Ερωτεύτηκα τον πονο μου και κοιμήθηκα με τις λύπες μου…

Ποιος μπορεί να αποφύγει να πονέσει;
Κανείς !!!!
Κάποιοι “σκληροπετσοι” λύγισαν για λίγο μα προχώρησαν,σκέφτηκαν ίσως λιγο που έκαναν το λάθος ή και καθόλου και συνέχισαν να ζούνε. Ισως ειναι κι αυτοί που προκαλούν πόνο και δεν ειναι αυτοί που πονούν τελικά….

Άλλοι παλι δυνατοί μεν αλλα άνθρωποι ευαίσθητοι,ρομαντικοί κι απ’ αυτούς που πιστεύουν ακόμη στους ανθρώπους, κάνανε τον πονο τους σημαία,τον αγκάλιασαν τον αγάπησαν,κοιμούνται καθε βραδυ μ’ αυτον και την αλλη μέρα ξυπνάνε με την αισιοδοξία πως το σημερινό βράδυ δε θα ειναι το ιδιο με το πρηγούμενο!!!

Το βλέμμα τους μελαγχολεί στην εικονα ενός ηλιοβασιλέματος,στο άκουσμα ενός παλιού τραγουδιού που τους ξυπνάει μνήμες,στη θέα ενός δρόμο που περπάτησαν πολλες φορές στο παρελθόν αλλα οχι μόνοι οπως αυτη τη φορά!!!!
Δένονται τοσο με τις αναμνήσεις τους,αντικείμενα,τόπους και ανθρώπους, που πρώτα θα κανουν φίλο κολλητό τους τον πόνο και μετα θα προχωρήσουν.

Ειναι εκείνοι οι άνθρωποι που δείχνουν να ειναι τοσο εντάξει,αυτοί που φαίνεται να μην γονάτισαν ποτέ τους.
Εκείνοι που γελάνε συχνά και δυνατά.
Κι οι άλλοι τους καμαρώνουν για τη δυναμή τους να στέκονται όρθιοι σε καθε δυσκολία…

Ίσως πάλι ειναι κι εκείνοι που τους θεωρεί ο κόσμος  παράξενους,απομονωμένους,απόμακρους και ψυχρούς.
Έχουν ερωτευτεί τον πόνο τους τοσο βαθειά που ξεχάσανε να τον αφήσουν πίσω. Πέσανε για ύπνο μουσκευωντας το μαξιλάρι τους.Κρατώντας αγκαλιά μαζί τα όνειρα τους και την αξιοπρέπεια που την πλήρωσαν με το ακριβότερο τίμημα,μια βαθειά πληγή που θα τους ακολουθεί πάντα !!!!!

Λένε πως, όταν  αφήσεις μια καρδιά για πολύ καιρό να πονά στο τελος γίνεται πέτρα,αλλα πάλι σκέφτομαι  πως το μονο που χρειάζεται για να ζεσταθεί και παλι ειναι αγάπη…..

J.Iakovidou