Damnation Project” απευθυνόμαστε σε ανθρώπους με γούστο”
Damnation Project
Επιμελεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Ποια είναι η φιλοσοφία της μπάντας;
Να παίζουμε καλή μουσική, χωρίς ταμπέλες και περιορισμούς. Να δημιουργούμε κάθε 2-4 χρόνια ένα καλό άλμπουμ και να προσπαθούμε να το επικοινωνήσουμε στο κόσμο για να γίνει και αυτός κοινωνός της φιλοσοφίας μας.
Ποιες είναι οι μουσικές σας επιρροές;
Από πού εμπνέεστε τους στίχους σας και σε ποιους απευθύνεστε;
Οι επιρροές είναι τόσες πολλές και τόσο διαφορετικές που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Από κλασικό ρόκ, κλασικό 70s prog, μελωδικό μέταλ των 90s και 00s, μέχρι ελληνική παράδοση αλλά και blues, funky, jazz, post rock, γενικά οτιδήποτε μπορεί να μπει στη παλέτα. Οι στίχοι συνήθως είναι πραγματικές ιστορίες ή και φανταστικές που εμπνέονται από πραγματικά γεγονότα. Θα ήθελα να πιστεύω ότι απευθυνόμαστε σε ανθρώπους με γούστο…
Με ποιόν τρόπο προωθείτε τη μουσική σας και τί ευκαιρίες σας δίνονται για συναυλίες;
Κυρίως μέσω διαδικτύου. Social media, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις, you tube, και φυσικά μέσω όλων των πλατφόρμων πώλησης μουσικής. Στις συναυλίες οι μουσικοί έχουν την ευκαιρία να γίνουν ένα με το κοινό, να προσπαθήσουν να μεταφέρουν στο κοινό το συναίσθημα, και φυσικά να έχουν και κάποιοι οικονομικό όφελος. Πλέον μόνο από τις συναυλίες οι μουσικοί κερδίζουν χρήματα. Τέλος, οι συναυλίες για μένα, είναι το «διαγώνισμα» της μπάντας που δίνει σε τακτά χρονικά διαστήματα, και στα οποία πρέπει να πάρει άριστα σε θέματα τεχνικής, δεσίματος , εκτέλεσης και επικοινωνίας μεταξύ των μελών.
Η πειρατεία σκότωσε τη μουσική ή η αδηφαγία των δισκογραφικών εταιριών;
Νομίζω ήταν ένα συνδυασμός. Μπορεί να λέμε ότι είναι πολύ καλύτερα τώρα που η μουσική είναι ελεύθερη και ο καθένας μπορεί ανεξάρτητα να κυκλοφορήσει επίσημα τη μουσική του στο διαδίκτυο και στις πλατφόρμες, αλλά προσωπικά θα ήθελα να υπάρχει και το δίκτυο που υπήρχε στα 80s, όπου κυνηγοί ταλέντων σκάναραν τις μουσικές σκηνές για να βρουν το next big thing και μετά το προωθούσαν και το στήριζαν οικονομικά μέχρι να βρει το δρόμο του. Οι εταιρίες πλούτιζαν, αλλά υπήρχε και η ευκαιρία σε κάποιους που σήμερα δεν θα γίνονταν ποτέ μεγάλοι, να γίνουν τεράστιοι, και να επηρεάσουν τη μουσική ιστορία μια για πάντα. Φαντάζεστε τη μουσική σήμερα χωρίς να είχαν ανακαλυφθεί ποτέ ονόματα όπως οι Elvis, Led Zeppelin, Beatles, Pink Floyd, Guns n Roses, Nirvana;
Πιστεύετε ότι αυτή η εξέλιξη στον τρόπο διακίνησης της μουσικής έκανε καλό ή κακό στον χώρο;
