90s για πάντα μωρό μου (part 1)

Επιμέλεια άρθρου Ντέμη Ρούσσα

 

Έλα να μαζευόμαστε για τη χρονομηχανή. Καλώς ήλθατε σε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, στην δεκαετία των 90s, την εποχή που τα μαλλιά ήταν μακρύτερα, τα κομπιούτερ ακόμα μεγαλύτερα και οι καρδιές μας γεμάτες με τραγούδια Backstreet Boys και Spice Girls! Προετοιμαστείτε για ένα άρθρο γεμάτο νοσταλγία, χιούμορ, και μια δόση ειρωνείας για την αγαπημένη μας δεκαετία.

Αν ήσασταν παιδί τότε, σίγουρα αναρωτιέστε πώς καταφέρναμε να επιβιώνουμε χωρίς κινητά και internet. Εντάξει, είναι προφανές ότι μπορούσαμε! Αφού είχαμε τα ατάρια καλέ και άπειρες ώρες στο φιδάκι στο Nokia 3310, πώς να βαρεθούμε; Έβγαινες σην πλατεία και ήξερες, και από την καλή και από την ανάποδη, πως μόλις τα φώτα ανάψουν έπρεπε να τρέξεις πίσω σπίτι. Αν όχι ερχόταν η μάνα στην πλατεία και αυτό δεν ήταν ποτέ καλό. Ακόμα κι αν έπαιζες εφτάπετρα ή λάστιχο ή ρολό στην μπασκέτα και ήσουν οριακά να πάρεις τον αγώνα έπρεπε να τα παρατήσεις όλα και να εξαφανιστείς γιατί η μάνα δεν αστειευόταν.

Κάνοντας ανασκαφή στις φωτογραφίες της εποχής απλά αναρωτιέμαι πως γίνεται να μοιάζαμε 30χρονοι από τα 10 μας. Όλοι μας φορούσαμε εκείνες τις φόρμες με το λευκό και μπλε πλάι ή τα φωσφοριζέ λαχανί και πορτοκαλί. Μην κάνεις πως δεν θυμάσαι, Αυτές με τα κουμπιά καλέ που τις έβαζες πάνω από το τζιν για να μην πάρεις απουσία στη γυμναστική. Θυμήθηκες τώρα; Να σχολιάσω και τα κάργκο με τις 47 τσέπες; Εκεί μέσα μπορούσες  να βρεις από την κλειδαριά του ποδηλάτου σου μέχρι το φαγητό για το διάλειμμα. Τώρα που είπα φαγητό. Αυτά τα κυλικεία στο σχολείο ήταν μαγικά. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το σάντουιτς ζαμπόν, τυρί, κέτσαπ, πατατάκια στικ; Αυτό το ψημένο σαντουιτσάκι που έλεγες στον κολλητό, «Φέρε μια δαγκωνιά ρε» και του έτρωγες το μισό. Καλά για τα αναψυκτικά δεν θα το συζητήσω. Όπου σε πετύχαιναν τα ρεμάλια οι φίλοι σου γινόταν η μάχη του καλαμακίου, όχι της περιοχής. Εκείνης που σου άρπαζαν το πλαστικό, τότε, καλαμάκι και σου έπιναν τη μισή κοακόλα. Τραύματα τώρα, όχι αστεία.

Και φυσικά ’90s χωρίς μουσική δεν υφίσταται. Τα boy bands ήταν στο αποκορύφωμά τους. Κάθε παιδί είχε το αγαπημένο του συγκρότημα και έκανε υπερβολικά χειρονομίες προσπαθώντας να μιμηθεί το χορό των Backstreet Boys. Και φυσικά, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τα κορίτσια. Οι Spice Girls μας έμαθαν πώς να φορέσουμε το πιο χαμηλοκάβαλο παντελόνι που έσκυβες και κερνούσες υδραυλικό outfit τον κόσμο και να νιώσουμε υπερήφανες για αυτό! Θα επανέλθω με τη μουσική σε επόμενο άρθρο γιατί είναι αδύνατο να μιλάς για τα συναισθήματα της εποχής χωρίς τα ακούσματα της εποχής. Hit me baby one more time λοιπόν και θα ξαναχτυπήσω.

