Από τα ανέγγιχτα “χώρια”, προτιμώ τα σημαδεμένα “μαζί”.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν χρειάστηκε να με μάθεις και να σε μάθω.
Δεν χρειαστήκαμε χρόνο για να αποκτήσουμε συνήθειες και κοινά σημεία επικοινωνίας.
Τα είχαμε. Από την πρώτη στιγμή.
Από το πρώτο “ευχαριστώ”.
Από τις πρώτες λέξεις, ξέραμε ότι θα μπλέξουμε.
Κι από αυτό το “μπλέξιμο” δεν θέλησα να φύγω ούτε μια στιγμή.
Ναι, τίποτα δεν ήταν εύκολο με εμάς..
Τίποτα δεν μας δόθηκε έτσι απλά.
Ακόμα και για τις μικρότερες νίκες μας έπρεπε να σπάσουμε τα μούτρα μας, ξανά και ξανά.
Ακόμα και το “μαζί”, παλέψαμε, παλεύουμε ακόμα.
Ακόμα και το “χώρια”, εμείς το ζούμε μαζί.
Μην μου λες λοιπόν για μια ευτυχία μακριά σου.
Δεν σου λέω πως δεν υπάρχει. Δεν την θέλω.
Την δοκίμασα! Δεν την θέλω! Περιπλανήθηκα, ήθελα να ξέρω πως μπορώ.
Δεν την θέλω!
Δεν την θέλω, γιατί οι ανάσες μας συγχρονίζονται και ο ένας ξέρει να συμπληρώνει τις σιωπές του άλλου.
Δεν την θέλω, γιατί καμιά αγκαλιά δεν είναι η δικιά σου.
Δεν την θέλω, γιατί κανείς δεν μπορεί να με κάνει να νιώσω ασφαλής.
Δεν την θέλω, γιατί κανείς δεν είναι εσύ.
Μην μου μιλάς λοιπόν για πιο εύκολα “χώρια”.
Εγώ θέλω τα δύσκολα “μαζί”.
Τα σημάδια και τις ουλές που ανοίγουν οι θυμωμένες λέξεις μας.
Τα θλιμμένα μάτια που πονάνε από την σιωπή.
Τα ξεραμένα χείλη που μάτωσαν.
Γιατί όλα αυτά, αλλάζουν με το “μαζί”.
Το ανέγγιχτο “χώρια”, αυτό δεν αντέχω..
Κατάλαβες;

Loveletters.gr