Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη

Μια περίοδος δύσκολη, μια περίοδος συννεφιασμένη, ήρθε πάλι στο προσκήνιο. Να μου πεις, πότε δεν ήταν; Μια περίοδος, έχοντας αφήσει άσχημα γεγονότα, στο παρελθόν της, αλλά και η πορεία της στο μέλλον τόσο αβέβαιη, τόσο απειλητικά τρομακτική. Μια εποχή που ξαναήρθε, έχοντας ολοκληρώσει το κύκλο της η προηγούμενη, αλλά εμείς δεν της δίνουμε σημασία, αδιαφορούμε. Δεν θεωρούμε ότι έχει να μας δείξει κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο..

Αυτή η περίοδος είναι η προεκλογική. Η αντίστροφή μέτρηση έχει ξεκινήσει. Πριν φτάσει η μεγάλη ημέρα, η μεγάλη δύναμη η οποία προέρχεται από το λαό, από την ψήφο μας. Όμως εμείς την αγνοούμε . Την πετάμε στα σκουπίδια. Η απογοήτευση είναι εμφανής τόσο στα μάτια όσο και στην καρδιά μας. Ποιόν να εμπιστευτείς; Γιατί να πας να ψηφίσεις;

Κι όμως  λοιπόν ,τόσο αμήχανος ο κόσμος, τόσο αδιάφορος. Τόσο κουρασμένος, τόσο στεναχωρημένος. Δεν έχει άδικο; Κι όμως τόσο απόλυτα δίκιο..

Παντού βλέπεις προεκλογικές ομιλίες, παντού διαφημιστικά έντυπα, για να μας πουλήσουν όλοι τα «προεκλογικά θα» που θα εκπληρωθούν, αν κερδίσουν την ψήφο εμπιστοσύνης μας. Να μας ενημερώσουν για το τι θα πετύχει και θα προσφέρει ο καθένας, μέσα από το δικό του κόμμα. Φυσικά λίγες ημέρες πριν, να μας κατατοπίσουν και με τις τεχνολογικές υπηρεσίες και εφαρμογές, ώστε να μην ταλαιπωρηθούμε, για το που ψηφίζουμε ακριβώς.

Αυτή η περίοδος όμως, ήρθε και θα έρχεται κάθε τετραετία, για να μας δείξει ότι η τελευταία κουβέντα είναι από εμάς. Θα έπρεπε να βλέπουμε και τη θετική πλευρά της κατάστασης. Να πιάσουμε το ουσιαστικό νόημα. Να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι και να  βρούμε το νήμα από την αρχή. Να καταλάβουμε που φταίξαμε και να μην απελπιστούμε. Να μην αποχωρίσουμε, να μην παραιτηθούμε.

Όλοι μαζί θα έπρεπε να είμαστε και να μην κατηγορούμε τους άλλους αλλά τον ίδιο τον εαυτό μας. Γιατί όταν κοιτάμε μόνο το συμφέρον μας και ξεχνάμε το γενικότερο καλό, οδηγούμαστε σε αυταπάτες και σε λάθος συμπεράσματα… Μήπως, λέω μήπως να κάνουμε την αυτοκριτική μας;

Η ιστορία μας είναι μεγάλη και γεμάτη δάκρυα και πίκρες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πρόγονοι μας μόχθησαν για να έχουμε τα δεδομένα στη ζωή μας τώρα. Το πιο σπουδαίο είναι η δημοκρατία μας και η ελευθερία λόγου μας. Όσοι ευθύνονται κι αν ευθύνονται σήμερα είναι γιατί εμείς το επιτρέψαμε και τους δώσαμε τη δική μας ψήφο. Όσοι πήραν την ευκαιρία και δεν την αξιοποίησαν είναι ώρα για  την  απόσυρση  τους και ευκαιρία νέων ανθρώπων.

Ο καθένας μας, πρέπει να δίνει την ευκαιρία, σε όποιον άνθρωπο, διατίθεται να πασχίσει και να δώσει ένα καλύτερο μέλλον στον τόπο μας. Αν κάτσεις απλά στην ζεστή πολυθρόνα σου και επαναπαυτείς, σίγουρα δεν θα δεις κάτι διαφορετικό σε αυτό το τόπο.

Θα μείνεις με μια αβεβαιότητα, θα μετανιώνεις και θα λες κι αν  ψήφιζα και προσπαθούσε ίσως ο εκάστοτε για κάτι καλύτερο;

Είναι αναμφισβήτητα μια περίοδος μεγάλης δυσπιστίας και απογοήτευσης. Μα μήπως πρέπει να δούμε από διαφορετική οπτική γωνία τα πράγματα;

Μήπως, αν βλέπουμε ότι το συνηθισμένο δεν μας κάνει, να γίνουμε εμείς το ασυνήθιστο; να γίνουμε εμείς η διαφορά;

Το ξέρω πως το πιθανότερο θα μου απαντήσεις πως «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Μα ο κάθε ένας κούκος, αν δείξει με το δικό του παράδειγμα, την εντιμότητα του χαρακτήρα του, την ακέραιη συμπεριφορά του χωρίς υστεροβουλίες και συμφέρον, σίγουρα πολλοί θα παραδειγματιζόντουσαν και θα άλλαζαν γραμμή πλεύσης.

Όλα ξεκινάνε και καταλήγουν σε εμάς. Ένας φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει, αν αγανακτούμε και έχουμε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια. Να γίνουμε εμείς το φως που θα λάμψει, να γίνουμε εμείς το φωτεινό παράδειγμα ώστε να αλλάξουν κι οι υπόλοιποι. Αλλά όταν βαδίζει η κοινωνία  με τη μάζα και ως κοινό άξονα έχουν το συμφέρον τότε πολύ λογικά, το κοινό καλό του κράτους και της κοινωνίας πάει περίπατο.

Το ξέρω πως είναι μεγάλη κουβέντα. Το ξέρω πως είναι πικρή ιστορία και βγάζει θυμό αλλά και πόνο. Μα πρέπει να δούμε και να θέλουμε τα πράγματα να αλλάξουν, να φέρουμε δραστικές αλλαγές στην επιφάνεια, ξεκινώντας από τον ίδιο μας τον εαυτό.  Βραχυπρόθεσμα να μην χαρίσουμε την ψήφο μας, αλλά και μακροπρόθεσμα, αν δεν βλέπουμε στους υποψήφιους την δυνατότητα να μπορούν να βελτιώσουν την χώρα μας, να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι τα λιθαράκια που θα χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον με μελλοντικούς υποψήφιους. Να προσπαθούμε δηλαδή, να ανατρέφουμε την δική μας οικογένεια με παιδεία και ήθος, να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο άνθρωπο μέσα από τα παιδιά μας που θα γαλουχηθούν με αρχές και αξίες.

Οι απόγονοι μας να γίνουν ακόμα καλύτεροι από τους προγόνους μας. Να είναι περήφανοι για μας, ότι τουλάχιστον προσπαθήσαμε για ένα καλύτερο μέλλον και δεν παραδώσαμε τα όπλα, ότι δεν χάσαμε τον πόλεμο αμαχητί. Να μην κοιτάμε λοιπόν, μόνο τον εαυτό μας αλλά το κοινό καλό του τόπου μας, της πατρίδας μας.

Μην περιμένουμε  λοιπόν και μην στρέφουμε το δάχτυλο μας με κατηγόρια στους άλλους. Αφού γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι αν θέλουμε την άνοιξη, πρέπει να μαζευτούμε, να την φέρουμε μόνοι μας, ενωμένοι όλοι μαζί.