25…η ηλικία ορόσημο

Στα 18 αρχίζεις να αισθάνεσαι τις ενδομήτριες κλωτσιές της ενηλικότητας, αλλά συνεχίζεις να την κυοφορείς για πολύ ακόμα. Η γέννα έρχεται αργότερα. Μέχρι να έρθει, εξακολουθείς να αισθάνεσαι παιδί, δεν αυτοπροσδιορίζεσαι ως μεγάλος, μένεις ένα βήμα πίσω απ’ τον πραγματικό κόσμο γιατί δεν χρειάζεσαι ούτε και θέλεις την ευθύνη του. Έχεις το τυπικό προνόμιο του ενήλικα, αλλά σου λείπουν το βίωμα και η βούληση για να συμμετάσχεις ως ίσος μεταξύ ίσων σε μια νέα πίστα που δεν φαίνεται να σε συμφέρει. Άλλωστε δείχνεις μικρός, οι κοινωνικές σου σχέσεις μένουν ίδιες, η αγορά δεν βιάζεται να σε απορροφήσει, τίποτα δεν αγωνιά για την εξέλιξή σου. Ο χρόνος έχει σταματήσει και θα μείνεις 18 για αρκετά χρόνια.

Περνάνε από μπροστά σου καλειδοσκοπικές φλασιές του μέλλοντος, βέβαια, αφηρημένες εκδοχές του πού θα βρίσκεσαι και ποιος θα είσαι στη συνέχεια, αλλά είναι όλες τους πρισματισμοί φιλτραρισμένοι από την αφελή και μυωπική ασφάλεια του παρόντος. Κάτι καλό θα γίνει, αλλά περιττεύει να ασχοληθούμε μαζί του από τώρα. Και οι σχολές, τα μαθήματα, τα πανεπιστήμια επιτείνουν αυτή τη μεθυστική ασάφεια που τόσο βολεύει τη συνείδηση και την ψυχική ισορροπία.

 Ο χρόνος είναι ακόμα σταματημένος. Πού και πού σου φαίνεται ότι κάνει κάποια δειλά βήματα προς τα μπροστά (19-20-21), αλλά η πρόοδός του είναι αμελητέα. Η εφηβεία παρατείνεται μέχρι νεωτέρας.

Μέχρι που ένα εκκωφαντικό ηχητικό σήμα σκάει σε μια ξεχασμένη περιοχή του μυαλού, σαν αρχαίο ξυπνητήρι που ‘χες ξεχάσει ότι έβαλες. Κάτι έχει εύλογα ολοκληρωθεί. Ένα πτυχίο, μια σχέση, μια ζωή, μπορεί και όλα μαζί, πάντως οι πάγοι που σε κρατούσαν σε νάρκη, λιώνουν αναπάντεχα. Δεν είναι ότι σε μεταμορφώνει κανείς με το ζόρι εκεί που δεν το περιμένεις, απλώς αρχίζουν να εκλείπουν οι λόγοι για τους οποίους λογιζόσουν ακόμα ως παιδί. Η πιο στοιχειώδης προφητεία του κόσμου εκπληρώνεται. Αντικειμενικά, γραμμικά, αναπόδραστα, φυσιολογικά.

Ένα πρωί ξυπνάς, είσαι 25 και είναι σαν να πέρασαν πολλά χρόνια μαζί σε ένα βράδυ. Ο εαυτός σου σού ‘χει κάνει έξωση. Από τη μια μέρα στην άλλη σκοτώνεις ένα γερασμένο μωρό και γεννάς έναν άγουρο ενήλικα. Κι αυτή είναι μια μετάβαση σαν ασθένεια, που ξέρεις ότι υπάρχει, αλλά δεν γίνεται κιόλας να αναπτύξεις προκαταβολικά αντισώματα. Πρέπει να την πάθεις για να τη χωνέψεις.

Και τα 25 είναι ένα μεγάλο σοκ, γιατί για πρώτη φορά ισαπέχεις από τα 20 και τα 30, την ηλικία του προστατευόμενου και του προστάτη αντίστοιχα. Συνειδητοποιείς σιγά σιγά ότι δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο για σένα, δεν προορίζεσαι για κάποια δόξα, δεν επαληθεύονται αυτοδικαίως οι προβλέψεις που σε ήθελαν κάποια στιγμή να μεγαλουργείς. Ήταν όλα ένα φαρσοειδές ψέμα. Από δω και πέρα απλώς γερνάς πιο γρήγορα, δεν σου χαρίζεται τίποτα και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, μαθαίνεις ότι δεν είσαι καν γαμάτος! Τραγωδία.

Δεν έχεις πια το δικαίωμα να είσαι λούζερ – αυτή η μαγική σκόνη που καμουφλάρει τις παιδικές αδυναμίες, τις εξωραΐζει ή τις κάνει χαριτωμένες, σταματάει να δουλεύει. Τώρα λογοδοτείς για τις αποτυχίες σου κι έχεις χρέος να πετύχεις, χωρίς να είναι πάντα σαφές αν αυτός είναι ένας αγώνας που δίνεις για σένα ή για τους άλλους.

Τα 25 είναι η ηλικία που καταλαβαίνεις για πρώτη φορά ότι οι υποσχέσεις με τις οποίες σε μεγάλωσαν οι γονείς σου ήταν παραφουσκωμένες, με διαφημιστική σχεδόν υπερβολή. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα πετύχεις κάτι εξαιρετικά σπουδαίο στη ζωή σου, και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι μαθαίνεις πως αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Αποδοχή του κανόνα, συμφιλίωση με το άδοξο, απομυστικοποίηση του εαυτού, αποκαθήλωση ιδεών, ενηλικίωση. Δεν είσαι και τίποτα τρομερό, ηρέμησε. Ούτε κι ο κόσμος που σε περιβάλλει είναι κάνα κινηματογραφικό σετ.

Αν δεν το ‘χεις συνειδητοποιήσει ήδη, τώρα ήρθε η ώρα να αντιληθείς οριστικά ότι η ζωή δεν σου χρωστάει τίποτα, κι ακόμα κι αν διαφωνείς με το αξίωμα, σίγουρα θα διαπιστώσεις ότι, είτε σου χρωστάει είτε όχι, δεν θα λάβεις το κομμάτι που θεωρείς πως σου αναλογεί.

Άρης Αλεξανδρής
Πηγή thecurlysue.com