Αλέξανδρος Τσουβέλας – Ταλέντο, Πίστη και Χάρισμα σε Ένα Ονοματεπώνυμο.

Αλέξανδρος Τσουβέλας. Είναι εκείνος ο τύπος που θα κάνεις αναζήτηση στο τικ τοκ και στο you tube. Εκείνος που σε έχει κάνει να γελάσεις πολύ, πάρα πολύ. Βλέπεις ένα βίντεό του και το στέλνεις σε κάποιο φίλο σου, στον άντρα σου, στο παιδί σου. Θέλεις να το μοιραστείς, αυτή την ανάγκη σου δημιουργεί. Ο Αλέξανδρος καταφέρνει να επιβεβαιώσει τον κανόνα που λέει πως η κωμωδία θέλει πολύ καλλιέργεια. Στις παραστάσεις δεν έχει απέναντί σου κάποιον που κάνει αστεία. Δεν είναι τόσο απλό. Ο Βολίνσκι είχε πει πως το χιούμορ είναι ο πιο σύντομος δρόμος από έναν άνθρωπο σε έναν άλλο. Με αυτό ακριβώς το όχημα, ο Αλέξανδρος έχει γίνει δικός μας άνθρωπος. Είναι αλήθεια πως κωμικός κρύβει μια αγωνία που μοιράζεται μέσα από το αστείο και έχει τη μοναδική θειϊκή ιδιότητα του ανθρώπου, το χιούμορ, να συνταράσσει πνευματικά τον ίδιο και το κοινό.  Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε με αυτό το δώρο και τον ευχαριστούμε που δεν αντιστάθηκε στο κάλεσμά του. Enjoy…

Αλέξανδρε καλώς ανταμώσαμε. Οφείλω να καταθέσω πως σε δικά μου πολύ σκοτεινά και δύσκολα, μέσα από το γέλιο και το χιούμορ σου με έχεις λυτρώσει. Αναρωτιέμαι αν εσύ μέσα από αυτό που κάνεις λυτρώνεσαι.

Νομίζω ότι νιώθοντας χρήσιμος παράγοντας μέσα από τα κωμικά στοιχεία και νιώθοντας πως ο άλλος γελάει και ξεχνιέται λυτρώνομαι κι εγώ μέσω αυτού. Έτσι κι αλλιώς η κωμωδία είναι για τον κόσμο, δεν είναι για εμάς. Ό,τι κάνεις, με το οποίο προσπαθείς να έχεις αποδοχή από τον κόσμο και αυτό επιδρά καλά, σε κάνει να έχεις μια συναισθηματική πληρότητα.

Εσύ αυτοσαρκάζεσαι σε σημείο που ο θεατής λέει ‘δεν με πειράζει, ας πει και για μένα τώρα. Γι’ αυτό σε ρωτάω για τη λύτρωση.

Φυσικά… Βέβαια επειδή είμαι στο όριο της εργασιομανίας, και το έχω αντιληφθεί αυτό, αυτό το νιώθω όταν έχω κάνει τη δουλειά μου, δηλαδή όταν έχω τελειώσει την παράσταση κι έχω μπει στο αυτοκίνητο. Δεν λυτρώνομαι εκείνη τη στιγμή αλλά μισή ώρα μετά. Εκείνη τη στιγμή που είμαι στο αυτοκίνητο και έχω πάρει το σάκο μου και τα πράγματα μου (σ.σ πάντα ξεχνάω κάτι πίσω, έναν φορτιστή, μια μπλούζα), κατά την πορεία προς το σπίτι νιώθω ότι υπάρχει μια πληρότητα. Δεν θα το πω ακριβώς λύτρωση γιατί η λύτρωση είναι κάτι πιο μακροπρόθεσμο, το αποζητούμε ύστερα από πολύ κάματο, πολλές δράσεις.

