Εκείνοι οι κριτές των πάντων, που δεν κοιτούν ποτέ την καμπούρα τους!
Loading posts
Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Υπάρχει ένα τραγούδι που λέει, ‘walking in my shoes’.
Υπάρχουν και άνθρωποι που το τραγουδούν αλλά δεν ξέρουν τη σημασία του.
Είναι αυτό που κρίνεις χωρίς καν να ξέρεις τη ζωή του δίπλα σου.
Είναι και αυτό που λένε, μην κρίνεις για να μην κριθείς.
Είναι και το άλλο που λέει μπες στα παπούτσια μου και περπάτα με τα δικά μου βήματα.
Ζήσε τη δική μου ζωή και μετά έλα και πες μου πως μπορείς να με κρίνεις.
Είμαστε ένα κάρο άγνωστοι.
Κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να μπει μέσα σου για να σε νιώσει.
Για να σε γνωρίσει.
Πολλά προβλήματα, πολύς ο κόσμος και από που να πιαστείς…
Πόσες φορές δεν ακούμε «καλημέρα, τι κάνεις; Να σου πω εχθές τι έγινε».
Δεν περιμένει απάντηση. Τον νοιάζει μόνο να πει τα δικά του.
Πόση μοναξιά σε αυτόν τον κόσμο πια;
Πόσο επιφανειακοί έχουμε γίνει όλοι μας!
Φίλε μου δεν γίνεται έτσι.
Αν δεν είσαι έτοιμος να ακούσεις και να ανοίξεις τα μάτια σου για να δεις τη ζωή του διπλανού σου, μην μιλάς.
Όπως και εκείνος δεν θα μιλήσει για εσένα.
Μην ασχολείσαι. Αφού δεν το έχεις. Δεν το θέλεις. Άστο εκεί μόνο του.
Άστο!
Και ξέρεις κάτι ακόμα;
Οι χειρότεροι είναι εκείνοι.
Εκείνοι που τα έχουν χαλάσει όλα και βασικότερο εκείνοι που δεν έχουν δική τους ζωή.
Πρέπει λοιπόν να βρουν κάτι για να ασχοληθούν.
Τους λυπάμαι.
Όλοι μας τους λυπόμαστε.
Αλλά έως εκεί.
Ο καθένας είναι άξιος για τις πράξεις του. Για τη ζωή του!
Άλλαξε την ξινισμένη μούρη σου μα προπάντων το ξινισμένο μυαλό σου.
Μην μιλάς για μια φορά και μόνο άκου.
Όχι μόνο αυτά που θέλεις, ή μάλλον μόνο αυτά που σε βολεύουν.
Μην φτιάχνεις σενάρια στο μυαλό σου.
Μην το κάνεις!
Και κάτι ακόμα.
Δεν έχει βρεθεί, μάλλον, κανείς να ασχοληθεί μαζί σου και αυτό λίγο σε πειράζει.
Πως και γιατί να το κάνει.
Σκέψου, προφανώς, πως έχει τα δικά του για να ασχοληθεί.
Πως δεν είναι ούτε μισός, ούτε κακεντρεχείς, ότε χώνει τη μύτη του για όχι δικά του θέματα.
Ακόμα και το όνομά του να ακούσει να λες με εκείνα τα άσχημα σχόλια, δεν θα ασχοληθεί.
Όχι! Και ξέρεις γιατί;
Επίπεδο λέγεται…
Δική Του ζωή λέγεται.
Αγάπη, αναπνοή, δρόμος, αέρας, φως, θέματα, έρωτας, προβλήματα και άλλα…
Δηλαδή… Ζωή!
Δεν έχεις καμία δουλειά μάσα σε όλο αυτό. Είναι δικό του.
Φτιάξε και εσύ τη δική σου. Μπορείς ακόμα και τώρα.
Και αν ζητήσεις την βοήθεια του;
Θα είναι εκεί για να σου τη δώσει με όλη του την Αγάπη.
Θα έχεις ίσως προσπαθήσει να περπατήσεις μέσα στα δικά του παπούτσια.
Εκείνος θα προσπαθήσει να μπει στα δικά σου.
Θα το θέλει και θα το κάνει.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί θα είναι η πρώτη φορά που κάποιος θα έχει προσπαθήσει να το κάνει!
Η πρώτη…
Loveletters.gr
