Έρωτα επίγειο.

Αχ. Πώς ζωγράφιζε
επάνω στο κορμί της.
Με σύμβολα απ’τα χείλη του η ανάσα.
Δυό κάρβουνα τα μάτια του αναμμένα.
Σε μιά παλέτα, σ’ ένα σώμα καρφωμένα.
Πώς να χορτάσει το φιλί του Θεέ μου απόψε;
Και κάθε απόψε που χτυπούν οι λεπτοδείκτες;
Μοιάζει να είναι μιά μικρή ανάσα.
Κάθε στιγμή, μικρή ζωή τους ανασταίνει.
Τα λόγια του ξανάρχονται στ’ αυτιά της.
(Θα  σ’ αγαπώ) της είχε πει ( στης γης την άκρη).
(Ώσπου να πάψει να χτυπάει η καρδιά μου).
(Μέχρι να πάψεις να γυρνάς στα όνειρά μου).
Κοίτα τους τώρα…
Δυό κορμιά…σε ένα σώμα.
Γλυκά φιλούν σαν να φιλάει δροσιάς σταγόνα.
Το κάθε άγγιγμα απαλό σαν το μετάξι.
Γιατί είναι εύθραυστη η αγάπη…
Και μη σπάσει.
Φωτιές που μέσα τους συνέχεια δυναμώνουν.
Καίνε τα βράδια που τα όνειρα στοιχειώνουν.
Σ’ άλλα κρεβάτια…χωριστά ξανανταμώνουν.
Σε παραλίες ερημικές για καταφύγιο.
Ζούνε ξανά απ’ την αρχή έρωτα επίγειο.
Σε μιά αμμουδιά τώρα οι δυό τους ξαπλωμένοι.
Μετρούνε τ’ άστρα και γελούν ευτυχισμένοι.
Γιώτα Κλουτσούνη Παπαδάκη 💋