Το κοινό μπαίνοντας στο θέατρο κουβαλάει συναισθηματικά μπαγκάζια. Φεύγοντας οι ίδιες βαλίτσες είναι πιο ελαφριές. Το νιώθεις αυτό;

Ναι το νιώθω αυτό. Είναι μεγάλη μου τιμή που βάζει ο άλλος το χέρι στην τσέπη να με δει. Δεν είναι λαϊκισμός, είναι αλήθεια, γιατί αυτό ανεβάζει την απαίτηση. Είναι αλλιώς κάποιος να βλέπει ένα βίντεο που μπορεί να είναι συμπαθητικό, που μπορεί να είναι μάπα ή πολύ αστείο. Εκεί στο συγχωρεί, στο προσπερνάει, θα δει κάτι άλλο. Στο live προσπαθώ να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό, όχι πάντα με επιτυχία, γιατί απευθύνομαι σε αυτόν τον ένα που μπορεί να σε βλέπει ζωντανά για πρώτη φορά. Θέλω να περάσει καλά για να ξανάρθει ή να πει σε έναν φίλο του πέρασα καλά στον Τσουβέλα. Αν δεν περάσει καλά γι’ αυτόν δεν θα είμαι ποτέ καλός.

Εσύ πως φορτίζεις όμως. On stage δίνεις πάρα πολύ.

Είναι αμφίδρομο. Ο κόσμος είναι powerbank. Έχω μηδενική προετοιμασία για τις παραστάσεις. Είμαι ψυχικά ανέτοιμος. Δεν έχω μια ρουτίνα που θα ακολουθήσω. Θα πιω έναν καφέ, ένα αναψυκτικό, ένα νερό, θα χαζέψω κανένα βιντεάκι…

Εδώ τον διακόπτω… Τι βιντεάκι Αλέξανδρε;

Μαγειρική βλέπω πολύ. Μπορεί και λίγο πριν την παράσταση να βλέπω σεφ. Πως μαγειρεύουν, πως τσιγαρίζουν το κρεμμύδι, γιατί η μπολονέζ λέγεται μπολονέζ και όχι μακαρόνια με κιμά.

Αυτό είναι μια απορία. Γιατί λέγεται Μπολονέζ;

Γιατί πρέπει να βάλεις γάλα και κόκκινο κρασί. (εδώ ανταλλάσσουμε tips για το σωστό μακαρόνι)

Πως κατάλαβες πως αυτό που κάνεις είναι ο προορισμός σου στη ζωή; Ξύπνησες μια μέρα και είπες είμαι κωμικός;

Νομίζω, ούτε αυτό μπορώ να το πω. Ξεκίνησε με το γεγονός ότι ήθελα να εκφραστώ. Ένιωθα ότι κάτι ήθελα να πω. Εντάξει υπάρχει κι ένα μικρό ψώνιο για τους ανθρώπους που είναι μπροστά, αλλά με πήγε. Όταν ξεκίνησα μικρός ραδιόφωνο με πέταξαν κατ’ ευθείαν στα βαθιά, δύο το βράδυ με έξι το πρωί. Ήμουν 23 τότε στο champions 89.2 τη χρονιά 2003-2004. Τότε συνομιλούσα με νταλικέρηδες, με ανθρώπους της νύχτας και κάθε μέρα ήταν ένα μάθημα. Και τώρα βέβαια είναι μάθημα. Επομένως με πήγε μόνο του. Προσπαθούσα να δω τι κάνω λάθος, τι κάνω σωστό, ακόμα το έχω αυτό στο μυαλό μου, και είδα ότι όσο πάταγα γερά στα πόδια μου, μεγάλωνε το ένα, μεγάλωνε το άλλο και έχει φτάσει τώρα σε ένα επίπεδο που είναι μαγικό. Να πηγαίνεις για παράδειγμα στο Λουξεμβούργο και να έχεις 700 ελληνόπουλα να έχουν αγοράσει εισιτήριο.

Το ευχαριστιέσαι;

Ευχαριστιέμαι το γεγονός ότι είμαι στη μία γωνιά των δυτικών προαστίων της Αθήνας και αυτό που ονειρευόμουν έχει αντίκτυπο στην Κοπεγχάγη, στη Στοκχόλμη, στο Βερολίνο. Αν σκεφτείς όλο αυτό το ταξίδι, είναι πασπαλισμένο με μαγεία και ρομαντισμό και αστερόσκονη. Αλλά έχω τόση δουλειά που δεν αφήνομαι. Σκέφτομαι την άλλη μέρα, μπαίνω στην καθημερινότητα. Αλλά όταν έρθει εκείνη η ώρα τα δίνω όλα.

Αναρωτιέμαι αν απολαμβάνεις αυτή την αποδοχή. Αν θα κάτσεις μια στιγμή στο σπίτι σου χαλαρά να νιώσεις όλο αυτό που συμβαίνει.

