Μάνος Ψιστάκης : “Θέλω μόνο να κάνω τον κόσμο να γελάει”

 

Επιμέλεια συνέντευξης Ντέμη Ρούσσα

Ο Μάνος Ψιστάκης είναι γεννημένος ακριβώς για αυτό που κάνει, να δίνει ανάσες γέλιου και στιγμές εσωτερικής σκέψης στους αναγνώστες και ευχαριστούμε το σύμπαν που δεν έχασε το δρόμο του στην πορεία της ζωής και δεν έγινε ένας συμβατικός δημόσιος υπάλληλος. Ευχαριστούμε τις κβαντικές δυνάμεις εκεί έξω που συνέβαλλαν ώστε το ταλέντο αυτού του μοναδικού ανθρώπου να μη χαραμιστεί σε ένα “θα μπορούσε να έχει γίνει σπουδαίος” αλλά πραγματώθηκε σε ένα “έγινε ο δικός μας σημαντικός και τον αγαπάμε βαθιά”. Χιούμορ, ταλέντο ατέρμονο, εκπληκτικός ηθοποιός, το ένα πόδι στη βίαιη γη και το άλλο στο καλλιτεχνικό νεφέλωμα, τόσο εδώ και τόσο παντού σαν άνθρωπος, με στιβαρή άποψη και μοναδική πένα. Μια τέτοια προσωπικότητα δεν θα άφηνε κανέναν Φαίδωνα να αυτοκτονήσει έτσι εύκολα Τον απολαμβάνουμε κάθε Τετάρτη και Πέμπτη  στις 21:30 στο Θέατρο Λύχνος, στο Γκάζι μέχρι και τέλος Μαρτίου.

Εισιτήρια στο viva

Μάνο καλώς ήρθες στο female voice. Πρώτο ερώτημα και να καίει γιατί ο Φαίδων δε μπορεί να αυτοκτονήσει;

Χαρά μου που είμαι μαζί σας. Οτιδήποτε ξεκινάει με τη λέξη «Female», δε μπορεί παρά να είναι όμορφο, εκλεπτυσμένο και λεπτεπίλετο, σε σχέση με όλα αυτά που αρχίζουν με τη λέξη «male», έτσι όπως τα έχουμε κάνει στον πλανήτη, οι άντρες.. Ο Φαίδων, απολύεται από το κανάλι, στο οποίο εργάζεται ως τηλεπαρουσιαστής και από την στιγμή που ο καναλάρχης του, φροντίζει να τον αποκλείσει και από όλα τα άλλα κανάλια, χρωστώντας εκατομμύρια ευρώ σε δάνεια, επιλέγει ένα ξενοδοχείο, για να ανέβει στον ψηλότερό του όροφο και να πηδήξει στο κενό. Οι πελάτες όμως, καθώς και οι εργαζόμενοι στο ξενοδοχείο, έχουν τη δική τους ατζέντα και ΔΕΝ του επιτρέπουν να δώσει τέλος στη ζωή του, πριν ασχοληθεί με τα δικά τους προβλήματα.

 

Ένα τεράστιο μπράβο, όρθιοι και χειροκροτώντας για αυτή την παράσταση. Είναι ολόδικό σου παιδί γεννημένο από τις λέξεις, τη σκηνοθεσία και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αρχικά πως ξεκίνησε η σύλληψη και πως έφτασες στην υλοποίηση;

Όλοι εμείς οι γραφιάδες των τηλεοπτικών κωμωδιών, θέλοντας και μη, έχουμε στο συρτάρι μας και άλλες 50 ιδέες. Μια από αυτές, ήταν και αυτή η θεατρική κωμωδία. Ένα έργο που ταιριάζει απόλυτα στην κοινωνικοπολιτική φαιδρότητα της εποχής μας. Γνωρίζοντας καινούριους συνεργάτες στον τηλεοπτικό χώρο, έκανα απρόσμενες φιλίες με ανθρώπους που με ώθησαν στο να δουλέψω ξανά στην κωμωδία, παρόλο που είχα αποφασίσει να τα παρατήσω, διαπιστώνοντας πως το κοινό μάλλον θέλει να βλέπει μαυροντυμένες γυναίκες και μουσάτους μπάσους τύπους να σκοτώνονται μεταξύ τους..

