Είδαμε τη Λυσσασμένη Γάτα του Τένεσι Γουίλιαμς στο θέατρο ΑΘηνά
Γράφει η Ντέμη Ρούσσα
Είδαμε τη Λυσσασμένη γάτα του Τένεσι Γουίλιαμς στο θέατρο Αθηνά. Αρχικά αγαπάμε το συγκεκριμένο θέατρο. Είναι κομψό, είναι όμορφο, είναι στο κέντρο αλλά όχι τόσο κέντρο που να δυσανασχετείς. Ας πάμε στα της παράστασης την οποία σκηνοθετεί ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος. Φάνηκε από την πρώτη στιγμή η διάθεση να δοθεί έμφαση στις ερμηνείες. Το σκηνικό απέριττο, ο φωτισμός έδινε μια τέταρτη διάσταση στις λέξεις και η δωρική μουσική μία πέμπτη. Με λίγα λόγια επετεύχθη ο χώρος και το συναίσθημα σκηνογραφικά. Τώρα έμενε να επιτευχθεί το «άχρονο» ερμηνευτικά. Ο Πέτρος Λαγούτης στο ρόλο του Μπρικ, του εγκλωβισμένου εντός του εαυτού του και του αλκοόλ πρωταγωνιστή. Εξαιρετική η απόδοσή της εσωτερικότητας. Δεν θυμάμαι το βλέμμα του, δεν συναντήθηκαν οι ματιές μας στιγμή κι όμως η ενέργειά του ήταν καθηλωτική. Και η αλήθεια είναι πως ο Πέτρος Λαγούτης δεν έπαιξε το ρόλο ενός τυπικού αλκοολικού, εκείνου που θα συναντήσουμε ίσως όλοι και θα είναι κατά βάση λειτουργικός, αλλά υπεδύθη τον αλκοολισμό τον ίδιο που τρέφει την πληγή και το τραύμα εντός του σώματος. Τροφή για το ασυνείδητο.
Η Μάρθα Λαμπίρη Φεντόρουφ, ως Μάγκι, λυσσασμένη γάτα γαρ, μας έδωσε ως αντίποδα την στερεοτυπική μορφή μιας συζύγου αλκοολικού. Κι εκεί φαινόταν ακριβώς το χάσμα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στην πραγματικότητα. Δεν έβλεπε πίσω από το τραύμα, δεν εστίαζε. Τα συναισθήματα την κατέκλυζαν, την λύγιζαν, το πρόσωπο της έσπαγε αλλά δεν έβλεπε πέραν από την εικόνα. Αυτή η αντίθεση μεταξύ Μπρικ και Μάγκις, Πέτρου και Μάρθας, ήταν βαθιά συνειδητοποίηση ρεαλισμού. Εξαιρετικό το δέσιμο μεταξύ των δύο, εξαιρετική η Μάρθα που απέδωσε ορθά τόσο το επιφανειακό του χαρακτήρα της Μάγκις όσο και το βαθιά επώδυνο της συζύγου που αγαπά. Ο Γιάννης Βούρος ήταν ίσως ο θεμέλιος λίθος αυτής της παράστασης. Ποτέ δεν σταματά να μας εκπλήσσει. Λατρέψαμε τη φωνή του, το τσαλάκωμά του, τις στιγμές που γινόταν μικρός, ως πατέρας του Μπρικ, και έπειτα ογκώδης, τόσο που δεν τον χωρούσε η σκηνή. Για ακόμα μία φορά ο Γιάννης Βούρος δεν έπαιζε, ήταν.
Η Μαρία Κατσανδρή απλά μας επιβεβαίωσε ξανά πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι. Την αποζητούμε για την αλήθεια που καταθέτει στη σκηνή και την βαθιά ταπεινότητά της έπειτα. Μας προκαλεί μια δίψα και ως μητέρα του Μπρικ, οι μανάδες στο κοινό ταυτίστηκαν ή την ταύτισαν με κάποιο βαθύ τους τραύμα. Ευχάριστες εκπλήξεις τόσο ο Κώστας Ανταλόπουλος ως Κούπερ όσο και η Μένη Κωνσταντινίδου. Δυνατές ερμηνείες που πλαισίωσαν τους πρωταγωνιστές και κατέκλυσαν τη σκηνή στην εμφάνισή τους. Δυνατά βλέμματα, σταθερά βήματα και εντάσεις που τους έκαναν πρωταγωνιστές στην πλοκή. Σε αυτή τη λυσσασμένη γάτα, οριακά θυμάσαι τα ονόματα των ρόλων, ίσως ο σκηνοθέτης μαεστρικά αποφεύγει να τα αναφέρει πέραν εκείνου του Μπρικ. Θυμάσαι όμως σίγουρα πως φεύγοντας έχεις πληροφορίες για να λύσεις ένα δικό σου προσωπικό παζλ μέσα από τα κομμάτια που σπάνε οι ηθοποιοί. Δεν αντιστέκεσαι στη σκέψη. Λυσσάει το μέσα σου σαν γάτα