Όχι δεν θα κάτσω. Δε σημαίνει και κάτι. Αυτό έχει πάει πολύ καλά, δεν ξέρουμε πόσο θα πάει. Προσπαθώ να ανανεώνομαι και χιουμοριστικά αλλά και στα βίντεο και σε ιδέες, είναι ένα πολύ ωραίο concept της ζωής. Όμως για παράδειγμα ακόμα και κάποιος που ρίχνει τσιμεντοκονίες και κάθεται με το αλφάδι και είναι όλα καλά, και πάρει τον εργολάβο και του πει τελείωσα και πληρωθεί θα πάρει την οικογένειά του και θα πάει για παράδειγμα στο μύλο των ξωτικών στα Τρίκαλα. Κι αυτός κάτι έκανε καλά. Δηλαδή τα βλέπω όλα σαν καθημερινότητα. Δεν συγκρίνω τη ζωή μου λέγοντας ότι κάτι φοβερό έχω εγώ σε σχέση με κάποιον άλλο.

Θέλω να μου πεις για την εξουσία του μικροφώνου. Το μικρόφωνο είναι πολύ δυνατό εργαλείο.

Είναι όντως δυνατό εργαλείο το μικρόφωνο αλλά είναι ένα μέσο των σκέψεών μας. Υπάρχει κάποιος λόγος που έχεις ένα μικρόφωνο και που στο εμπιστεύεται κάποιος και σου το δίνει. Αν καβαλήσεις το καλάμι και σκεφτείς ότι είσαι κάποιος Θεός που το έχει, θα στο πάρουν πολύ γρήγορα από τα χέρια και δύσκολα θα στο ξαναδώσουν.

Το πιστεύεις αυτό;

100%

Δηλαδή εκεί πέρα έξω όσοι έχουν μικρόφωνο αξίζουν να το έχουν;

Δεν αντιλέγω ότι μπορεί να υπάρχουν διαπλοκές και παρεάκια που δίνουν μικρόφωνα, μη γελιόμαστε. Αλλά για πόσο; Θα σε ξεβράσει.

Το ελληνικό ραδιόφωνο σήμερα πως σου φαίνεται;

Έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Έχουμε μπει αναγκαστικά στη διαδικασία να παίζουμε πάρα πολλές διαφημίσεις γιατί το ραδιόφωνο ζει εκατό το εκατό από αυτό και τη διαφημιστική πίτα. Δεν ξέρω όμως που μπορεί να οδηγήσει η συνομιλία που έχει ως εξής. “Γεια σας θέλω να κάνω εκπομπή, έχω τελειώσει αυτή τη σχολή. Ωραία, τι εκπομπή θέλεις; Θα ήθελα μια μουσική εκπομπή. Έχω μία τρύπα 4 με 6 την Κυριακή, θες να κάνεις ένα demo; Ναι.” Κάνει το demo λοιπόν και του απαντούν “μας αρέσει πολύ αυτό που κάνεις, και η ενέργειά σου και ο λόγος σου και οι ιδέες σου κτλ. Για την αμοιβή; Φέρε χορηγό”. Αυτό δεν νομίζω ότι θα οδηγήσει παραπέρα το ραδιόφωνο. Είναι σαν αν πυροβολάει τα πόδια του.

Η επικοινωνία που θα έπρεπε να έχει ο παραγωγός με τον ακροατή λείπει; Εσύ το κάνεις.

Το κάνω μέσω μηνυμάτων, το έκανα και παλιά μέσω γραμμών αλλά είναι ανάλογα το ραδιόφωνο, το ύφος και το πλαίσιο. Δηλαδή σε ένα μουσικό ραδιόφωνο ο άλλος θέλει να ακούσει μουσική κι όχι τι θα πω εγώ με τον Μπάμπη από τα Καμίνια. Όμως το βράδυ είναι μια ψυχοθεραπεία γιατί το ραδιόφωνο έχει ακροατές οι οποίοι έχουν ένα αισθητήριο που θα έπρεπε να απασχολεί του μιντιάρχες.

Θα σου άρεσε αν η νέα γενιά έμπαινε στη διαδικασία να ανακαλύψει τι ραδιόφωνο ακούγαμε εμείς στην ηλικία τους;

Όχι θα μου άρεσε να ακολουθήσω εγώ τη νέα γενιά και αυτό που θέλει. Όσο αγαπάμε το παρελθόν και γυρίζουμε πίσω μόνο πληγές ξύνουμε, δεν κάνουμε καλό στον εαυτό μας. Δεν με ενδιαφέρει τι έγινε από εδώ και πίσω. Τα κρατάω για μένα, πορεύομαι με αυτά στη ζωή. Το θέμα είναι τι θα γίνει από εδώ και πέρα.

