Αδερφική Ζήλεια: Ανησυχώ ή είναι φυσιολογική;

Είναι φυσιολογική η αδερφική ζήλια;
Πως μπορούν να την αντιμετωπίσουν οι γονείς;
Που μπορούν να απευθυνθούν εάν ανησυχήσουν;

Πολλές φορές οι γονείς ανησυχούν όταν διακρίνουν σημάδια ζήλιας μεταξύ  αδερφών.

Μήπως θα ήταν χρήσιμο να έκαναν και οι ίδιοι μια αναδρομή στο παρελθόν με τα δικά τους αδέρφια, ώστε να απενοχοποιηθούν και να καταλάβουν καλύτερα τα παιδιά τους;

Η ζήλια είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα που το βιώνουν  τα παιδιά ειδικά στην ηλικία 2-4 ετών, αφού βρίσκονται ακόμα σε εγωκεντρικό στάδιο και πιστεύουν ότι ο κόσμος γυρνάει αποκλειστικά γύρω τους.

Τα παιδιά μπορούν να εκδηλώσουν το συναίσθημα της ζήλιας με  τρεις κύριες συμπεριφορές:

1. Επιθετικότητα. Το  παιδί που ζηλεύει εκφράζει σωματική-λεκτική βία απέναντι στο μέλος που ζηλεύει ή ακόμα και προς τους γονείς.
2. Προσκόλληση. Ξαφνικά το παιδί παρουσιάζει άγχος αποχωρισμού από τους βασικούς φροντιστές και δεν θέλει να τους αποχωριστεί για να πηγαίνει σε μέρη που μέχρι πρότερος απολάμβανε.
3. Παλινδρόμηση. Το παιδί ενώ έχει αποθηλάσει, έχει κατακτήσει να μην χρησιμοποιεί πάνα, μπιμπερό και πιπίλα γυρνάει πάλι πίσω σε αυτές τις συμπεριφορές.

• Μην συγκρίνεται τα παιδιά! Να θυμάστε ότι κάθε παιδί είναι μοναδικό και διαφορετικό, έχει τις δικές του δυνατότητες και αδυναμίες. Προσπαθήστε, να μην  επιτρέπετε και σε άλλους τη σύγκριση.
• Προετοιμάστε όσο  καλύτερα μπορείτε το μεγάλο αδερφάκι για την προσέλευση του νέου μέλους. Δώστε του αρμοδιότητες για τη φροντίδα του και εξηγήστε του ότι το μωρό χρειάζεται φροντίδα.
• Μην δίνετε ένταση στα συμπτώματα. Κάποιες φορές τα παιδιά θέλουν να τραβήξουν την προσοχή μας και όσο τα καταφέρνουν συνεχίζουν!
• Προσπαθήστε να περνάτε αποκλειστικό χρόνο με τα παιδιά. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ο γονιός να κατορθώνει να βρίσκει έστω ένα μικρό χρόνο για να περάσει αποκλειστικά με το κάθε παιδί. Το παιδί νιώθει ξεχωριστό και λαμβάνει όλη την αγάπη άνευ όρων!
• Αφήστε τα παιδιά να λύσουν μόνοι τις διαφορές του. Μην παίρνεται θέση υπέρ του ενός παιδιού. Συνήθως οι γονείς ρίχνουν τις ευθύνες στο μεγαλύτερο ξεχνώντας όμως ότι και το μεγαλύτερο αδερφάκι είναι παιδί. Παρεμβαίνετε μόνο, όταν υπάρχει χειροδικία!
• Τα λόγια πληγώνουν. Προσπαθείτε να χαρακτηρίσετε την πράξη και όχι τη συμπεριφορά του παιδιού.
• Συζητήστε  με το παιδί που ζηλεύει για να εκφράσει πως νιώθει και προσπαθήστε να ικανοποιήσετε τις ανάγκες του στο μέτρο του δυνατού. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να το ακούσετε.