 

Μάνο δεν είδα κανέναν στην παράσταση να μη γελάει και μετά από συζητήσεις με φίλους που επίσης την είχαν παρακολουθήσει δεν βρήκα ούτε έναν που να μην είναι ενθουσιασμένος. Τι πιστεύεις πως είναι αυτό το διαφορετικό που έχει το έργο και που καθηλώνει τον θεατή τόσο προσφέροντας γέλιο αλλά συνάμα προβληματίζοντας και θέτοντας τον σε σκέψη;

Όπως γνωρίζετε, γράφω ΜΟΝΟ κωμωδίες. Η εξειδίκευση, είναι μια έννοια που υπηρετώ με αφοσίωση, ώστε να τελειοποιώ αυτό που κάνω. Αυτό το έργο, είναι γεμάτο κωμωδία. Γεμάτο ατάκες και καταστάσεις που προκαλούν το ασταμάτητο γέλιο. Κάτι που είναι πάντα ο σκοπός μου, είτε στα σήριαλ, είτε στο θέατρο, είτε στις ταινίες που έχω γράψει. Το θέμα του προβληματισμού, έρχεται από την ενασχόληση μου με τα κοινωνικά θέματα. Θίγω πολύ σοβαρά θέματα μέσα στο έργο, ΠΑΝΤΑ όμως μέσα από την κωμωδία, με αποτέλεσμα να τα κάνω εύπεπτα και να «αναγκάσω» τον θεατή να ασχοληθεί, αφού πρώτα έχει γελάσει με τα χάλια που έχουμε σαν κοινωνία.

Δε με αφορά αν θα με χαρακτηρίσουν και απόφοιτο της Τρίτης Δημοτικού. Εγώ, θα συνεχίσω όσο μπορώ, να κάνω τον κόσμο να γελάει, με πραγματική κωμωδία.

Τελικά τα «καλά» καμαρίνια αποδεικνύουν πως είναι καλά στη σκηνή και το διαπιστώσαμε. Μίλησε μας για τους συμπρωταγωνιστές σου στην παράσταση.

Η απόφασή μου να ΜΗΝ επιδιώκω να δουλεύω με ΦΙΡΜΕΣ και ΛΑΟΦΙΛΕΙΣ πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες της Ελληνικής Σόουμπιζ, με σώζει από ψυχασθένειες στα καμαρίνια. Οι δικοί μου ηθοποιοί, είναι ψυχικά υγιείς και πραγματικά καλοί άνθρωποι. ΜΟΝΟ αυτό μετράει για μένα πια. Δεν έχω ανάγκη κανέναν απολύτως Πρωταγωνιστή για να κάνει το έργο μου αστείο. Η πέννα μου, εξασφαλίζει το χιούμορ που έχει ανάγκη ο θεατής και έτσι έχω την άνεση να εργαστώ με αποκλειστικά καλούς συναδέλφους. Νέα παιδιά, με ταλέντο, χωρίς συμπλέγματα, χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Ο Γιάννης Βολιώτης, είναι ένας νέος συνάδελφος, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, με περίσσιο ταλέντο και εξαιρετικό γούστο. Τον έπεισα να ανέβει και στη σκηνή και μάλιστα με διπλό ρόλο στο έργο! Ο κόσμος τον αγάπησε αμέσως και ξεκαρδίζεται σε κάθε παράσταση με τις ερμηνείες του. Ήμουν ομολογουμένως αρκετά τυχερός και στο γεγονός πως δύο συνάδελφοι όπως ο Πάνος Τσαλιγόπουλος και η Έφη Κιούκη, με μεγάλο ταλέντο και εμπειρία στη σκηνή, βρέθηκαν στο θίασό μας. Νέα παιδιά από Δραματικές σχολές, όπως ο Νικόλας Γεωργανής, η Μαίρη Λίρα, η Αναστασία Φλέγκα, αλλά και δύο κοπέλες που έχουν ήδη αποφοιτήσει, η ταλαντούχα Βάσια Μπέσα και η εκπληκτική Κωνσταντίνα Στράτου, συμπληρώνουν ένα θίασο, που είναι πραγματική ομάδα! Παίζουμε Τετάρτη και Πέμπτη και τις υπόλοιπες μέρες, δε σταματούμε να στέλνουμε μηνύματα στην ομαδική μας συνομιλία στο messenger.