-Τι εννοείς Βίρνα;

-Ο Αλέξης έχει εξαφανιστεί Γιάγκο.

-Τι εννοείς ο Αλέξης έχει εξαφανιστεί Γιάγκο;

-Τι δεν καταλαβαίνεις ρε Γιάγκο. Την έκανε, άμπερ αλέρτ, εξαφανιζόλ, έγινε καπνός.

Αυτό απαντούσες εσύ φωναχτά βλέποντας τις στιχομυθίες του Γιάγκου Δράκου στη Λάμψη κάθε απόγευμα μετά το «Καλημέρα ζωη» , το «Σάντα Μπάρμπαρα», το «Τόλμη και γοητεία», (όσο διαβάζεις πάρε και το χάπι για τη χοληστερίνη, μην ντρέπεσαι την ίδια ηλικία έχουμε) και φυσικά λίγο αργότερα τα “Φιλαράκια”. Εκεί φανταστήκαμε πώς να ζήσουμε την ελευθερία της ενήλικης ζωής στη Νέα Υόρκη, ακόμα και αν δεν είχαμε ιδέα πού είναι το Central Perk, η Νέα Υόρκη ή η Αμερική! Λίγα χρόνια μετά ακομα συζητάμε με εκείνες τις παλιοπαρέες ιστορίες από το σχολείο, οπότε κάπου τα καταφέραμε. Μπορεί να είμαστε στο Μπουρνάζι και όχι στη Νέα Υόρκη βέβαια αλλά μικρό το κακό. Έχει πρασινάδα και στα δυτικά.

Και με την ευκαιρία του Μπουρναζίου, νομίζω πως την προηγούμενη εβδομάδα έζησα Déjà vu. Peugeot Rallye κίτρινο με βαμμένη άσπρη ζάντα και φώτα νέον από κάτω πέρασε με τέρμα Βολάνη και «Πόσο μου λείπει η ζεστή αγκαλιά σου… όπως τα καλοκαίρια….». Έλα σταμάτα τα τραγούδια σε βλέπω, διαβάζουμε το άρθρο τώρα. Οι αγαπημένοι μας κάγκουρες των 90s, τα πιο μισητά και αγαπητά ταυτόχρονα πλάσματα της δεκαετίας κυκλοφορούν ακόμα εκεί έξω. Αχ…

Όλα αυτά τα περίεργα και θαυμάσια που ζήσαμε στα ’90s διαμόρφωσαν την παιδική μας ηλικία και μας έκαναν να νιώθουμε σαν να μην υπήρχε αύριο. Ήταν μια εποχή όπου τα πράγματα ήταν πιο απλά, και αυτή η απλότητα μας έκανε να χαμογελάμε και να μυρίζουμε νοσταλγικά τη δεκαετία σαν κρυφολαμπραντόρια. Ναι, να τη μυρίζουμε. Όπως τις αλληλογραφίες, την κολώνια Μυρτώ, την Τόσκα, το σαπούνι του Παπουτσάνη και το ζελέ το φλίπερ το ροζ που κάνει τα μαλλιά οπλισμένο σκυρόδεμα. Κι αν κάπου, σε μια ανυποψίαστη στιγμή, ένα τραγούδι, μια φωτογραφία, μια μυρωδιά ή ο αγαπημένος μας κάγκουρας μας τη θυμίσει τότε αφού βάλεις τα παιδιά για ύπνο, αράζεις μπαλκόνι με λίγο κρασάκι και ακούς Μπίγαλη. Έτσι, για τη στιγμή….

Και ποιος ξέρει, ίσως σε λίγα χρόνια να μιλάμε για νοσταλγία από τα 2020s και τον κόσμο που ζούμε τώρα!