Άκου

Γράφει ο Δημήτρης Νομικός
Άκου!
Ένας ψίθυρος σιγανός πάντα συνοδεύει το νερό στην πορεία του μέσα στο ποτάμι.
Ένα θρόισμα από τη βλάστηση πάντα θα ξεφύγει και τις πιο απάνεμες μέρες.
Ένα τρίξιμο στα κλαδιά θα προδώσει τη ζωή που μέσα τους αυξάνει.
Ένα βότσαλο που θα ροβολήσει στα ξαφνικά, θα τονίσει ότι η ζωή είναι παρόν.
Άκου!
Η παραλία πάντα ζωντανεύει από τον παφλασμό της ακροθαλασσιάς.
Οι ουρανοί κάθε μέρα γιορτάζουν από τα κελαηδήματα των πουλιών.
Αναμοχλεύεται η γης από τα έντομα που την ανακατατάσσουν.
Ακόμα και το κουφάρι δίνει ζωή στα σερνόμενα και τα πετούμενα ετούτου του κόσμου.
Άκου!
Δεν υπάρχει φυγή χωρίς να έχει προηγηθεί ο ερχομός.
Δεν υπάρχει πηγαιμός χωρίς το ξεκίνημα.
Δεν υπάρχει νέα αρχή χωρίς ένα κολασμένο τέλος.
Δεν υπάρχει επιστροφή χωρίς να κλείσει ο κύκλος.
Άκου!
Όχι λόγια, αυτά μόνο περιγράφουν.
Όχι εικόνες, αυτές δείχνουν μόνο ότι απομένει για το μάτι.
Όχι ήχους, αυτοί κάνουν πολύ θόρυβο.
Όχι μυρωδιές, αυτό είναι το άρωμα που περισσεύει από την ουσία.
Άκου!
Ένας ψίθυρος είναι, που νομίζεις ότι βγαίνει από τα έγκατα αυτού του κόσμου.
Ένας ψίθυρος που γεμίζει τα ουράνια κάνοντας τους αγγέλους να τραγουδούν.
Ένας ψίθυρος που βγαίνει από κάθε μήτρα η οποία φέρνει μια νέα ζωή.
Ένας ψίθυρος που μοιάζει με τον τελευταίο ρόγχο πριν την αποχώρηση.
Άκου!
Σώπασε για να συγκεντρωθείς και να τον συλλάβεις.
Μείνε ακίνητος, ξεγλιστράει μέσα στην κίνηση.
Δεν συχνάζει στα πολύβουα και τα βροντερά μέρη.
Απεχθάνεται τους συλλογισμούς και τον άτακτο νου.
Άκου!
Τον ακούει ένα μικρό παιδάκι που γυρνάει ξαφνικά χωρίς λόγο το κεφαλάκι του!
Τον ακούει μια μάνα χιλιόμετρα μακριά από το τέκνο της που την αναζητεί!
Τον ακούει ένας νιος κάθε που αντρώνεται κόβοντας το λώρο της εφηβείας!
Τον ακούει κάθε θυγατέρα μυρίζοντας το τριαντάφυλλο του αγαπημένου της!
Άκου!
Δεν θα τον βρεις στη γης αν ψάχνεις, αλλά από τα σωθικά της αναβλύζει.
Δεν θα έρθει από τα βουνά, αλλά οι κορυφές τους έχουν φτιαχτεί από αυτόν.
Δεν θα τον μυρίσεις στις θάλασσες, και όμως κρατάει ενωμένους τους ωκεανούς.
Δεν θα τον ακούσεις από τους ουρανούς να κατεβαίνει, αλλά στα σύμπαντα αντηχεί.
Άκου!
Σου ψιθυρίζει σε κάθε ανάσα ανανεώνοντας τη ζωή μέσα σου.
Σου ψιθυρίζει σε κάθε σιωπή σου προσδιορίζοντάς σου το νόημα.
Σου ψιθυρίζει σε κάθε πεθαίνω σου γεννώντας απαρχής την ύπαρξη.
Σου ψιθυρίζει σε κάθε κενό σου δείχνοντάς σου την πληρότητα.
Άκου!
Είναι μια βουή τόσο αθόρυβη, όσο η μουσική που παίζει η φύση χωρίς όργανα.
Είναι ένας παλμός τόσο εσωτερικός, που σε κρατάει ξάγρυπνο τα βράδια.
Είναι μια ουσία τόσο αέρινη, που βρίσκεται μέσα στο κάθε τι δένοντάς το.
Είναι ένας βόμβος τόσο σταθερός, που κρατάει το σύμπαν σε συνοχή.
Άκου!
Το ακούς;
Ακούς που σε καλεί δείχνοντάς σου τα μονοπάτια ανάμεσα στις φλόγες;
Ακούς που σου φωνάζει να ανοίξεις την καρδιά σου εκεί που με χαρά σε αποδέχονται;
Ακούς που σε ενθαρρύνει να τραβήξεις για τη χιονισμένη κορφή;
Ακούς που σου ανοίγει δρόμους μέσα στα κατσάβραχα των σκοταδιών;
Το ακούς;
Πονηρό καθώς είναι, καραδοκεί να σου μιλήσει πάνω στις παύσεις σου.
Καθοδηγεί τη δράση σου μυστικά, μέσα από το πάθος των κυττάρων σου.
Σε δοκιμάζει με τα αντίθετα, καθώς αντιπαλότητα αυτό δεν έχει.
Σε αφήνει ελεύθερο να το επιλέξεις, και αν το κάνεις, να ελευθερωθείς.
Το ακούς;
Και αν δεν το ακούς, μέσα σου θα φωλιάζει καθώς να σε εγκαταλείψει ποτέ δεν μπορεί.
Και αν δεν το ακούς, θα σε φυλάει σεβόμενο την απόφασή σου, γιατί παιδί του είσαι.
Και αν δεν το ακούς, θα σου επαναλαμβάνει τη ζωή σου μέχρι να το καταλάβεις.
Και αν δεν το ακούς, θα σε αγκαλιάσει με περισσότερο πάθος, γιατί αυτό ξέρει να κάνει.
Το ακούς;
Άκου!
Ένας ψίθυρος είναι που φωλιάζει μέσα του η πλάση όλη.
Τίποτα δεν υπήρχε πριν από αυτόν και τίποτα δεν θα υπάρξει ποτέ χωρίς αυτόν.
Πάλλεται μοναχικός αλλά και τόσο ολοκληρωμένος, επειδή κατακλύζει τα πάντα.
Οι άνθρωποι έμαθαν να τον αποκαλούν ΑΓΑΠΗ.
Άκου! Σσσστ!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
Δημήτρης Νομικός συγγραφέας