Εκείνο το παιδί που κοιτάζεις με λύπηση …
…δεν ειναι για λύπηση,επειδή περπατάει κουτσαίνοντας.
Η μάνα του παλεύει να το μάθει να περπατάει να τρέχει,το στηρίζει και το εμψυχώνει.
Το αγαπάει όσο το άλλο “υγιέστατο” παιδί της.
Κάποια ατυχία του άφησε αυτό το ξεχωριστό περπάτημα.
Πάλεψε μαζί με τους γονείς να μάθει να περπατάει.Ξενύχτησαν δίπλα του όπως όλοι μας σε έναν απλό πυρετό.
Το ενθαρρύνουν να προσπαθεί και ας πέφτει, όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι γονείς ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας στα πιο απλά πράγματα.
Εκείνος ο άντρας που έχει ένα χέρι δεν είναι για λύπηση, κάποιο ατύχημα του αφαίρεσε το χερι. Πάλεψε για να μάθει να ζεί με ένα χέρι, είναι ένας μικρός ήρωας ξέρεις ,δεν αξίζει την λύπηση σου αλλά τον θαυμασμό σου.
Έμαθε να ζεί με ένα χέρι λιγότερο από σένα,που το κοιτάς με λύπηση και λες με το βλεμμα σου “κρίμα”.
Δεν χρειάζεται να του πεις πως λυπάσαι.
Δε θέλει . Έμαθε να ζεί ετσι και μπορεί να είναι ευτυχισμένος και με ένα χέρι.
Είναι οσο δυνατός είσαι κι εσύ.
Τα βράδια δεν κλαίει γι’αυτό,τα πίνει με φίλους του όπως ακριβώς κάθε άντρας της ηλικίας του.
Εκείνη η κοπέλα που πάντα φοράει μαύρα γυαλιά επειδή είναι τυφλή κι όταν τα βγάζει βλέπεις τα τόσο χαμογελαστά μάτια της,δεν είναι για λύπηση.
Δε χρειάζεται συμπόνια αλλά απλά αγάπη όπως όλοι μας.
Μην της λες λόγια παρηγοριάς και μη ρωτάς τους δικούς της από τι το έπαθε.
Είναι αγένεια,τι σημασία έχει να μάθεις από τι το έπαθε
Θα βοηθήσει κάπου την ιδια όχι! Απλά θα ταΐσεις την περιέργεια σου.
Μπορείς κι εσύ να μάθεις να ζεις χωρίς να μαθαίνεις τα πάντα για τους γύρω σου, κυρίως πολύ προσωπικά τους πράγματα.
Η κόλαση της πέρασε κι έμαθε να ζεί και να είναι ευτυχισμένη και έτσι, χωρίς την όραση της.
Σημασία έχει πως καταφέρνει να ζεί ακριβώς όπως κι εσύ.
Κι αυτό είναι μεγάλο κατόρθωμα,μιας και η χώρα μας δεν φημίζεται για τις παροχές της σε ανθρώπους με τέτοιου είδους δυσκολίες.
Όταν ακούω ανθρώπους να λένε “να μωρέ η Άννα που κουτσαίνει πέρασε στο Πολυτεχνείο” μου φαίνεται τοσο πέριεργο.
Και σκέφτομαι να τους πω,πως υπάρχουν άλλα που μπορούν να την χαρακτηρίσουν εκτός από το διαφορετικό της περπάτημα.
Έχει μακριά μαύρα πολύ ωραία μαλλιά, έχει υπέροχο χαμόγελο,η Μαρία έχει αλλά πολλά που όταν την κοιτάξεις θα τα δείς γιατι είναι εκεί να τα θαυμάσεις.
Προτιμώ να χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους από την καταγωγή τους ας πούμε παρά από ένα “σημάδι”.
Πόσο περίεργοι είμαστε οι άνθρωποι, πόσο αγενείς μπορούμε να γίνουμε.
Τι άραγε μας οδηγεί σε τέτοια βλέμματα και τέτοιες ερωτήσεις αγένειας;;
Η μάνα του κάθε αυτού παιδιού στεναχωριέται …. οχι για το παιδί της,για όλους αυτούς όμως που το κοιτάνε με λύπηση.Γιατί ξέρει πως το παιδί της δεν είναι για λύπηση, είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα,ακόμη κι αν ήταν καθηλωμένο εντελως σε ένα αναπηρικό καρότσι,θα ήταν σαν όλα τα άλλα.
Τη στενωχωρεί που οι γύρω της ίσως δε δούνε πότε όλα τα άλλα ταλέντα του παιδιού της.
Οποιοδήποτε “σημάδι” κι αν φέρει ένας άνθρωπος δεν αξίζει την λύπηση αλλά τον θαυμασμό και την ίση αντιμετώπιση με όλους τους αλλους.
Κανείς δε θέλει να τον λυπούνται για κανένα του σημάδι και για κανένα του ελάττωμα.
Το παρακάτω μήνυμα είναι από μια μαμά που το παιδί της αντιμετωπίζει κάποιο ασήμαντο (κατ’εμε ) πρόβλημα.
Τη ρωτήσα επι τι ευκαιρία του άρθρου, να μου πεί κατι για το θέμα του άρθρου μου,μιας και ζεί μια τέτοια κατάσταση. Πριν το διαβάσετε πάρτε μια βαθειά ανάσα, από αυτες που παίρνουμε οταν μας λένε “θα σου πω μια μεγάλη αλήθεια” …
“Είναι όλα ίδια παιδιά,είναι παιδιά δικά μας ,θα μπορούσε να είναι δικό σου….κ μακάρι όλες οι μαμάδες να έχουν δύναμη να μαθαίνουν τα παιδιά τους να κοιτάνε ψηλά σε όλες τις δυσκολίες, μικρές μεγάλες…και βέβαια να μην κοιτάνε ένα παιδί πώς είναι,γιατί θα μπορούσε να είναι στην θέση αυτού του παιδιού,η σωστή παιδεία και ανατροφή είναι η αρχή στην ζωή μας,αλλά πολλά ζητάμε δυστυχώς στην σημερινή Ελλάδα. ”
Ξερω πως κάποιοι θα “πικραθειτε” ή θα “εκνευριστείτε” ισως για την τελευταία της φράση,ομως σταθείτε και σκεφτείτε ενα λεπτό, μήπως ειναι αλήθεια
Μήπως εχουμε χάσει τη δύναμη να αλλάξουμε τον κοσμο μέσω των παιδιών μας
Θα κλείσω λοιπόν με μοναδική ευχή αυτή της φίλης μου,κι ένα Ευχαριστώ…. που έχω την τιμή να είμαι φίλη σου.
JIakovidou