Πως τα πάει η νέα γενιά γενικά;

Η νέα γενιά θα μας ξεπεράσει όλους σε όλα τα επίπεδα. Όσο κι αν νομίζουμε εμείς ότι κάποιοι είμαστε, και σούπερ κωμικοί θα βγούνε και σούπερ ραδιοφωνατζήδες και σούπερ δημοσιογράφοι. Δεν μου αρέσει να κρίνω. Είναι μια εξέλιξη. Δεν μου αρέσει να συγκρίνω τις εποχές επειδή περνάει ο χρόνος και αναγκαστικά θα σε πονάει το γόνατο όταν βρέχει.

Εσύ τι μουσική ακούς;

Είμαι άσχετος μουσικά. Μπορεί να ακούσω μια μπάντα και να μου αρέσει πάρα πολύ, να μου γαργαλάει την ψυχή, αλλά δεν θα ψάξω να βρω ποιοι είναι. Μου αρέσει στιγμιαία να το ακούω. Μπορεί να ακούσω από Johny Cash, Priestley, Dream Theater μέχρι πανηγύρι στην Ασωπία Θηβών.

Έχεις όμως και ωραία φωνή. Θα τη δεχτείς αυτή τη φιλοφρόνηση.

Πες ότι θα τη δεχτώ. Είναι διαφορετικό να έχεις μια ωραία φωνούλα για λίγο και διαφορετικό να ζεις από αυτό.

Όταν πηγαίνεις στην Άρτα τι γίνεται;

Από το Μεσολόγγι και μετά το αυτοκίνητο βάζει από μόνο του κλαρίνα. Σαν τον κιτ.

Γράφεις κείμενα;

Γράφω λέξεις και ατάκες. Και δεν τις γράφω ακριβώς. Έχω έναν συνεργάτη που του λέω σε ηχητικό «γιαγιά που κάνει αυτό», «πατέρας που κάνει αυτό». Και μου τα στέλνει όλα μαζί τα ηχητικά όταν ξεκινώ να δομώ κάτι γιατί τα ξεχνάω. Στο φανάρι για παράδειγμα, θα πατήσω εγγραφή και θα γράψω κάτι που μου ήρθε.

Γενικά πιάνεις χαρτί και μολύβι να γράψεις;

Όχι είναι πολύ δύσκολο για μένα. Πραγματικά θαυμάζω αυτούς που πιάνουν στυλό, χαρτί και γράφουν ολόκληρες φράσεις και κείμενα. Τους θαυμάζω. Δεν μπορώ να το κάνω.

Υπάρχει ένας στίχος ή κάτι που έχεις διαβάσει και το έχεις κρατήσει γιατί σε έχει τσιγκλίσει μέσα σου;

Είναι μία ατάκα του Jack Nicholson στο About Schmidt που λέει “όταν πεθάνω και πεθάνουν όλοι όσοι με ήξεραν θα είναι σαν να μην υπήρξα ποτέ”.

Πανηγύρι στο χωριό. Θα πας; Θα χορέψεις; Θα πάρεις μικρόφωνο;

Θα πάω. Θα χορέψω. Αλλά μικρόφωνο αν με πιέσουν οι τραγουδιστές. Δεν είμαι από αυτούς.

Σου αρέσουν τα Χριστούγεννα;

Λατρεύω να βλέπω στολισμένα κτίρια, λατρεύω να βλέπω τον κόσμο χαρούμενο. Δεν πρέπει να είμαστε με το ζόρι χαρούμενοι, σε αυτή την τοξική χαρουμενότητα. Μου αρέσει όμως να βλέπω ανθρώπους που χαίρονται τη ζωή, να πίνουν μια σοκολάτα σε ένα καφέ, ντυμένοι με το ζιβάγκο τους, το παλτό τους, να είναι περιποιημένοι. Γι’ αυτό λατρεύω τα Χριστούγεννα. Έχει μια έξτρα επισημότητα. Χριστούγεννα όμως εγώ συνήθως είμαι σε έναν καναπέ, μπορεί να έχω χάσει την κάλτσα μου και να μην την ψάχνω, μου αρέσει να είμαι σπίτι. Δεν μου αρέσει να φέρνω κόσμο όμως στο σπίτι. Μου αρέσει να βγαίνω έξω με τους φίλους μου να τους κερνάω.

