Αρρώστια μου είσαι…

Σε κοιτάζω και τα πάντα μου γίνονται δικά σου
σε κάθε φιλί σου, σε κάθε κίνηση σου,
σε κάθε μορφασμό σου.
Αρρώστια μου είσαι…
Μεθάω με την πρώτη ανάσα όταν ξαπλώνεις
πάνω μου.
Σε νιώθω σε κάθε κύτταρο μου.
Κάθε λέξη σου μέσα μου να την χαράζεις,
για να μην την ξεχάσω ποτέ, δεν θέλω πάνω μου,
μέσα μου να με ποτίζεις μόνο.
Ένα μαζί σου να γίνω…
Σφίξε με.
Σε θέλω το ξέρεις για όλα αυτά που ζούμε.
Για ότι ήρθε και για ότι δεν ήρθε,
για ότι ακόμα είναι στο δρόμο για να ΄ρθει…
Σε θέλω για όλες τις σκέψεις που μαζί σου έκανα.
Για κάθε απουσία σου που με πεθαίνει και νιώθω μισός…
Σε θέλω για αυτά που είσαι και σε λατρεύω.
Θέλω να ΄μαι ότι ποθείς, ότι αχόρταγα θες να γευτείς,
ότι σε κάνει στη σκέψη να τρέμεις…
Όλα αυτά που με λαχτάρα προσμένεις.
Κάθε τι που σε καίει, κάθε τι που μακριά του δεν ζεις.
Σε θέλω σε κάθε σκέψη του μυαλού,
σε κάθε άρνηση του κορμιού, σε θέλω να με θες,
να λαχταράς για ότι το μυαλό βάζει
και το κορμί να υποτάσσεται σ΄ ένα άγγιγμα και μόνο.
Εσένα θέλω να καταστρέφεις
και να δυναμώνεις όλους τους πόθους μας.
Ένα χρώμα θέλω, ένα πολύχρωμο χωρίς καθόλου μαύρο.
Ένα χρώμα,
αυτό που θα βλέπουν τα δικά σου μάτια…
Πως γίνεται καρδιά μου να είναι μαύρο,
όταν τα μάτια μου αντικρίζουν τα δικά σου;
Εγώ ένα χρώμα έχω μάθει να κοιτάζω
αυτό το γαλάζιο των δικών σου ματιών
και να περιπλανιέμαι μέσα σου…
Αυτά είναι όλες οι θάλασσες κι ο ουρανός μου…
Θάλασσες τα λόγια σου και ταξιδεύω.
Με κάνεις και τρέμω σε κάθε σκέψη
εσύ είσαι το ταξίδι μου, εσύ ο άνθρωπος μου,
αυτή που με κάνει να τρέμω σε κάθε στιγμή σου…
Σε θέλω μοναδικό μου κάθαρμα…

Κωνσταντίνος Μήλιος (Kostantinos Milios) ®