Αυτόν τον χρόνο θέλω να κάνω ό,τι δεν έκανα μέχρι τώρα
Ό,τι κρατούσα για να το κάνω αύριο, να το ζήσω αύριο ή κάποια άλλη πιο κατάλληλη στιγμή. Μα πάλι σκέφτομαι, πως δεν θα υπάρξω ποτέ πιο όμορφη, πιο νέα, πιο χαρούμενη, πιο πλήρης για να ζήσω αυτά τα όμορφα και τα πολλά που ονειρεύομαι. Αυτόν τον χρόνο θέλω να ζήσω ό,τι δεν έζησα, να γευτώ ό,τι δεν γεύτηκα, να αγαπήσω ό,τι δεν αγάπησα, να δω ό,τι δεν είδα.
Αφήνουμε γι’αυτό το απόμακρο αύριο να μορφωθούμε, να γυμναστούμε και να κάνουμε ό,τι αγαπάμε. Μα κι ακόμα να μελετήσουμε τον εαυτό μας. Τα δύσκολα πάντα τ’αφήνουμε για αύριο. Αυτά τα δύσκολα που όσο πιο γρήγορα τα λύσεις τόσο πιο χαρούμενο κι ελεύθερο θα σε κάνουν… κι αυτά, τ’αφήνουμε για αύριο.
Κρατάμε κομμάτια της ψυχής μας δεσμευμένα, θέλοντας να τα αφιερώσουμε ολοκληρωτικά στην μεγάλη στιγμή που ίσως έρθει αύριο. Περιμένουμε αύριο να λεφτερώσουμε την ψυχή μας από τα πάθη μας και να αντιμετωπίσουμε τους φόβους που μας κυνηγάν καιρό. Μα περιμένουμε αύριο να ζήσουμε; Να δώσουμε την ψυχή μας ολάκερη για έναν σκοπό, ν’αφιερώσουμε τον εαυτό μας σ’αυτό που αγαπούμε… αύριο… λίγο περισσότερο από σήμερα. Περιμένουμε αύριο να δώσουμε λίγη ζωή στη ζωή μας.
Και ονειρευόμαστε μόνο για τ’αύριο. Γι’αυτό το αύριο το μακρινό και απροσδιόριστο, χωρίς ποτέ κανείς να σκέφτεται πως και το χθες ήταν κι αυτό τ’ αύριο μιας μέρας. Και; Τα έκανες όλα αυτά αυτό το αύριο; Και το αύριο θα γίνει χθες χωρίς να περπατήσεις εκεί που σχεδίαζες να περπατήσεις ¨αύριο¨ ή χωρίς να αγκαλιάσεις αυτόν που αγαπάς… και πόσα άλλα δεν έκανες που τα κρατούσες γι’ αύριο.
Για αύριο που θα’σαι πιο πλούσιος, πιο υγιής, πιο όμορφος, πιο καλοδιάθετος, πιο συνειδητοποιημένος, πιο ελεύθερος, πιο καλοντυμένος, πιο κοινωνικός, πιο…, πιο…, πιο…. Κι όταν περάσουν τα «αύριο» περιμένοντας, μπορεί να φτάσει η μέρα να καταλάβεις πως αύριο δεν υπάρχει πια. Και τότε ν’αρχίσεις να ζεις με το χθες απογοητευμένος που κι αυτό ακόμα το’χανες. Δεν το ζούσες γιατί περίμενες το αύριο. Δεν του δινόσουν ολοκληρωτικά γιατί περίμενες αύριο να δωθείς, να αφιερωθείς. Και τότε αρχίζεις να μιλάς για το χθες.
Αρχίζεις να σκαλίζεις τις μέρες και τις στιγμές σου μία μία για να δεις αν τελικά τα’ ζησες τα μεγάλα που περίμενες χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Αν τελικά οι άνθρωποι της ζωής σου ήταν αυτοί που ήθελες κοντά σου ή αυτοί που περίμενες «αύριο» να απομακρύνεις. Αν έκανες τη δουλειά που αγαπούσες ή μόνο αυτή που σου πρόσφερε χρήματα και δόξα και την έκανες παροδικά μιας και «αύριο» θα δημιουργούσες την δουλειά που θα σε έκανε ευτυχισμένο.
Αν οι ώρες της καθημερινότητάς σου ήταν όσο γεμάτες δημιουργία θα’θελες ή αν κι αυτό για αύριο τα’άφηνες. Αν διάβασες τα βιβλία που ήθελες, αν είδες τις ταινίες για τις οποίες άκουγες, αν ταξίδεψες σε τόπους που πάντα ονειρευόσουν…»αύριο». Μεγάλη παγίδα το «αύριο» και το «χθες». Χάνουμε τη ζωή μας μην γνωρίζοντας αν αυτό που ζούμε τώρα το επιλέγουμε. Μας παίρνει η μπάλα της καθημερινότητας και δεν συνειδητοποιούμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Δεν παίρνουμε απόσταση να αξιολογήσουμε τις μέρες μας, τις περιόδους μας, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας.
Μιλάμε για τ’αύριο απροσδιόριστα σα να’μαστε αιωνόβιοι και να’χουμε 5 ζωές μπροστά μας. Και πάντα κρατάμε τα πολλά για τ’αύριο. Για την στιγμή την πιο όμορφη, την πιο μεγάλη, την πιο έντονη. Όλα γι’αυτήν τα κρατάμε, την ψυχή μας, το νου μας, το είναι μας. Ζώντας ψεύτικα στον κόσμο του σήμερα περιμένοντας αύριο να ζήσουμε στ’αλήθεια. Μα αναρωτήσου μια στιγμή. Μπορείς να ζήσεις στ’αλήθεια; Στο σήμερα;
Μελπομένη Παπαδημητρίου
LoveLetters.gr
