Έχω αδυναμίες….

Έτσι είμαι εγώ.
Έχω αδυναμίες.
Περπατάω πάνω σε ισχνές κλωστές που ίπτανται κι αφήνομαι
να με μαγνητίσουν τα σκαμμένα νταμάρια της γης.
Έχω πάθη.
Όπου κι αν με ψάξεις δε θα βρεις κομμάτι μου χωρίς τοξίνες.
Μακριά τα δάχτυλα μου, ανακατώνουν παιχνιδιάρικα τα μαύρα μαλλιά της νύχτας
και τα πρωινά, τα ίδια δάχτυλα πάλι,
καρατομούν αθώες, χρωματιστές αχτίδες στο γείσο του καπέλου μου.
.
Δεν τις θέλω.
Δεν θέλω να εξατμιστούν πάνω μου χρώματα καταδικασμένα στο τέλος.
Τα μάτια μου,
μια σιωπή και μια φλυαρία σε απόλυτη ταύτιση.
Μη με κοιτάξεις, θα σε πλανέψουν μυστικές, απόκοσμες τελετές.
.
Είμαι περίεργη σου λέω.
Δεν έχω σταθερές.
Σήμερα έξω, αύριο στα μέσα μου απουσιάζω.
Πού να με βρεις.. ;
Έμαθα να φεύγω μένοντας.
Έμαθα να μένω φεύγοντας.
Χωρίς στάση, χωρίς προορισμό έμαθα να αλητεύω στις γραμμές των τρένων.
Έγινα ένα με τη σκιά και το φως πάνω στις αταξίδευτες ράγες.
.
Με την ίδια ευκολία που δίνομαι, με την ίδια παίρνομαι πίσω.
Στα χείλη μου κατοικούν αερικά φυλακισμένα.
Μακριά… !
Αν τα φιλήσεις, νοτιάδες με μαυριτάνικα μαχαίρια θα κόψουν τις τελείες από τ’ ανείπωτα σου.
Θρύμματα θα γίνουν οι στρογγυλεμένες λέξεις σου και θα μπουκώσουν το λαιμό σου με αποσιωπητικά.
Θα σε πνίξουν οι άχνες των συλλαβών…

.
Ένας θάνατος είμαι να σου θυμίζει τη ζωή που δεν έζησες.
Τα λάθη που δεν έκανες.
.
Γι’ αυτό σου λέω !
Πού να με βρεις ;
Πού να βρεις μια αχαρτογράφητη πορεία μάτια μου ;

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου