Δεν ξέρουν από ομίχλη εδώ..

Δεν έχω κάτι να σου πω, μόνο πως σε λίγο καιρό πάλι θα ‘ρθουν τα κρύα.
Τώρα είναι όλα απλά, μονά ζυγά, άρρητα, παραγοντισμένα, δεν αλλάζει τίποτα.
Στο τασάκι ένα τσιγάρο έσβησε μονάχο του …πάλι άδειασες  το πακέτο.
Σκέψεις  ονείρων τριγυρνούν, ομίχλης θολές σκιές, δεν ξέρουν από ομίχλη εδώ.
Δεν είναι τίποτα θα  περάσει, το ξέρω, θα  περάσει όπως όλα τα υπόλοιπα.
Ξόδεψα και πλήρωσα και  ξεχρέωσα  τα δάκρυα των χαμένων ονείρων, τώρα  ο λογαριασμός  είναι  μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό.
Τώρα υπόσχονται  τα ζητούμενα στα αζήτητα, γερασμένα  ξέφτια προσδοκιών.
Οι σκιές στο σώμα σου γέρασαν, σκιές που κάποτε  ήταν ξέφωτα παζάρια ψυχών για πούλημα.
Όλα άλλαξαν, απ’ τα μάτια πια κρέμονται τα χρόνια,  μονάχα εσύ έμεινες έκθεμα μουσειακό, χωρίς εισιτήριο.
Άπλωσε τα  χέρια, παλάμες ανοιχτές  κάνε μια αγκαλιά στην ομίχλη.
Δεν ξέρουν από ομίχλη εδώ, δεν ξέρουν.

Gianni P.