Είναι κάτι ησυχίες. ..

Είναι κάτι ησυχίες που δεν θες ποτέ να ‘ρθουν,
μοιάζουν με παραίτηση, σύγκρουση μετωπική.
Άλλες σε γερασμένα κτήρια σιωπούν
μόκκινοι σταυροί και μυρωδιά θανάτου στα σεντόνια.
Ποιος πληγώνει πιο πολύ;
Η σιωπή ή οι λέξεις που άφησες να χαθούν;

Είναι κάτι ησυχίες ακατάληπτες
σταλμένες λες από Θεό.
Μαύρα φορούνε κάποτε, λένε προσευχές,
μετρούνε την Αγάπη Του δάκρυ το δάκρυ…
Σε μακρινά χωριά την ώρα που ο ήλιος γέρνει.
Στο κουτάλι που βύθισε στη σούπα του ο ζητιάνος,
σαν επιστροφή στην αθωότητα.
Στα χείλη του μωρού, στο βλέμμα του,
στη ζάχαρη που έριξες επάνω στη θηλή.
Στην ανάσα τη μικρή σαν κάνεις πέρα την κουρτίνα
μήπως έφθασε ο πατέρας,
μήπως πέρασε ο ταχυδρόμος,
μήπως σου φέρουν νεκρό τον αδελφό σου,
μήπως σε ξέχασε μέχρι κι ο Θεός.

Είναι κάτι ησυχίες που αγαπώ
γιατί σηκώνουνε θύελλες ανάγκης
και με μαθαίνουνε αλλιώς
τον κόσμο ν’ ανασαίνω.

Νίκος Δ. Νίσυρος 16/12/2017