Και τα 2. Το κακό είναι ότι χάθηκε η ευκαιρία για κάποιον μικρό να γίνει μεγάλος, τουλάχιστον μέσω εκείνου του δικτύου που περιέγραψα πριν. Το καλό είναι ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε να γίνει μεγάλος σήμερα, μέσω όμως ενός άλλου, πολύ πιο πολύπλοκου δικτύου, που περιλαμβάνει άσχετα, όμως, με τη μουσική πράγματα, με τα οποία δε συμφωνώ. Ζούμε στην εποχή του διαδικτύου, των social media, της εμφάνισης, του φαίνεσθε, του like, subscribe n follow, και όλου αυτού. Συχνά για να κλείσω κάποιο live ας πούμε, πρέπει να παρουσιάσω youtube views, followers και likes, πράγματα άσχετα με τη μουσική, με το πόσο καλός μουσικός είμαι, πόσο καλά θα παίξω, πόσο αφοσιωμένος είμαι σε αυτό που κάνω κλπ. Μετράει μόνο το ποιος πουλάς ότι είσαι στο μικρόκοσμο του διαδικτύου. Καταλαβαίνω ότι το εκάστοτε μαγαζί θέλει να τσεκάρει τo πόσο δημοφιλής είσαι, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι, δουλειά του μουσικού είναι να παίξει άψογα, και δουλειά του μαγαζιού είναι να φέρει το κόσμο εκεί, με το κατάλληλο promotion… Πόσο συχνά απαντάμε εμείς οι μουσικοί σε χαζές ερωτήσεις τύπου «πόσο κόσμο θα φέρεις;». Αυτό υπήρχε, αλλά πλέον με τη ζυγαριά των follow and likes, έχει πάει σε άλλο επίπεδο…
Έχετε επιβεβαιωθεί ποτέ για κάποιες επιλογές σας;
Επιβεβαιώθηκα προσωπικά που άφησα την Αθήνα και μετακόμισα στην Καβάλα προ 12 ετών. Εδώ έχω παίξει κοντά στα 100 live μέσα σε 6-7 χρόνια, και πάλι με ελάχιστα τα τελευταία χρόνια λόγω covid. Είχα την ευκαιρία να παίξω σε τρομερά φεστιβάλ μέσα στη φύση, και να έχω στη πλάτη μου τρομερούς μουσικούς, πραγματικούς επαγγελματίες και δασκάλους. Στην Αθήνα παίζει πολύ ερασιτεχνισμός, γιατί πραγματικά επειδή έχει πολύ κόσμο, όποιος γρατζουνάει μια κιθάρα θέλει, και νομίζει ότι μπορεί να φτιάξει μία μπάντα και να παίζει στα μαγαζάκια δωρεάν για να ρίξει κάνα κοριτσάκι. Όλο αυτό χαλάει τη πιάτσα, όμως και δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο που δεν σε αφήνει να δεις τη μουσική πιο σοβαρά, πιο επαγγελματικά.
Αν είχατε την δυνατότητα να γυρίζατε τον χρόνο πίσω, τί θα αλλάζατε;
Θα έκανα καλύτερη παραγωγή στο πρώτο άλμπουμ. Δεν θα έκανα τόσο μεγάλο διάλειμμα μετά το 2015. Θα έκανα αρκετά videos.
Έχετε βγάλει χρήματα από τη μουσική;
Ναι δεν έχω παράπονο. Αλλά όχι από τους Damnation Project, παρά ελάχιστα.
Ασχολείστε με κάτι άλλο εκτός από τη μουσική;
Επαγγελματικά ναι, είμαι πτυχιούχος λογιστικής και εργάζομαι πάνω στη λογιστική επιστήμη. Ερασιτεχνικά με χίλια 2 πράγματα. Γενικότερα όμως με αθλητισμό. Μου αρέσει να αθλούμαι και να δοκιμάζω νέες προκλήσεις σε σώμα και μυαλό.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Ο επερχόμενος δίσκος;
Ελπίζω πολλά λάιβ, που μας έχουν λείψει λόγω πανδημίας και ένας επερχόμενος δίσκος τη νέα χρονιά, έκπληξη!
Πείτε μου ένα σημείο ορόσημο για την πορεία της μπάντας και ένα ταξίδι που έμεινε βαθιά χαραγμένο στη μνήμη σας.
Ορόσημο θα έλεγα ήταν όταν μετακόμισα στη Καβάλα και μετέτρεψα τη μπάντα σε one man project, έχοντας session μουσικούς. Ταξίδια δεν προλάβαμε να κάνουμε αρκετά αλλά μπορώ να πω πως περάσαμε υπέροχα σε όλες τις πόλεις που παίξαμε εκτός Καβάλας, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, το κοινό μας υποδέχτηκε ιδιαίτερα ζεστά. Ξάνθη, Σέρρες και Κομοτηνή είναι στη καρδιά μου!