Παίρνεις δώρα;

Παίρνω δώρα συνέχεια σε δικούς μου ανθρώπους και εκτός Χριστουγέννων Φουλ! Παίρνω δώρα για τη σύντροφό μου χωρίς επέτειο. Απλά περνάω έξω από το μαγαζί, μου αρέσει και το παίρνω.

Εσένα σου κάνουν δώρα;

Όχι τόσα αλλά δεν το έχω ανάγκη. Δεν σκέφτομαι γιατί δεν μου πήραν δώρο.

Ποιο είναι το πιο ωραίο δώρο που σου έχουν πάρει;

Ένα πάρα πολύ ωραίο ρολόι!

Έλληνες κωμικοί που αγαπάς;

Ήθελα να έχω χρόνο να δω open mic τα παιδιά που δοκιμάζουν κείμενα πεντάλεπτα και ανεβαίνουν στη σκηνή. Είναι φοβερό. Εντωμεταξύ όταν πάω να δω κάποιον είτε θεατρική παράσταση, είτε κωμωδία, είτε stand up, λέω πρέπει να είναι τρελός αυτός που το κάνει αυτό. Εκεί βλέπω πως δεν πρέπει να είμαι και πολύ καλά για να κάνω αυτή τη δουλειά. Από Έλληνες κωμικούς ο αγαπημένος μου είναι ο Σωτήρης Μουστάκας. Είναι ο κορυφαίος Έλληνας κωμικός για μένα. Τον έχω δει από κοντά και έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό για κάποιες λεπτομέρειες, που καταλάβαινα εγώ πιτσιρικάς, και για μία σύνδεση που είχε παράλληλα από αυτά που λέγε με το κοινό. Δηλαδή έλεγε το κείμενό του αλλά παράλληλα έμπαινε και έβγαινε από το ρόλο του. Ο κόσμος αγαπούσε αυτόν όχι το ρόλο του. Αυτά τα βλέμματα με το κοινό τα θυμάμαι. Τότε πήγαινα κρυφά από τους γονείς μου με το λεωφορείο να τον δω. Τι να τους έλεγα; Δεν προερχόμουν από μία οικογένεια που είχε σχέση με το θέατρο ή την  τέχνη.

Η οικογένεια όμως δεν σου έβαλε τρικλοποδιά σε αυτά που ήθελες να κάνεις.

Όχι. Δεν μου έβαλε ποτέ τρικλοποδιά. Δεν μου είπε ποτέ δεν θα το κάνεις αυτό. Δεν επέτρεψα κιόλας εγώ σε κανέναν να μου βάλει τρικλοποδιά. Μπορεί να μου έλεγαν κάποιοι συγγενείς τι βλακείες είναι αυτές που ασχολείσαι. Ξέρεις, το ρατσισμό της καθημερινότητας… Πότε θα παντρευτείς , πότε θα κάνεις παιδιά, έχω ένα παιδί κάνε κι άλλο, έχω δύο κάνε τρίτο το έχω παίξει over 2.5, τα μαλλιά έτσι δεν σου πήγαιναν, χόντρυνες. Όλα αυτά. Ότι πιο τοξικό είναι ο ρατσισμός της καθημερινότητας του οικογενειακού τραπεζιού.

Είναι το κλασσικό κοινωνικό στερεότυπο.

Ναι, κι αυτό το στερεότυπο έχει διαλύσει ζευγάρια, σπίτια και οικογένειες και καριέρες. Και ανθρώπους ευάλωτους με ευθραστότητα τους έκανε ακόμα πιο εύθραυστους και ευάλωτους.

Εσύ ακολουθείς κάποια κοινωνικά στερεότυπα; Παίρνεις κάποια από αυτά ως αξίες;

Το κλασσικό που θυμάμαι πάντα είναι τους πατεράδες να καλούνε σπίτι ανθρώπους χωρίς να ειδοποιούν τις μανάδες. «Πέμπτη θα ‘ρθείτε σπίτι». Και μετά έκαναν ανακοίνωση στη μάνα «Πέμπτη περιμένουμε τους κουμπάρους με τα παιδιά, θα ψήσω εγώ, δε θα σε υποχρεώσω να κάνεις κάτι». Κι έψηνε κι έλεγε «σαλάτες, πατάτες, κανένα τυροπιτάκι, τζατζίκι». Εντωμεταξύ αυτός έπινε μπύρες κι έψηνε. Ψηνόταν μόνο του το παϊδάκι. Και μετά έλεγε «Άμα δεν ήμουν εγώ σκατά θα τρώγατε». Όλο αυτό έβαζε τη γυναίκα σε ένα υποτακτικό ρόλο.