Με το που τελειώνουν οι παραστάσεις, δε βλέπουμε την ώρα να είμαστε όλοι ξανά μαζί, πάνω στη σκηνή. Αυτό σημαίνει πολλά. Και ΔΕΝ το έχω βιώσει όταν βρέθηκα στη θεατρική σκηνή, δίπλα στα ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ.. Δε μου έλλειψαν ποτέ. Ούτε αυτοί, ούτε τα δεκάδες προβλήματα που κουβαλούν στις αποσκευές τους και με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Ο κόσμος αγαπάει και καθιερώνει STARS, χωρίς να γνωρίζει πως είναι άνθρωποι με αδιανόητες κακίες και κόμπλεξ. Μάθαμε κάποια πράγματα με το κίνημα του #METOO, αλλά ούτε τα μισά δεν έχουν βγει στην επιφάνεια.

 

Η Ζαν Μορώ ειχε πει «Κάθε φορά που ένας ηθοποιός παίζει, δεν κρύβεται. Εκθέτει τον εαυτό του» Έτσι είναι; Εσύ που γράφεις παίζεις και σκηνοθετείς πόσο εκτίθεσαι τελικά;

Εκθέτεις τον εαυτό σου, από επιλογή και μια απροσδιόριστη και παντοδύναμη εσωτερική επιθυμία να δείξεις πράγματα στο κοινό και να τους κάνεις να γελάσουν. ΔΕΝ εκτιθέμεθα από την αρνητική άποψη της έκθεσης. Εκτιθέμεθα γιατί το επιδιώκουμε και γιατί μας φτάνει σε σημείο έκστασης πάνω στην θεατρική σκηνή, ΑΝ ο κόσμος μας δεχτεί και περάσει καλά με αυτό που του δίνουμε. Το χειροκρότημα, για μένα, είναι όλα τα λεφτά του κόσμου. ΔΕΝ είμαι ηθοποιός που κυνηγάει το χρήμα. Θέλω μόνο να κάνω τον κόσμο να γελάει, όπως ήθελα και από παιδάκι.

Μάνο δεν γίνεται να μη σε ρωτήσω για τις πρόσφατες εξελίξεις στο θέμα των δικαιωμάτων των ηθοποιών. Ηθοποιός σημαίνει φως και το φως δε γίνεται, γεννιέται. Πως βλέπεις τα ακαδημαϊκά προαπαιτούμενα που θέτει η κυβέρνηση; Έχουν υπόσταση;

Οι Κυβερνήσεις που περνούν από τη χώρα αυτή, ΔΕΝ κρίνονται θετικά από τα καλά που θα κάνουν για τον Έλληνα πολίτη. Κρίνονται θετικά, όσοι κάνουν το λιγότερο κακό στον Έλληνα πολίτη. Η τρέχουσα Κυβέρνηση, υπηρετώντας την ιδεολογία της, δείχνει μια περίεργη στάση απέναντι στους ανθρώπους της τέχνης. Δε με αφορά αν θα με χαρακτηρίσουν και απόφοιτο της Τρίτης Δημοτικού. Εγώ, θα συνεχίσω όσο μπορώ, να κάνω τον κόσμο να γελάει, με πραγματική κωμωδία. Είναι ικανοί να εξισώσουν ανθρώπους που έχουν μελετήσει και κατέχουν το Παγκόσμιο Θέατρο και τα μεγάλα νοήματα των Συγγραφέων του, με μαθητές στο προ- νήπιο. Ας το κάνουν. Δεν υποβαθμίζουν εμάς. Αυτό- ξεφτιλίζονται.

 

Θέλω να μου περιγράψεις τα συναισθήματα σου μετά το τέλος μιας καλής παράστασης γιατί φαντάζομαι πως υπάρχουν και μέρες που δεν κινούνται στο φάσμα της θετικότητας.

