Αν το παιδί σου είναι νταής, φταις εσύ!

Αν το παιδί σου ασκεί μπούλινγκ, φταις εσύ!

Θα μπορούσα ίσως να γράψω κι έναν πρόλογο για να νιώσεις καλύτερα. Αλλά δεν θέλω να νιώσεις καλά. Τη μάνα του 15χρονου στην Αργυρούπολη, δεν την προετοίμασε κανένας για να βρει το γιό της κρεμασμένο στο μπαλκόνι.

Οι σπουδές σου μπορούν να είναι όσες θέλουν: μπορεί να τέλειωσες το μαθηματικό με 10, ή τη φιλολογία με 12! Όμως παρ’ το χαμπάρι, το πιο σημαντικό κομμάτι της δουλειάς σου δεν είναι νούμερα, ούτε ρήματα. Το πιο σημαντικό κομμάτι της δουλειάς σου (για το οποίο, δύσμοιρε, κανένας δεν σ’ εκπαίδευσε, κι εσύ νομίζεις πως είναι τόσο εύκολο), είναι να προστατέψεις, να καθοδηγήσεις κάμποσες χούφτες νέους ανθρώπους στην πιο παράξενη κι αγχωτική περίοδο της ζωής τους. Κι ύστερα, αφού το καταφέρεις, μάθε τους αν θες και πώς παραγωγίζουνε, ή τι θα πει ‘Β Αόριστος. Μα μόνο ύστερα.

Καλύτερα έτσι λοιπόν, χωρίς κανένα πρόλογο, για να ‘ναι απ’ την αρχή ξεκάθαρο κι ούτ’ ένας να μην μπερδευτεί:

Ο αυτόχειρας άφησε γράμμα. Μισή ντουζίνα μαλακισμένα του ‘καναν τη ζωή του κόλαση. Κι είναι μισή ντουζίνα μαλακισμένα που πρέπει πια να ζήσουν μια ζωή ολάκερη, κουβαλώντας για πάντα έναν θάνατο στις πλάτες τους. Όμως σ’ αυτή την τραγωδία ο “κακός” δεν είναι ανήλικος. Ο κακός είναι “μεγάλος”. Και τώρα πέφτει από τα σύννεφα, ή ίσως με μπόλικο, παραπανίσιο θράσος, δείχνει κιόλας με το δάχτυλο.

Οι οικογένειες αδιαφορούν ή δεν ξέρουν. Το σχολείο αδιαφορεί ή δεν βλέπει. Η κοινωνία ολόκληρη ταράζεται σαν την κυρία την πλούσια, που ανακαλύπτει ξαφνικά ότι υπάρχουνε φτωχοί στον κόσμο. Κι εγώ γράφω ξανά για πράγματα που ‘χουν γραφτεί τόσες φορές, κι ούτε που νοιάζεται γι’ αυτά κανένας…

Πώς γίνεται να μην ξέρεις ότι ο γιός σου είναι “βαρύ πεπόνι”; Πώς γίνεται να μην βλέπεις ότι ο μαθητής σου δημιουργεί προβλήματα σε κάποιον άλλο μαθητή; Γίνεται, άμα ΔΕΝ ΘΕΣ να ξέρεις. Και γίνεται, άμα ΔΕΝ ΘΕΣ να δεις. Γιατί αν το μπούλινγκ είναι είδηση στην τηλεόραση, η συμπόνια σου φτάνει μέχρι το “κρίμα…” που το λες και μετά τρως μιαν άλλη καραμέλα, και σου φεύγει όλη η πίκρα από το στόμα. Κι όσο το μπούλινγκ είναι μια λέξη σ’ ένα σάιτ, τόσο θα σου ‘ναι εύκολο να λες “σιγά”, και ν’ αμολάς “ανάθεμα” στη νέα γενιά που ‘ναι μυγιάγγιχτη, ενώ εσείς μέσα από ζόρια τέτοια γίνατε “άντρες”.

Ε, κι αφού το πράγμα παραμένει μακριά απ’ τον κώλο σου και δεν χτυπάει την πόρτα του δικού σου του παιδιού, έχεις την άποψη εύκολη και την πετάς αράδα:

“Ε, βέβαια. Τι είμαστε δω, Αμερική ή Αγγλία; Αυτοί δεν μεγαλώνουν τα παιδιά τους σε οικογένειες καλές, γι’ αυτό τους έχουν τους συμβούλους. Άκου με που στο λέω, ξέρω…”.

Λοιπόν μεγάλε, όχι. Δεν ξέρεις, μα νομίζεις ότι ξέρεις κι είσαι γι’ αυτό επικίνδυνος. Οι ψυχολόγοι στα σχολειά δεν είναι πολυτέλεια, ανάγκη είναι. Κι όχι πως έτσι και τους βάλουμε το λύσαμε το πρόβλημα. Για να σωθεί ο γιός σου (ή η κόρη σου) που κάνει νταηλίκια, πρέπει πρώτα εσύ να δεις και να χωνέψεις ότι δεν είσαι “οικογένεια καλή”, πως κάτι κάνεις λάθος. Όμως αν μπει μες στο σχολείο ο σύμβουλος, ίσως και να σωθεί ο γιός του γείτονα. Αυτός που δέχεται όλη μέρα τ’ αποτελέσματα των κόμπλεξ που ‘χεις φορτώσει στο παιδί σου.Γι’ αυτό τον θες τον ψυχολόγο στο σχολείο, ηλίθιε γονιέ ξερόλα, για να μαζέψει τα νερά της δικής σου της πλημμύρας.

Πριν πας λοιπόν για ύπνο σήμερα, τράβα και πάρε το παιδί σου μια αγκαλιά. Δεν είναι αργά, τράβα και δείξε αγάπη στον άνθρωπο που γέννησες. Κι αν είσαι δάσκαλος, πήγαινε αύριο και μίλα του, πλησίασέ το. Μα πριν απ’ όλα, ο,τι και να ‘σαι, πήγαινε μια βόλτα απ’ τον καθρέφτη σου. Και πες το. Κι ανησύχησε. Και παραδέξου. “Αν το παιδί μου ασκεί μπούλινγκ, φταίω εγώ!”.

Και κάν’ το, για να μην έρθει η μέρα που θα γίνει η δικιά σου η οικογένεια το “κρίμα” ή το “σιγά” των άλλων. Γιατί αν γίνει, τότε πια τίποτα δεν μπορείς να σώσεις…