοιτά.
Μα δεν κατάλαβες ποτέ.
Τί ήσουνα για μένα.
Μιά καταιγίδα, μιά βροχή.
Σε μιά σπηλιά, σ’ ένα νησί.
Ο Οδυσσέας ναυαγός ήσουν εσύ.
Κι εγώ η Καλυψώ σου.
Εσύ για μένα ήσουνα.
Όλα της γης τα ωραία.
Χαμόγελα λαθραία.
Που πνίγηκαν μετά.
Εσύ για μένα ήσουνα.
Η αγάπη όλου του κόσμου.
Ο πόνος σου δικός μου.
Τώρα που είσαι μακριά.

Κορμιά γυμνά σε αποσύνθεση.
Ο χρόνος τελειώνει.
Κι όσο κι άν ξημερώνει.
Θα είναι συννεφιά.
Νύχτωσε η μέρα τώρα.
Και μείναμε πιά μόνοι.
Κι εκείνο το φεγγάρι.
Μισό έχει μείνει πιά.
Γιώτα Κλουτσούνη Παπαδάκη