Το απάντησα και πριν. Το χειροκρότημα του κοινού, είναι η ανταμοιβή μου. Η αίσθηση πως τους κάνω να χαίρονται και να γελούν, είναι η έκστασή μου. Στην συγκεκριμένη παράσταση «ΓΙΑΤΙ Ο ΦΑΙΔΩΝ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ» δεν έχει υπάρξει ΟΥΤΕ ΜΙΑ φορά που να μην τελείωσε θριαμβευτικά, με πολύ και θερμό χειροκρότημα. Οι θεατές, γελούν ακόμα και μετά το τέλος του έργου, επαναλαμβάνοντας ατάκες. Είναι ένα έργο, προφανώς ευλογημένο και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό..

Το «Γιατί ο Φαίδων δε μπορεί να αυτοκτονήσει;» θα είναι μέχρι τέλος Μαρτίου στο ΛΥΧΝΟ. Τι ετοιμάζεις για μετά; Έχεις κάτι στα σκαριά;

Έχουμε προτάσεις να πάμε την παράταση και εκτός Αθηνών. Ακόμα και στη Γερμανία. Γράφω συνεχώς καινούρια έργα, αλλά το ΜΟΝΟ σίγουρο είναι πως από τον Οκτώβριο, Ο ΦΑΙΔΩΝ θα επιστρέψει στο θέατρο και θα προσπαθεί ξανά να αυτοκτονήσει! Στην τηλεόραση, θα επέστρεφα ΜΟΝΟ για κωμωδία. Κανονική κωμωδία. Πραγματική κωμωδία. Σκέτη κωμωδία, χωρίς προσμίξεις και αλλοιώσεις. Όταν τα κανάλια, σταματήσουν τους καθημερινούς τους θρήνους με βεντέτες και σκοτωμούς και κρυμμένα μυστικά του τύπου «αυτός τελικά είναι ο πατέρας σου» και «δεν μπορείς να παντρευτείς την Σμαραγδή, γιατί είναι αδερφή σου», ίσως επιστρέψω. Και ΜΟΝΟ για να κάνω τον κόσμο να γελάσει. Τίποτα άλλο. Ούτε μαύρες μαντήλες, ούτε παλικάρια στο χώμα, ούτε σκηνές 20 λεπτών που οι ηθοποιοί δεν λένε ουσιαστικά τίποτα ο ένας στον άλλον, μέχρι να πέσει το επόμενο διαφημιστικό διάλειμμα.

 

Θέλω να κλείσουμε τη συνέντευξη με μία προσωπική ερώτηση που θα βοηθήσει τους αναγνώστες να βγάλουν πιο «εσωτερικά» συμπεράσματα για σένα και να δουν λίγο πίσω από τον αγαπημένο τους ηθοποιό. Θέλω να μου πεις τα τρία πιο αγαπημένα σου τραγούδια που δε βαριέσαι ποτέ να ακούς και να αφήσουμε τα συμπεράσματα στο κοινό.

Ξέρω πως κάνεις και εκπομπές στο ραδιόφωνο και μάλλον αυτό σου το ταλέντο εξυπηρετεί η συγκεκριμένη ερώτηση. Είμαι ένας περίεργος άνθρωπος που πριν την Δραματική σχολή, είχα ήδη βγάλει το Ωδείο, σπουδάζοντας κλασσικό πιάνο. Τα ακούσματά μου, θα ξενίσουν λίγο αυτούς που θα διαβάσουν την συνέντευξη αυτή, αλλά πρέπει να αναφερθώ σε αυτά που αγαπάω.. Το πιο αγαπημένο μου άκουσμα στον μάταιο τούτο κόσμο, ΔΕΝ είναι τραγούδι. Είναι το 2^ο Κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Sergei Rachmaninoff. Αμέσως μετά, η 2^η Συμφωνία του ιδίου συνθέτη. Και ένα τραγούδι. Η μουσική είναι του Claude Francois, οι αμερικάνικοι στίχοι του Paul Anka και το τραγουδάει ο Frank Sinatra. Και πιστεύω πως έτσι ζω και τη ζωή μου, μέχρι τώρα.. MY WAY…

Ο Μάνος Ψιστάκης στο fb και στο insta