Εμείς οι ίδιοι είμαστε ο χρόνος

«Όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Ο χρόνος είναι γιατρός, γιατρεύει τις πληγές μας, ο χρόνος είναι χρήμα…»κι άλλες πολλές παροιμίες και γνωμικά έχουμε ακούσει από την μικρή μας ηλικία, σχετικά με αυτή την έννοια «του χρόνου».. Άλλες βγαίνουν σωστές κι άλλες μας εκνευρίζουν, που βγαίνουν σωστές και ποτέ δεν μπορέσαμε να τις καταλάβουμε απόλυτα, παρά μόνο όταν η ίδια η ζωή θέλησε να μας δείξει να νιώσουμε, μέσα από προσωπικά γεγονότα και στιγμές μας. Επίσης ποτέ δεν μπορέσαμε να συγχρονιστούμε μαζί του. Να τον φτάσουμε, να συμβαδίσουμε και να πορευτούμε μαζί του. Δυστυχώς είναι μια έννοια τόσο νοητά εύθραυστη, τόσο ακατάληπτα συνδεδεμένη με το παρόν μας, αλλά και το παρελθόν μας. Άγνωστη έννοια για το μέλλον μας, γιατί αυτό δεν μπορούμε να το προδιαγράψουμε.

Δεν θα μιλήσουμε φυσικά ως μια έννοια που έχει μελετηθεί στη φιλοσοφία και γενικά στις επιστήμες. Αλλά μια έννοια που συμβάλλει κι έχει αντίκτυπο στην ανθρώπινη συνείδηση.

Είναι  οριστικό κι απόλυτο το πόσο μπορεί να μας στοιχειώσει. Το πόσο πολύ μπορεί να μας ενώσει με πρόσωπα, καταστάσεις κι εμπειρίες. Στη τελική όπως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, έτσι κι ο χρόνος κοιτάει  μόνο μπροστά. Αν θέλεις προσπαθείς να τον αποδεχτείς, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν σε περιμένει.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει πάντα κι η περίπτωση να θες να προχωρήσει πιο γρήγορα από όσο εσύ αντιλαμβάνεσαι. Αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα του. Στο γεγονός ότι κυλάει σαν νερό μέσα από τα χέρια μας, χωρίς δισταγμό. Είναι αψηλάφητος όπως το έχει θέσει κι άγιος Αυγουστίνος. Δεν υπάρχει σταθερό παρόν. Είτε είμαστε ήδη στο παρελθόν, είτε στο μέλλον. Κι όμως εμείς βιαζόμαστε με τον τρόπο μας, ανάλογα με την περίπτωση. Αν είμαστε σε ραντεβού για παράδειγμα με ένα αγαπημένο πρόσωπο, ο χρόνος τρέχει αδιαμαρτύρητα. Η κουβέντα μας απορροφά και δεν καταλαβαίνουμε πότε έχει φύγει από «εκεί που τον αφήσαμε». Σε άλλη περίπτωση, σε κατάσταση μεγάλου άγχους και πίεσης που ο χρόνος θέλεις άμεσα να φύγει, δεν διανοείται τόσο εύκολα να σε αφήσει νωρίτερα από αυτό που επιθυμείς. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως έχει το δικό του ρυθμό. Δεν ακούει σε καμία εντολή. Δεν αφήνει να του υπαγορεύσει κανείς πως θα φερθεί. Επαναλαμβάνουμε είναι μια έννοια τόσο νοητά διαφορετική κι ανεξάρτητη από κάθε άλλη.

Ο άνθρωπος είναι προσωρινός, δεν μπορεί να αδράξει σταθερά ένα σημείο και να αντισταθεί στην ροή των πραγμάτων. Ο άνθρωπος του ενός λεπτού δεν είναι ίδιος με του επόμενου λεπτού. Σε κάθε δευτερόλεπτο αλλάζει, εξελίσσεται. Μεταμορφώνεται. Τώρα αν είναι για καλό ή κακό, μόνο ο χρόνος θα το δείξει και το αποτέλεσμα που θα φέρει. Στην τελική είναι, πως πραγματικά στην ουσία, στην πραγματικότητα, εμείς οι ίδιοι είμαστε ο χρόνος. Κι από εμάς εξαρτάται πως θα τον εκμεταλλευτούμε υπέρ μας η εναντίον μας.

Σας αφήνω στο τέλος με κάποια λόγια του Άγιου Αυγουστίνου:

Τι είναι, λοιπόν, ο χρόνος; Αν δε με ρωτά κανείς, γνωρίζω. Αν, όμως,, θέλω να το εξηγήσω σε κάποιον που με ρωτά, δε γνωρίζω. Αλλά σε κάθε περίπτωση τολμώ να πω πως τούτο γνωρίζω Αν τίποτε δεν τελείωνε, δε θα υπήρχε παρελθόν. Αν τίποτε δεν πλησίαζε, δε θα υπήρχε μέλλον. Αν τίποτε δεν υπήρχε, δε θα υπήρχε και παρόν. Όμως, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει το παρελθόν και το μέλλον, αφού τo παρελθόν πέρασε και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμη; Από την άλλη, αν το παρόν ήταν πάντα παρόν και δεν κυλούσε, το παρελθόν δε θα ήταν χρόνος αλλά αιωνιότητα Αλλά, αν ήταν το παρόν μόνο χρόνος, γιατί κυλά στο παρελθόν, πώς μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει; Υπάρχει, μόνον γιατί κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει. Το μόνο, λοιπόν, που μπορούμε να βεβαιώσουμε είναι ότι ο χρόνος οδηγεί στη μη-ύπαρξη. — Άγιος Αυγουστίνος

web photo