 

Προσπαθώ να είμαι συνεπής απέναντι σε αυτό που με έχουν εμπιστευτεί. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ίδιον συνδρόμου κατοχής από τους γονείς που δούλευαν. Δεν έχω κάποια ανασφάλεια. Όλο αυτό κάποια στιγμή θα πέσει, θα συμβεί κι αυτό. Και τι έγινε;

 

Δεν μαζεύεται όμως πλέον η ελληνική οικογένεια έτσι αυθόρμητα…

Τώρα είναι πολύ δύσκολο. Παλιά θυμάμαι ότι δούλευε ένας στο σπίτι και είχαν εξοχικό και σπίτι και δύο αμάξια, τώρα δουλεύουν όλοι μαζί και 11 του μηνός δεν έχουν λεφτά. Πολύ ωραία η εποχή.

Αλέξανδρε εσύ από το 2004 που μπήκες σε όλο αυτό δυναμικά, άλλαξες; Εξελίχθηκες;

Ναι, βλέποντας τον εαυτό μου πριν τέσσερα-πέντε χρόνια και ραδιοφωνικά και στο stand up, νομίζω πως τώρα είμαι καλύτερος. Βέβαια ο κόσμος σου δίνει την ώθηση. Αν συνέχιζα να έχω 7 άτομα, 18, 30… Έχω παίξει με όλα αυτά. Αλλά όλα αυτά είναι ένα μάθημα. Έχω όμως πάρα πολύ καλή μνήμη και θυμάμαι πάρα πολύ καλά αυτές τις βραδιές που είχα 10, 20 άτομα. Ο κόσμος έμπαινε μέσα, έπεφτε το ρεύμα. Μικρόφωνα από παιχνιδομάγαζα. Και μου έλεγαν «Τι ήθελες να σου φέρω, επαγγελματικά; Πως θα βγω;». Όλη αυτή τη διαδικασία τη θυμάμαι πάρα πολύ καλά.

Αυτές οι αναμνήσεις σε ζυμώνουν;

Τις παίρνεις αυτές τις εμπειρίες και προσπαθείς κάποια να τα κρατήσεις, κάποια να τα κάνεις αστεία. Καμιά φορά περνάω από ένα μέρος και θυμάμαι κάτι, χαμογελάω μόνος μου. Δεν το πολύ μοιράζομαι.

Πως ξεκουράζεσαι;

Όπου με αφήσεις κοιμάμαι. Έχω μια ειδική σχέση με τον ύπνο. Όταν θα πάω για ύπνο δεν θα πω έχω να κάνω αυτό, έχω να κάνω εκείνο και κοιμάμαι μετά από μία ώρα. Σβήνω. Μου αρέσει Σάββατο πριν την παράσταση να κάτσω πέντε- έξι ώρες να δω μπάσκετ, ποδόσφαιρο. Χαλαρώνω.  Μπορεί να με βλέπει ο κόσμος παντού, Tik Tok , you tube, και μπερδεύεται. Σου λέει αυτός είναι παντού. Αυτά όμως τα έχουμε γυρίσει, παίζουν και ξαναπαίζουν. Ταυτόχρονα δουλεύω κάτι άλλο. Επίσης είναι και ανάλογα την περίοδο. Μπορεί να είμαι τέσσερις μήνες στην τσίτα και ένα μήνα πιο χαλαρά.

Έχεις πάντως μια εργασιομανία και μια τελειομανία.

Προσπαθώ να είμαι συνεπής απέναντι σε αυτό που με έχουν εμπιστευτεί. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ίδιον συνδρόμου κατοχής από τους γονείς που δούλευαν. Δεν έχω κάποια ανασφάλεια. Όλο αυτό κάποια στιγμή θα πέσει, θα συμβεί κι αυτό. Και τι έγινε;

Αυτό το σύστημα της showbiz είναι στο πλαίσιο της ψωροκώσταινας;

Δεν συμφωνώ. Όλο αυτό το πιο χαλαρό, το πιο επιδερμικό που δεν εμβαθύνει είναι παγκόσμιο. Όλα τα κανάλια, Αγγλία, Αμερική, Ισπανία, Ιταλία έχει πιο εύπεπτα shows αλλά έχει και μυθοπλασία, έχει και κάποια reality τα οποία δεν νομίζω να έρθουν στην Ελλάδα. Ειδικά αυτό που είναι γυμνοί οι άλλοι και περπατάνε. Δεν ξέρω αν θα φτάσουμε εκεί νομίζω όμως πως όλα κάνουν τον κύκλο τους. Και reality που τώρα είναι στο full θα πέσουν γιατί θα βαρεθεί ο κόσμος και θα βγει κάτι άλλο. Το θέμα είναι ότι δεν δίνει εύκολα η τηλεόραση ευκαιρίες σε πιο νέο κόσμο. Η τηλεόραση έχει μια ανάγκη να νιώθει ασφάλεια, φοβάται και το διαδίκτυο και καμιά φορά υποτιμά και τα παιδιά του διαδικτύου. Βέβαια τα πάντα τα βλέπεις στο ίντερνετ. Απλά η τηλεόραση κρατιέται ακόμα από τους μεγάλους χορηγούς που είναι άνθρωποι σε πιο μεγάλες ηλικίες, σε θέσεις και πόστα. Αυτό αργότερα σιγά θα ισορροπήσει. Ίσως πιάνω έναν παλμό ίσως κάνω και λάθος.

Τι ετοιμάζεις τώρα;

Έχω βγάλει σνίτσελ με πουρέ γλυκοπατάτας. Τι ετοιμάζω; Είναι οι «Οδηγίες χρήσης» στη Novibet,ο  Sport Fm, ο HAPPY 104 ο οποίος δομείται και η μεγάλη περιοδεία στο εξωτερικό από Μάρτιο. Είναι μεγάλο το ταξίδι της περιοδείας, απαιτητικό, κάθε μέρα αεροπλάνο, οδήγηση, διπλές παραστάσεις. Θα είναι εξαντλητικό αλλά είμαι έτοιμος. Πέρυσι οι παραγωγοί μου έλεγαν «τέταρτη, πέμπτη μέρα ίσως είσαι κουρασμένος». Τους λέω θα σας πω κάτι, θα σέρνεστε πίσω μου κι εγώ θα περπατάω μπροστά ακόμα και την τελευταία μέρα. Όπερ και εγένετο. Εγώ ήμουν σε υπερένταση το βράδυ, ήθελα να πάω για ποτό και μου έλεγαν έχουμε να κάνουμε ταξίδι τρεις ώρες στην Φρανκφούρτη. Δεν θα ξεχάσω το Μάντσεστερ- Λονδίνο- Λιβαδιά. Είχε κάτσει αυτό το πρόγραμμα.

Τελευταία ερώτηση γιατί θέλω να σε τσιγκλίσω. Έχεις μια χρονομηχανή! Που γυρνάς, γιατί και τι κάνεις;

Έχω την χρονομηχανή και γυρνάω στον κύριο Χρήστο, όταν ήμουν δεκάξι κι έπαιζα στον Ηρακλή Περιστερίου μπάσκετ. Μου λέει τότε να σε αναλάβω να ‘ρθεις στον σπόρτινγκ να παίξεις, γιατί ήμουν έτσι συνεπής και ψηλός για play maker. Ήταν κάτι που πίστευα ότι θα το καταφέρω αλλά με κέρδισαν άλλοι τομείς της ζωής. Θα ήθελα λοιπόν να είμαι εκεί, να τα δώσω όλα, να το προσπαθήσω. Να κάνω κάτι άλλο τελείως. Εκεί γυρίζω.

 

Βρείτε τον Αλέξανδρο εδώ στο insta & στο www.tsouvelas.gr

Ακούστε το πρώτο τραγούδι “Ψάχνω μια γυναίκα” (Προβατίνα). Το πρώτο από τη νέα, επική του σειρά “Με τα Πανηγύρια”, όπου σε κάθε επεισόδιο ένα ολοκαίνουριο, αυθεντικό τραγούδι έρχεται να ξεσηκώσει, να ανεβάσει κόσμο στα τραπέζια και να γράψει ιστορία!